Ο Σι Τζινπίνγκ υποδέχεται στη χώρα του έναν νέο μεγάλο συνασπισμό κρατών, που θα λειτουργήσει ως αντίβαρο της διασπασμένης Δύσης
Θεωρεί τον εαυτό του αρχιτέκτονα μιας νέας Παγκόσμιας Τάξης, που δεν θα καθορίζεται από την παρέμβαση των ΗΠΑ. Μαζί του και ο Πούτιν της Ρωσίας. Από χθες που ξεκίνησε η σύνοδος του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης στην Τιαντζίν της βόρειας Κίνας ο πρόεδρος του ασιατικού γίγαντα Σι Τζινπίνγκ τοποθετείται στο κέντρο μιας καινούργιας ισορροπίας δυνάμεων.
- Απο τον Βασίλη Γαλούπη
Στη σύνοδο παραευρίσκονται πάνω από 20 ηγέτες αναπτυσσόμενων κρατών κι αντιπροσωπίες από τουλάχιστον 70 χώρες. Θα ακολουθήσει μια μεγαλοπρεπής στρατιωτική παρέλαση στο Πεκίνο με την επίδειξη των νεότερων πυραύλων και πολεμικών αεροσκαφών της Κίνας. Ο Σι Τζινπίνγκ έχει πια αποκτήσει μια τεράστια δυναμική που πρακτικά βοηθιέται και από την ασυναρτησία της Δύσης, με αιχμή το Ουκρανικό. Είναι η ίδια η εικόνα της Δύσης που προκαλεί την αμφισβήτηση.
Στο Ουκρανικό η Δύση ηττήθηκε ξεκάθαρα. Οι ΗΠΑ συνειδητοποίησαν ότι η Ρωσία δεν μπόρεσε να νικηθεί στρατιωτικά, άρα πρέπει να αποδεχτούν μια διαπραγμάτευση μαζί της. Ετσι κι αλλιώς το Ουκρανικό δεν είναι ζωτικής σημασίας για τη εσωτερική σταθερότητα της Αμερικής. Το χρησιμοποιεί για να πιέζει τη Ρωσία, να τονώσει τις οπλικές της βιομηχανίες και να εργαλειοποιήσει την Ευρώπη. Τώρα η Αμερική μεταφέρει και τις ευθύνες για το αδιέξοδο των συνομιλιών στους Ευρωπαίους, που δεν έχουν ούτε συγκεκριμένη ούτε ενιαία πολιτική. Κι ο Τραμπ απαιτεί απ’ αυτούς να πληρώσουν τον λογαριασμό για την Ουκρανία. Οι Βρυξέλλες χρέωσαν στους Ευρωπαίους πολίτες τη χρηματοδότηση του πολέμου στην Ουκρανία, εποφθαλμιώντας τις διάφορες μπίζνες που θα προσφέρει η φάση της εκεχειρίας και της ανοικοδόμησης.
Η εικόνα κάποιων σκόρπιων ηγετών της Ε.Ε., που κανένας από αυτούς δεν αντιπροσώπευε την Ένωση, να σπεύδουν πανικόβλητοι στην Ουάσινγκτον για να πείσουν τον Τραμπ να μην υποκύψει στις ρωσικές απαιτήσεις για τους όρους ειρήνης στην Ουκρανία ήταν ενδεικτική. Χωρίς πολιτικό βάρος ή στρατηγική, με μια προσπάθεια για δημιουργία ικανών στρατών να βρίσκεται τουλάχιστον μία δεκαετία μακριά, η Ευρώπη απλώς ακολουθεί παθητικά, χωρίς να αποφασίζει. Οσο η Κίνα ανέβαινε, διπλωματικά, οικονομικά, στρατιωτικά, το μόνο πεδίο υπεροχής που μπορούσε πια να τονίζει η Δύση ήταν αυτό των ηθικών κανόνων. Με δυο λόγια, μπορεί η Κίνα να είναι πια παντοδύναμη, αλλά ο πρόεδρός της κρίνεται από την Ευρώπη ως ένας «αυταρχικός ηγέτης». Οπως, άλλωστε, κι ο Πούτιν.
