Τρεις επαγγελματίες μιλούν στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για τις Πρωτοχρονιές που έχουν περάσει χωρίς τα αγαπημένα τους πρόσωπαΑπό τη
Γιώτα Φλώρου
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το «μάζεμα» γύρω από το γιορτινό τραπέζι, ώστε η οικογένεια να περάσει ενωμένη τις τελευταίες στιγμές του παλιού χρόνου και να ανταλλάξει ευχές και δώρα με την έλευση της νέας χρονιάς. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι οι οποίοι το βράδυ εκείνο θα κληθούν λόγω της δουλειάς τους να βρίσκονται μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Η «κυριακάτικη δημοκρατία» συνομίλησε με τρεις επαγγελματίες οι οποίοι έχουν ξεχάσει την τελευταία φορά που άλλαξαν τη χρονιά στο σπίτι τους.
Ευριπίδης Μπιλιράκης
(γυναικολόγος – μαιευτήρας)*
Στο χειρουργείο για τοκετό ή για έκτακτο περιστατικό
Πάνω από 20 χρόνια υπηρετεί την ιατρική ο Ευριπίδης Μπιλιράκης ως γυναικολόγος – μαιευτήρας. Περίπου τα μισά από αυτά τα έχει περάσει μακριά από την οικογένειά του την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. «Γενικά, αυτό συμβαίνει στους ιατρούς. Πολύ περισσότερο δε στους μαιευτήρες που έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα» αναφέρει. Συγκεκριμένα, όπως προσθέτει, μια τέτοια ημέρα μπορεί να έχει εφημερία, αλλά η θέση του δεν περιορίζεται σε αυτά τα καθήκοντα: Πολλές φορές λόγω της ιδιαίτερης σχέσης που έχει η γυναίκα με τον γυναικολόγο της, ακόμα και όταν δεν εφημερεύει, μπορεί να περάσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μακριά από το οικογενειακό τραπέζι. Υπάρχει περίπτωση, δηλαδή, να κληθεί να αντιμετωπίσει κάποιο έκτακτο περιστατικό, το οποίο μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο, όπως ένας τοκετός, όμως, δυστυχώς, υπάρχουν και τα πιο δυσάρεστα, όπως είναι μια αιφνίδια αιμορραγία. Πάντως, ο ίδιος, ευτυχώς, δεν έχει βιώσει μέχρι στιγμής δύσκολες καταστάσεις που αφορούν είτε μια μητέρα είτε ένα μωρό.
Πάντως, ο κ. Μπιλιράκης είναι από τους ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να αλλάζουν τον χρόνο μακριά από την οικογένειά τους. «Κακά τα ψέματα, αυτό δεν συνηθίζεται. Οσο και να θέλουμε κάπως να το εξωραΐσουμε και μαζί με το προσωπικό να κόψουμε μια βασιλόπιτα και να ευχηθούμε για τον καινούργιο χρόνο, δεν παύει να είναι δυσάρεστο το γεγονός να είσαι μακριά από την οικογένειά σου. Αυτές οι “χαμένες” παραμονές Πρωτοχρονιάς πιστεύω ότι μετράνε αρνητικά στις αναμνήσεις ενός μαιευτήρα – γυναικολόγου» σημειώνει. Ενα άλλο συναίσθημα που ο ίδιος έχει αισθανθεί έντονα τις παραμονές του νέου έτους είναι και αυτό της ανασφάλειας, ειδικά όταν βρίσκεται μέσα στην αίθουσα τοκετών: «Γενικά, εμείς οι μαιευτήρες συμπαραστεκόμαστε πολύ ο ένας στον άλλο και, αν συμβεί κάτι στραβό, σπεύδουμε όλοι να βοηθήσουμε. Εκείνες τις ώρες, όμως, είναι πολύ λίγος ο κόσμος μέσα στην αίθουσα».
Από τα «αρνητικά», επίσης, που κρύβουν οι γιορτινές ημέρες για τον ίδιο είναι και το γεγονός ότι δεν μπορεί να προγραμματίσει με σιγουριά κάποιο ταξίδι αναψυχής και, αν τελικά γίνει αυτό, θα πρέπει να επιλέξει έναν προορισμό πολύ προσεκτικά, ώστε να είναι μια ανάσα από την Αθήνα σε περίπτωση που χρειαστεί να είναι πίσω σε… χρόνο-ρεκόρ. «Δεν μπορώ να απομακρυνθώ και όταν γίνεται αυτό, είμαι πάντα με την ψυχή στο στόμα» λέει και σπεύδει να παραδεχθεί πως «κάπως έτσι είναι η ζωή μου!».
