Βάζουν σε κίνδυνο την ανθρωπότητα!

Ζούμε σε έναν κόσμο βαρβάρων που επιδιώκουν τον πόλεμο επικαλούμενοι την ειρήνη

Ο Νετανιάχου, ο Τραμπ, ο Μακρόν, η Ούρσουλα, ο Πούτιν… όλοι τους ανεξαιρέτως θέτουν διαρκώς σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, προκειμένου να ικανοποιήσουν την ανεξέλεγκτη ανάγκη τους για εξουσία και κυριαρχία.

• Της Μαρίας Δεναξά

Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ακόμη πως, με όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο μας, οδεύουμε προς περισσότερη ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία. Πίσω από τα δυτικά αφηγήματα, που για δεκαετίες κοίμιζαν τις κοινωνίες μας, τελικά αποδεικνύεται πως κρύβονται η παραφροσύνη και η επικράτηση του ισχυρού. Η απόδειξη βρίσκεται άλλη μια φορά μπροστά στα μάτια μας, όσο κι αν κάποιοι θέλησαν να πιστέψουν, καλή τη πίστει, πως ο πλανητάρχης ήταν διαφορετικός από τους προκατόχους του.

Η ιστορία, άλλωστε, μιλά από μόνη της: Το 1964, το επεισόδιο στον Κόλπο του Τόνκιν χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή από τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον για την κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ. Ωστόσο, το περιστατικό ήταν εν μέρει διαστρεβλωμένο και οδήγησε σε έναν πόλεμο 8 ετών, με τεράστιο κόστος για τις ΗΠΑ και το Βιετνάμ. Πολύ αργότερα, το 1989, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος ισχυρίστηκε ότι ο Μανουέλ Νοριέγκα ήταν απειλή για την ελευθερία και συνδεόταν με τη διακίνηση ναρκωτικών. Ο Νοριέγκα, όμως, ήταν παλιός συνεργάτης της CIA και η επέμβαση σχετιζόταν περισσότερο με τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά και την επίδειξη ισχύος.

Το 1991 ο ίδιος πρόεδρος, με αφορμή την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ, βασίστηκε, μεταξύ άλλων, στη μαρτυρία της «Ναγίρα», μιας Κουβεϊτιανής που ισχυρίστηκε ψευδώς ότι Ιρακινοί στρατιώτες σκότωναν μωρά σε θερμοκοιτίδες. Η «Ναγίρα» ήταν κόρη του Κουβεϊτιανού πρέσβη στις ΗΠΑ και είχε εκπαιδευτεί από Αμερικανούς στην τέχνη της προπαγάνδας. Το 2003 οι ΗΠΑ του Τζορτζ Μπους του νεότερου είπαν ψέματα στον ΟΗΕ για την ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, καθώς και για υποτιθέμενους δεσμούς του Σαντάμ Χουσεΐν με την Αλ Κάιντα. Δεν βρέθηκαν ποτέ χημικά όπλα και η σύνδεση με την Αλ Κάιντα ήταν ανυπόστατη. Ο πόλεμος αυτός θεωρείται σήμερα στρατηγικό λάθος τεράστιας κλίμακας.

Ψέματα ή επιμελώς «στολισμένες» αναλήθειες ειπώθηκαν για την επέμβαση και τη δολοφονία του Καντάφι στη Λιβύη επί Μπαράκ Ομπάμα, αλλά και για την αμερικανική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας από το 2011 μέχρι σήμερα, επί προεδρίας Ομπάμα, Μπάιντεν και Τραμπ. Το σκηνικό, λοιπόν, επαναλαμβάνεται με τον νεοεκλεγέντα Τραμπ, άλλο ένα «γεράκι» μεταμφιεσμένο σε περιστέρι της ειρήνης, ο οποίος αγνόησε επιδεικτικά το Κογκρέσο, τη Γερουσία, το ίδιο το Πεντάγωνο, καθώς και τη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» και το Διεθνές Δίκαιο, για να επιτεθεί σε μια κυρίαρχη χώρα. Ανεξάρτητα από το ισλαμοφασιστικό καθεστώς του Ιράν, ο Τραμπ προχώρησε στην επίθεση στο όνομα της «πρόληψης» της ολοκλήρωσης του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και της υποστήριξης του Ισραήλ.