Αλλά η Δύση αντιπροσώπευε το Διεθνές Δίκαιο, τη μη ανοχή της αλλαγής συνόρων με τη βία και του νόμου της ζούγκλας στις διεθνείς σχέσεις. Ομως η ίδια η Δύση φρόντισε να ροκανίσει αυτή την ηθική υπεροχή. Από την κατοχή της Κύπρου και την καταστρατήγηση του Διεθνούς Δικαίου εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο, μέχρι τις διάφορες εισβολές σε άλλες χώρες ή τους δασμούς των ΗΠΑ ως τιμωρητικό μέτρο πειθαρχίας στους συμμάχους τους, η ηθική ανωτερότητα της δίκαιης Δύσης έχει πάει περίπατο εδώ και πολύ καιρό. Ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος απειλεί να πάρει τη Γροιλανδία επειδή έτσι επιθυμεί. Το δυτικό αφήγημα που θέλει την Κίνα ως τη μεγάλη απειλή για τη διεθνή σταθερότητα και το εμπόριο εντυπωσιάζει όλο και λιγότερους. Αντίθετα, είναι μάλλον η Αμερική, και συνολικά η Δύση, αφού η Ε.Ε. λειτουργεί ως δορυφόρος της, που κρατάει τα πρωτεία ως η μεγάλη, αν όχι η κύρια, αποσταθεροποιητική δύναμη στη διεθνή τάξη.
Ανάμεσα στους ηγέτες που υποδέχτηκε προσωπικά ο ίδιος ο Σι Τζινπίνγκ είναι κι ο Ερντογάν, που δεν χάνει ποτέ ευκαιρία για ανοίγματα ισχύος. Βέβαια, ο Οργανισμός Συνεργασίας αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική απέναντι στο σύστημα της Δύσης και το ΝΑΤΟ. Και η Τουρκία αποτελεί όχι απλά κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ αλλά χαϊδεμένο παιδί της Ατλαντικής Συμμαχίας. Αυτό, αντί να προβληματίζει, τελικά κινητοποιεί τον Ερντογάν, που έχει καταφέρει να πολλαπλασιάσει τη διπλωματική ισχύ της χώρας του παζαρεύοντας κάθε φορά τη θέση και τις υπηρεσίες της, πότε υπέρ της Δύσης και πότε στους ανταγωνιστές της. Στα 3,5 χρόνια του ρωσοουκρανικού πολέμου ο Σι Τζινπίνγκ αξιοποίησε τις ανάγκες της Ρωσίας μετά τις δυτικές κυρώσεις και εξασφάλισε ευρεία πρόσβαση σε ρωσικούς πόρους.
Παράλληλα, δεν αποξενώθηκε οικονομικά ούτε από την Ε.Ε. ούτε από τις ΗΠΑ. Τις επόμενες ημέρες, όσο ο Πούτιν θα βρίσκεται στην Κίνα, θα συνεχιστούν οι σχεδιασμοί για συνεργασία στο έργο του αγωγού φυσικού αερίου Power of Siberia 2. Πιθανότατα θα συζητηθεί και η δημιουργία ενός συστήματος πληρωμών στο οποίο δεν θα μπορούν να παρεμβαίνουν τρίτες χώρες, όπως οι ΗΠΑ. Το ίδιο διάστημα η Ευρώπη αφέθηκε να εγκλωβιστεί σε έναν αδιέξοδο στρατηγικό σχεδιασμό. Αρχικά οποιαδήποτε επαφή με τη Μόσχα προκαλούσε άμεση πιεστική αντίδραση από την Αμερική. Η εγγύτητα Σι Τζινπίνγκ και Πούτιν, που εξελίσσεται σε ακόμα ισχυρότερη συμμαχία, κατακρινόταν σφόδρα από τη Δύση.
Μόνο που τελικώς ο Τραμπ υποδέχτηκε με κόκκινο χαλί τον Πούτιν στην Αλάσκα κι επανέλαβε τη θέση της Ρωσίας ότι η Ουκρανία πρέπει να παραχωρήσει εδάφη για να τερματίσει τον πόλεμο. Στην ουσία οι ΗΠΑ, με τη στάση του προέδρου τους, πρακτικά δικαιώνουν τον Σι Τζινπίνγκ που στάθηκε δίπλα στον Πούτιν. Τώρα αναμένεται ότι η Κίνα θα έχει σημαντικό ρόλο στις ειρηνευτικές δυνάμεις που θα σταλούν στην Ουκρανία, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά την ισορροπία μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
ΣΙ ΤΖΙΝΠΙΝΓΚ
Πρόεδρος της Κίνας
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1953. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο Τσινγκχουά του Πεκίνου και αργότερα Μαρξιστική Φιλοσοφία. Μεταξύ 1969 και 1975 δούλεψε ως εργάτης σε μια γεωργική κοινότητα στην επαρχία Σαανσί. Απορρίφθηκε εφτά φορές προτού καταφέρει, το 1971, να ενταχθεί στην κομμουνιστική νεολαία της Κίνας. Από το 2012 ηγείται του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Είναι ο πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας από το 2013. Στις 10 Μαρτίου 2023 εξασφάλισε μια τρίτη πενταετή θητεία. Του αρέσουν το ποδόσφαιρο, το κολύμπι και να βλέπει την ταινία «Ο νονός».
Μ.Η.Τ. 232120