«Αν δεν αποκατασταθεί κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πολίτες και στο κράτος, δεν θα πρέπει να περιμένετε να επιστρέψουν χρήματα στα Ταμεία ή να αγοράσει κάποιος ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου, μετά την κλοπή που έγινε σε ανυποψίαστους πολίτες». Τα παραπάνω είναι ακριβή, διατυπωμένα με απόλυτο τρόπο αλλά δίκαιο. Θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν δημοσιευτεί ως άποψη, ανάλυση, αρθρογραφία οποιουδήποτε μέσου ενημέρωσης σέβεται τους πολίτες και την αποστολή του να τους ενημερώνει. Ομως, αυτό το κείμενο δεν έχει συνταχθεί από δημοσιογράφο ή κάποιον που ασχολείται με την πολιτική. Γράφτηκε από τους μικροομολογιούχους, οι οποίοι απέστειλαν ανοιχτή επιστολή με αποδέκτες τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Η πρωτοβουλία τους σχετίζεται με την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης, η οποία εορτάζεται κάθε 31η Οκτωβρίου. Κι εκείνοι έκαναν αποταμιεύσεις, αλλά η ζωή τους έδειξε ότι το έκαναν εις μάτην. Κάθε χρονιά, αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν τούτη τη γιορτή σαν μια αφόρητη ειρωνεία. Μερικοί νιώθουν πολύ χειρότερα συναισθήματα για την αχρείαστη περιπέτειά τους – σε βαθμό που να έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα η υγεία τους. Υπάρχουν και περιπτώσεις μικροομολογιούχων που δεν άντεξαν τον συνδυασμό της απώλειας και της κοροϊδίας και αυτοκτόνησαν.
Οπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι απλές, κατανοητές σε όλους αλήθειες που περιγράφουν οι μικροομολογιούχοι στο κείμενό τους «αγοράστηκαν» πολύ ακριβά από αυτούς. Κόστισαν τους κόπους μιας ζωής. Για να έρθουν στη θέση να επιδιώκουν να μοιραστούν τις σκέψεις τους με τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, δαπάνησαν μια ολόκληρη ζωή στο μεροκάματο, στο αντιπάλεμα των αντιξοοτήτων και στη διαχείριση των ατέλειωτων αποθεμάτων άγχους της καθημερινότητας. Στη συνέχεια, το χρηματικό αντίτιμο απ’ όλα το απέδωσαν στο κράτος.
Οι μικροομολογιούχοι εμπιστεύτηκαν το κράτος και αγόρασαν ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου. Και το κράτος πώς τους αντάμειψε; Με το περιβόητο «κούρεμα» των ομολόγων που πραγματοποίησε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έχασαν τα πάντα! Η αξία των ελληνικών ομολόγων που κρατούσαν στα χέρια τους οι πολίτες μηδενίστηκε! Οι κόποι τους πήγαν χαμένοι. Από καιρού εις καιρόν, συνήθως σε προεκλογικές περιόδους, ακούγονται υποσχέσεις για -τμηματική και σταδιακή έστω- αποκατάσταση της βλάβης που υπέστησαν. Ομως, μόλις περάσει η περίοδος της πολιτικής αναταραχής και κατακάτσει ο κουρνιαχτός των ανακατατάξεων, οι υποσχέσεις των πολιτικών αποκτούν την ίδια αξία με τα «κουρεμένα» ομόλογα. Κοντολογίς, σχεδόν μηδενίζονται.
Η ελληνική Πολιτεία δεν μπορεί να συμπεριφέρεται σαν πορτοφολάς, σαν ανυπόληπτος απατεώνας που γραπώνει τα χρήματα των πολιτών και έπειτα σφυρίζει αδιάφορος. Η υπόθεση των μικροομολογιούχων δεν αφορά μόνο τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Αφορά τους πάντες και κυρίως όσους εκπροσωπούν τους θεσμούς.
Μ.Η.Τ. 232120