* Ο Ευριπίδης Μπιλιράκης είναι επίσης διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Κολποσκόπησης & Παθολογίας Τραχήλου και υπεύθυνος του Τμήματος Κολποσκόπησης της Α΄ Κλινικής στο «Ελενα Βενιζέλου»
Ελένη Σαντικτσή
(υπεύθυνη σε αρτοζαχαροπλαστείο)
«Ανοίξαμε σαμπάνιες μαζί με τους πελάτες»
To αρτοζαχαροπλαστείο στο οποίο εργάζεται ως υπεύθυνη εδώ και τέσσερα χρόνια η Ελένη Σαντικτσή δεν κλείνει ποτέ. Λειτουργεί συνεχόμενα, 24 ώρες το 24ωρο, καθώς βρίσκεται σε ένα από τα πλέον κεντρικά σημεία της Αθήνας, το οποίο έχει αυξημένη κίνηση ακόμα και τις ώρες που για κάποιους θεωρούνται ασυνήθιστες, ενώ εξυπηρετεί και τη σταθερή πελατεία. Η Ελένη έχει περάσει και τις τέσσερις τελευταίες παραμονές Πρωτοχρονιάς στο μαγαζί, το οποίο πλέον, όπως λέει, το βλέπει σαν το σπίτι της.
«Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη μεταξύ των υπαλλήλων και των αφεντικών. Και εδώ υπάρχει» τονίζει χαρακτηριστικά. Περιγράφει, και μάλιστα με ενθουσιασμό, τις στιγμές που έχει ζήσει στο μαγαζί την ώρα που αλλάζει ο χρόνος: «Μετά την αλλαγή μαζευόμαστε όλοι και τρώμε μαζί. Υπάρχει οικογενειακό δέσιμο γιατί όταν περνάς πολλές ώρες με κάποια άτομα, στο τέλος γίνονται μέλη της οικογένειάς σου». Μάλιστα, δεν παραλείπει να αναφερθεί και σε εκείνες τις φορές που κάποιοι τυχεροί πελάτες βρέθηκαν στο μαγαζί την ώρα που το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα. «Ναι, έχει τύχει να κάνουμε την αλλαγή της χρονιάς με πελάτες και να ανοίξουμε σαμπάνιες και να είναι και οι πελάτες εδώ. Να, κάτι τέτοιες στιγμές δείχνουν και την καλή πλευρά της δουλειάς» αναφέρει.
Σίγουρα κανείς δεν θα επέλεγε να δουλέψει παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η Ελένη, όμως, την πρώτη χρονιά που εργάστηκε στο μαγαζί έκανε τη διαφορά γιατί διάλεξε η ίδια να βρίσκεται εκεί μια τέτοια ημέρα: «Δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενόχλησε που δεν θα είμαι με την οικογένειά μου. Τελικά, όμως, όπως διαπίστωσα, πέρασα ωραία, δεν ήταν άσχημα». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην Ελένη αρέσει περισσότερο να περνά την παραμονή του νέου έτους στο μαγαζί γιατί εκεί, όπως λέει, η γιορτή δεν σταματά ποτέ: «Οταν είσαι στο σπίτι, μετά την αλλαγή της χρονιάς, ο περισσότερος κόσμος δύο πράγματα θα κάνει: είτε θα πάει για ύπνο ή θα βγει έξω. Πάλι, δηλαδή, με την οικογένειά σου δεν θα είσαι 100%. Τουλάχιστον εδώ μετά την αλλαγή του χρόνου η γιορτή συνεχίζεται». Επίσης, ξεχωρίζει και τις στιγμές που αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου καταφτάνουν πελάτες στο μαγαζί: «Τότε έχεις και άλλη διάθεση. Υποδέχεσαι τον κόσμο με χαμόγελο. Και εκείνοι από την πλευρά τους είναι χαρούμενοι και σου λένε χρόνια πολλά και σου εύχονται».
