Δεν τα φάγαμε μαζί

Στο χθεσινό πρωτοσέλιδο της «δημοκρατίας» κυριαρχούσε ο τίτλος «Κοίτα, Μιχάλη μου, το χάλι μου. Το άκρον άωτον του αυτοεξευτελισμού! Ο Χρυσοχοΐδης ομολογεί ότι δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει το Μνημόνιο που ψήφισε». Το κύριο άρθρο, λοιπόν, είναι αυτονόητο τι πραγματευόταν.

Ακριβώς από κάτω, στη βάση της σελίδας, υπήρχε το ακόλουθο θέμα: «Μια συγκλονιστική ιστορία. Η ηρωίδα δασκάλα». Εκεί αναφερόταν η πρωτοβουλία μιας δασκάλας, της Μαρίας Α., που έστειλε μια συνταρακτική επιστολή παραίτησης στο Περιφερειακό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Είναι μητέρα ενός 17χρονου παιδιού και χήρα ενός ανθρώπου που έδωσε τέλος στη ζωή του λόγω των οικονομικών αδιεξόδων που αντιμετώπιζε.

Η Μαρία Α., αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν της αναλογούν, μεταξύ άλλων, έγραφε: «Δολοφονήσατε τον σύντροφο της ζωής μου και πατέρα του παιδιού μου. Τον πήρατε από κοντά μας με βίαιο τρόπο. […] Δεν συνεργάζομαι με αυτούς που γέμισαν τη χώρα αστέγους! Δεν αναγνωρίζω τα μιάσματα και τους προδότες που παράνομα κυβερνούν! Θέλω να κοιτάζω τους μαθητές μου στα μάτια».

Μέσα σε μια σελίδα, δύο κόσμοι: Πρώτα, ο απολύτως υπεύθυνος και υπόλογος πολιτικός που δηλώνει άγνοια για να καλυφθεί για τη διάλυση μιας χώρας και τη συντριβή των ονείρων αθώων ανθρώπων. Επειτα ακολουθεί μια υπεύθυνη πολίτης, που έχει πληρώσει με αίμα τα εγκλήματα εκείνων που αποφασίζουν. Σηκώνει βάρος που δεν της ανήκει και διαμαρτύρεται με τρόπο που κοστίζει – ανεξαρτήτως της κατάληξης που θα έχει η επιστολή της παραίτησής της.

Τι αποδεικνύει αυτή η τρομερή αντίθεση; Οτι δεν τα φάγαμε μαζί. Η Μαρία Α. δεν κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Πάγκαλο. Οι σκλαβωμένοι δεν φταίνε για τους δυνάστες τους.