Καλλιτεχνικές αποδράσεις και κράτος να το βράσεις

Τώρα, με τους αφόρητους καύσωνες του θέρους, ας λησμονήσουμε την κάψα της ένδειας κι ας αναζητήσουμε παρηγοριά στις Μούσες

Κ αμία σχέση δεν είναι μονοσήμαντη. Oλες είναι διαλεκτικές. Oσα μέρη σχηματίζουν μια ένωση αλλάζουν – και τα ίδια, αλλά και το ένα το άλλο. Το αυτό ισχύει σε μέγιστο βαθμό στη νοερή συμβίωση ενός αρθρογράφου εφημερίδας με τους αναγνώστες. Το περιεχόμενο της αρθρογραφίας, το στιλ, η θεματολογία, η επιλογή της συγκυρίας, η αξιολόγηση, όλα δεν βασίζονται μόνο στην άποψη, στην παιδεία, στα… καπρίτσια του συντάκτη, αλλά σχετίζονται άμεσα με την επικοινωνία του με το αναγνωστικό κοινό. Στη δική μου περίπτωση, η χαρά να εργάζομαι στη «δημοκρατία» και να έρχομαι σε επαφή με πολλούς εκ των αναγνωστών της δεν άσκησε επίδραση μόνο στην αρθρογραφία μου, αλλά προκάλεσε τη δημιουργία ενός μυθιστορήματος!

Τιτλοφορείται «Εμείς οι δύο» (στη φωτογραφία Νο1 βλέπετε το εξώφυλλο), είναι γραμμένο πολυτονικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πελασγός και μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια σατιρική αστική ηθογραφία, όπου περιγράφεται η κωμικοτραγική σχέση δύο αταίριαστων ανθρώπων. Το προλογίζει ο εκλεκτός φίλος Ζάχος Χατζηφωτίου. Θα χαρώ πολύ να το διαβάσετε και να ακούσω τις γνώμες σας!

Σε καλλιτεχνικό μοτίβο και το δεύτερο θέμα μας, το οποίο αφορά τον διάλογο του νέου κρατιδίου με την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Οι γκρίζοι τοίχοι που βλέπετε (φωτό 2) κοτσαρίστηκαν κάτω από την Ακρόπολη, στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Σ’ αυτούς, όπως μας ενημερώνει το Φεστιβάλ Αθηνών, «ο Νοτιοαφρικανός Γουίλιαμ Κέντριτζ παρουσιάζει μια πομπή από σκιώδεις φιγούρες που προχωρούν υπό τους ήχους μιας ορχήστρας με χάλκινα πνευστά. Ενα καραβάνι σκιών σαράντα μέτρων προβάλλεται σε οκτώ οθόνες, παραπέμποντας στο μεσαιωνικό danse macabre. Ωστόσο, η πομπή αυτή έχει να κάνει περισσότερο με τη ζωή, παρά με τον θάνατο. Το θέαμα των ανθρώπων που συντρίβονται υπό το βάρος των πραγμάτων τους, ενώ οδεύουν προς ένα άγνωστο μέλλον, φέρνει αναπόφευκτα στον νου την προσφυγική κρίση».

Αυτό το πράγμα φάνηκε αρμοστό στους αρμοδίους να το εκθέσουν εγγύς του ιερού της Παλλάδας Αθηνάς. Ο διάλογος νέου κράτους – ελληνικής αρχαιότητας είναι εκείνος του επίδοξου δολοφόνου με τον στόχο του.

Παναγιώτης Λιάκος