Ελενα Παπαδάτου (εργαζόμενη σε μεζεδοπωλείο)
«Την πρώτη φορά είχα πάρει τηλέφωνο τη μητέρα μου και έκλαιγα»
Η 39χρονη Ελενα Παπαδάτου περνά μακριά από την οικογένειά της την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τα τελευταία 10 χρόνια! Τότε ήταν που άρχισε να εργάζεται στο σέρβις ενός πολύ γνωστού μουσικού μεζεδοπωλείου στα Πατήσια και πλέον αλλάζει τον χρόνο εκεί μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό και τους πελάτες, που κατακλύζουν τον χώρο για να περάσουν όμορφες στιγμές. Μάλιστα, θυμάται χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που ο υπεύθυνος του μαγαζιού τής ανακοίνωσε ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στο πόστο της το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου. «Την πρώτη φορά που μου είπαν ότι θα δουλέψω παραμονή Πρωτοχρονιάς στενοχωρήθηκα γιατί θα ήταν η πρώτη φορά μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου. Ημουν και καινούργια τότε και σίγουρα δεν είχα αποκτήσει ακόμη στενή σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά που δουλεύαμε μαζί, όπως τώρα. Θυμάμαι, επίσης, ότι τότε, μετά την αλλαγή της χρονιάς, είχα πάρει τηλέφωνο τη μητέρα μου κλαίγοντας» αναφέρει.
Πλέον, όμως, η Πρωτοχρονιά μακριά από το σπίτι της αποτελεί μια συνηθισμένη κατάσταση για εκείνη, την οποία κάνει ακόμα καλύτερη το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων: «Σίγουρα δημιουργείται ένα κλίμα στο μαγαζί τόσο από τους υπευθύνους μας όσο και από τα άλλα παιδιά που είμαστε εκεί μαζί επειδή όλοι είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας. Συγκεκριμένα, διακόπτουμε ό,τι κάνουμε ένα τέταρτο πριν από την αλλαγή του χρόνου γιατί θέλουμε να βρεθούμε όλοι μαζί και ανοίγουμε μια σαμπάνια. Γενικά, δημιουργείται ένα οικογενειακό και εορταστικό κλίμα μεταξύ μας γιατί αυτό πρέπει να υπάρχει εκείνες τις ημέρες και το έχουμε ανάγκη όλοι». Ωστόσο, ύστερα από το καλωσόρισμα του νέου χρόνου η Ελενα ξεκλέβει λίγες στιγμές για να πάρει τηλέφωνο στους δικούς της και να ανταλλάξουν ευχές.
Αν όλο τον υπόλοιπο χρόνο η ίδια χρειάζεται να δουλεύει σκληρά για να καταφέρει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της θέσης της, στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, όπως λέει, η δουλειά πολλαπλασιάζεται και οι απαιτήσεις μεγαλώνουν: «Αυτές οι μέρες είναι δύσκολες γιατί ο πελάτης θέλει να περάσει όσο καλύτερα γίνεται γιατί δεν βγαίνει συχνά. Εμείς αυτό το καταλαβαίνουμε, αν και μας αγχώνει, και κάνουμε ό,τι μπορούμε γιατί θέλουμε να τους εξυπηρετήσουμε». Πέρα από τις απαιτήσεις, πάντως, τις περισσότερες φορές οι πελάτες δείχνουν την αμέριστη κατανόηση και συμπαράστασή τους στους ανθρώπους που τους εξυπηρετούν και βρίσκονται μακριά από τις οικογένειές τους: «Ναι, κατανόηση υπάρχει. Και οι πελάτες καταλαβαίνουν ότι τέτοιες μέρες εμείς δουλεύουμε και εκείνοι είναι με την οικογένειά τους μέσα στο μαγαζί. Μάλιστα, πολλές φορές μας ρωτάνε πώς είναι να είμαστε μακριά από τους δικούς μας». Η ίδια θεωρεί ότι αυτή η επικοινωνία, που μέσω της θέσης της έχει με τον κόσμο, βοηθά πολλές φορές να διώχνει τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βιώνει όταν, παραμονή Πρωτοχρονιάς, βρίσκεται μακριά από την οικογένειά της. Ετσι, λέει, είχε καταφέρει να ξεπεράσει την ενόχλησή της εκείνη την πρώτη παραμονή που πέρασε μακριά τους.
Μ.Η.Τ. 232120