Το υπουργείο Παιδείας έχει γίνει το συντομότερο ανέκδοτο στο αφήγημα της «αριστείας», το οποίο χρησιμοποιούσαν προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία και στους πρώτους μήνες της θητείας της η νυν κυβέρνηση.
Οι εικόνες με τις θεόρατες μάσκες που διανεμήθηκαν σε μαθητές και σε εκπαιδευτικούς κάνουν τον γύρο του διαδικτύου και σκορπούν πολύ (αλλά πικρό) γέλιο στους πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας. Τα ίδια σχόλια γίνονται και για τα παγουρίνο, που χωράνε ένα… σφηνάκι νερού, τα οποία μοιράστηκαν στους μαθητές.
Ωστόσο, πέρα από το αστείο της υπόθεσης, υπάρχουν και σοβαρά ζητήματα με τις επιλογές της κυρίας Κεραμέως. Το πρώτο και βασικότερο είναι η υγεία των παιδιών και των δασκάλων τους. Αντί να βρεθεί τρόπος να τηρηθούν οι αποστάσεις και να μικρύνουν τα τμήματα των τάξεων, η υπουργός Παιδείας απεφάνθη ότι, εφόσον ο μέσος πανελλαδικός όρος είναι 17 μαθητές ανά τάξη, δεν πειράζει να υπάρχουν τάξεις με 25 μαθητές (είναι οι περισσότερες) ή ακόμα και με είκοσι επτά! Σαν να λέμε ότι η περιουσία κάποιου δισεκατομμυριούχου μιας πόλης συνυπολογίζεται με τα εισοδήματα χιλιάδων απόρων και το κράτος αποφαίνεται ότι κατά μέσο όρο υπάρχουν πολλοί… μεσοαστοί στην περιοχή.
Αυτοί οι αριθμοί φανερώνουν και την αμέλεια της κυρίας Κεραμέως να μεριμνήσει ώστε να αραιώσουν τα παιδιά εντός των αιθουσών. Για τις μάσκες και τη χρησιμότητά τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας υπάρχουν διάφορες απόψεις. Για την τήρηση, όμως, των αποστάσεων δεν διατυπώνονται αντικρουόμενες θέσεις. Αυτή μπορεί να σώσει ζωές κι αυτό δεν το έπραξε η κυρία Κεραμέως. Προτίμησε να λέει αερολογίες, να μοιράζει μεγάλες μάσκες και μικρά παγουρίνο και να βάζει τους εκπαιδευτικούς να περιμένουν το Σαββατοκύριακο στις ουρές για να πάρουν τις μάσκες και να τις μεταφέρουν στα σχολεία.
Η κυρία Κεραμέως με τη στάση της στα παραπάνω ζητήματα αλλά και σε μια σειρά άλλων επιλογών της έχει αποδειχθεί ότι δεν κατέχει το αντικείμενο της δημόσιας εκπαίδευσης και πως αποτελεί πρόβλημα για την κυβέρνηση και όχι ατού…