Με αυτή τη συμπεριφορά, ωστόσο, οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους έστειλαν για άλλη μια φορά στον κόσμο ένα σαφές μήνυμα: το μόνο που μετράει είναι ο νόμος της ζούγκλας. Το μήνυμα αυτό ακούστηκε ξεκάθαρα σε όλο τον πλανήτη, ιδίως στην Κίνα. Κι αν η επίθεση δεν ήταν ένας ανορθόδοξος τρόπος αποκλιμάκωσης της έντασης, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, τότε είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει τον κόσμο μας σε μια θανατηφόρα στρατιωτική κλιμάκωση. Μετά τα γεγονότα της Κυριακής είναι ηθικά αδύνατο να καταδικάσει κάποιος τη Ρωσία του Πούτιν για την «ειδική επιχείρηση» στην Ουκρανία. Οπως θα είναι εξίσου αδύνατο αύριο για τους δυτικούς ηγέτες -συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ- να επικρίνουν την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ, εάν αποφασίσει να εισβάλει στην Ταϊβάν.

Επιπλέον, οι επιχειρήσεις του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών, από τη Γάζα έως το Ιράν, είναι βέβαιο πως τροφοδοτούν το μίσος και την αποφασιστικότητα των πιο επικίνδυνων τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες, με τα ίδια επιχειρήματα, θα δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα του κόσμου που έχουν χτίσει ο Νετανιάχου, ο Τραμπ, ο Μακρόν, η Ούρσουλα, ο Πούτιν… όλοι τους ανεξαιρέτως, θέτοντας διαρκώς σε κίνδυνο την ανθρωπότητα, όπως έγραψα στην αρχή. Ο κόσμος τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας κόσμος βαρβάρων!

Η Γαλλία του Μακρόν είναι ανύπαρκτη διεθνώς

«Η Γαλλία εκφράζει την ανησυχία της για τις επιθέσεις που πραγματοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της νύχτας του Σαββάτου προς την Κυριακή εναντίον τριών ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων» ήταν η αντίδραση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ζαν Νοέλ Μπαρό, σε ανάρτησή του στο Χ, μετά τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Ιράν. «Η Γαλλία δεν συμμετείχε ούτε στις επιθέσεις αυτές ούτε στον σχεδιασμό τους» έγραψε, καλώντας τα εμπλεκόμενα μέρη να «επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε κλιμάκωση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε επέκταση της σύγκρουσης».

Από την πλευρά του, ο Εμανουέλ Μακρόν επικοινώνησε με τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και του Ομάν, και συγκάλεσε άλλο ένα Συμβούλιο Αμυνας και Εθνικής Ασφάλειας με αντικείμενο τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, όπου η Γαλλία ήταν άλλοτε δύναμη σταθερότητας και εγγυήτρια ειρήνης, ενώ σήμερα έχει καταντήσει ένας ανήμπορος θεατής. Κακά τα ψέματα, η Γαλλία του Μακρόν, από την Ουκρανία και τη Γάζα έως τη Συρία και το Ιράν, είναι σχεδόν αόρατη, αθόρυβη, ανύπαρκτη. Ο πρόεδρός της, κάνοντας ακατάλληλες επιλογές, καταλήγει γυμνός και πάντα στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Η ταπεινωτική υποταγή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο ΝΑΤΟ δεν καταδικάζει στην ανυπαρξία μόνο την ίδια τη χώρα του, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία δεν διαθέτει πλέον κανένα αντίβαρο λογικής σε όλη αυτή την παράνοια που ζούμε.

Στον κόσμο του

Πρόεδρος ενός θεάτρου του παραλόγου, ο Μακρόν δεν ξέρει παρά μόνο να χοροπηδάει σε πάρτι στις γιορτές της μουσικής ενώ ο κόσμος καίγεται, να κουνάει το δάχτυλο σε υποτιθέμενους εχθρούς όταν δεν πρέπει και να τρώει χαστούκια από την Μπριζίτ, εξευτελίζοντας τη Γαλλία. Το αν όλα αυτά γίνονται εκούσια ή όχι δεν έχει σημασία. Η ένοχη αδυναμία του, η τρομερή ανικανότητά του και το ασήμαντο διεθνές εκτόπισμά του δεν είναι του επιπέδου της Γαλλίας, γιατί η Γαλλία του Μακρόν δεν είναι η Γαλλία που οι περισσότεροι γνωρίζαμε. Ωστόσο, είναι αλήθεια πως δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Πέρα από αυτόν, ο δρόμος που χάραξαν όλοι οι Γάλλοι ηγέτες τις τελευταίες δεκαετίες είναι αυτός της παρακμής, της φτώχειας και της ανυποληψίας της χώρας τους. Οι αντιπολιτεύσεις και οι ψευτοπλειοψηφίες που σχηματίστηκαν και σχηματίζονται σε κάθε εκλογική διαδικασία και στη συνέχεια διαλύονται συγκροτούνται από τα ίδια πρόσωπα, ένοχα και συνένοχα στις ίδιες προδοσίες…