Το ιερό παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία που αγναντεύει τον Νέο Μαρμαρά

Στον λόφο που διάλεξαν οι πρόσφυγες στέκεται αγέρωχος ένας ναός-σύμβολο μιας ρίζας η οποία ξεριζώθηκε από την Προικόνησο και ξαναφύτεψε την ελπίδα σε έναν καινούργιο τόπο. Η εκκλησία αναστηλώθηκε και παραδόθηκε στους πιστούς

Στην καρδιά του καλοκαιριού, στις 20 Ιουλίου, η Εκκλησία τιμά έναν από τους πιο φλογερούς προφήτες της πίστης μας, τον Προφήτη Ηλία. Στον Νέο Μαρμαρά, στον λόφο όπου οι πρόσφυγες διάλεξαν με δάκρυα και πίστη, στέκεται αγέρωχο το Ιερό Παρεκκλήσιο του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Τιμοθέου. Δεν είναι απλώς μια εκκλησία, είναι το σύμβολο μιας πορείας, μιας ρίζας που ξεριζώθηκε από την Προικόνησο και ξαναφύτεψε ελπίδα στον καινούργιο τόπο. Και σήμερα -έπειτα από πολλές προσπάθειες- ανακαινίστηκε ριζικά και είναι έτοιμος να υποδεχτεί και πάλι τους πιστούς για τις λατρευτικές τους ανάγκες.

• Από τον Απόστολο Σπύρου

«Το Ιερό Παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Τιμοθέου του Αρχιεπισκόπου Προικονήσου χτίστηκε το 1959, ως δωρεά των κατοίκων και συγκεκριμένων ευσεβών δωρητών, εις μνήμη των κεκοιμημένων τους» αναφέρει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» ο προϊστάμενος, αρχιμανδρίτης Ιάκωβος Βασιλείου και τονίζει ότι, όπως πάντοτε οι Μαρμαρινοί επέλεγαν τους εξέχοντες τόπους και χώρους του χωριού τους για να χτίσουν τα εκκλησιαστικά τους σημεία, έτσι και τότε επέλεξαν αυτόν τον ξεχωριστό λόφο για να ανεγείρουν το Παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία. Από τη μια άκρη ως την άλλη, ο λόφος αυτός εποπτεύει τον Νέο Μαρμαρά. Επίσης, εξιστορεί ότι οι πρόσφυγες που ήταν υπεύθυνοι για την ανέγερση του παρεκκλησίου ήταν άνθρωποι πίστεως. Ανθρωποι που κουβαλούσαν την παράδοση, την ορθόδοξη πίστη, την αγάπη προς την Εκκλησία, όλα αυτά τα στοιχεία τα έφεραν από την παλαιά τους πατρίδα, τον Μαρμαρά της Προικονήσου, στον νέο τόπο τους, τον Νέο Μαρμαρά. Σε αυτόν εδώ τον νέο τόπο άρχισαν από την αρχή να ξαναχτίζουν όσα έχασαν.

Ο Μαρμαράς της Προικονήσου ήταν η έδρα τής πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Προικονήσου. Εκεί, στο νησί του Μαρμαρά υπήρχε το λιμάνι της Μητροπόλεως, με τα υπόλοιπα νησιά, την Αφησιά, την Κούταλη και το Πασαλιμάνι να αποτελούν την υπόλοιπη εδαφική δικαιοδοσία της. Αυτά τα τέσσερα νησιά συναποτελούσαν την Ιερά Μητρόπολη Προικονήσου. Οι άνθρωποι αυτοί, οι πρόσφυγες, επισκέφθηκαν ξανά και ξανά τους τόπους τους, τους αγαπημένους και αλησμόνητους. Μετέφεραν με ζήλο την παράδοσή τους, τα ιερά και τα όσια που κοσμούσαν την Παλαιά Πατρίδα. Στο Νέο Μαρμαρά, και ειδικά στον ενοριακό ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, φυλάσσονται πολλά από αυτά τα ιερά κειμήλια.

Φεύγοντας από την Παλαιά Πατρίδα, το μόνο που είχαν έγνοια ήταν να διασώσουν τα ιερά, τα όσια και τα κειμήλιά τους. Αφησαν πίσω τους με πολύ πόνο και αίμα ό,τι είχαν χτίσει. Το παρεκκλήσι δόθηκε ξανά στους πιστούς το Πάσχα, παραμονές της Αναστάσεως του Λαζάρου. «Είναι σαν να ξεκινά -τρόπον τινά- και η Ανάσταση και αυτού του λόφου, του λόφου της ελπίδας. Από σήμερα και στο εξής οφείλουμε να αγαπήσουμε και να τιμήσουμε αυτόν τον χώρο, να τον ονομάζουμε “χώρο Ελπίδας”» δήλωσε ο π. Ιάκωβος και πρόσθεσε ότι «είναι χώρος Ελπίδας γιατί είναι αφιερωμένος στον μόνο αληθινό Θεό, τον Τριαδικό. Είναι χώρος ελπίδας γιατί από εδώ μπορεί κανείς να αγναντέψει ολόκληρο τον Νέο Μαρμαρά, το ομορφότερο χωριό της Χαλκιδικής».

Ο π. Ιάκωβος καταληκτικά θέλησε μέσω της «Ορθόδοξης Αλήθειας» να ευχαριστήσει ακόμη μία φορά τους ευεργέτες, το ζεύγος Παύλου και Ευστρατίας Συγκουρλή, τις τοπικές Αρχές, αλλά και κάθε πιστό που συνέβαλε στην εκ βάθρων ανακαίνιση του ιερού παρεκκλησίου και του περιβάλλοντα χώρου και ευχήθηκε: «Οι επόμενες γενιές να συνεχίσουν το έργο των προγόνων μας. Των ανθρώπων που έφεραν μαζί τους από τον παλιό Μαρμαρά ό,τι πιο πολύτιμο είχε η πίστη τους. Τα δόξασαν τότε, τα δοξάζουν σήμερα και θα τα δοξάζουν και στο μέλλον μέσα από την τέχνη, την παράδοση και την πίστη τους».

«Δεν επιτρέπεται πια αυτός ο χώρος να είναι έρμαιο στην παρανομία»

Ο π. Ιάκωβος περιγράφει ότι το Παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία βρίσκεται σε έναν ειδυλλιακό χώρο που για πολλά χρόνια ήταν παραμελημένος. Κατά καιρούς φιλοξενούσε περιθωριακά στοιχεία, με αποτέλεσμα να υφίσταται βανδαλισμούς και κακοποίηση όχι μόνο ο περιβάλλων χώρος, αλλά και ο ίδιος ο ιερός ναός. Ολα αυτά από ανθρώπους που δεν κατανοούσαν την ιερότητα του τόπου. «Είναι χώρος που πονά. Οι γυναίκες που τόσα χρόνια τον φρόντιζαν, γνωρίζουν καλά τις δυσκολίες και τις προσβολές που υπέστη. Δεν επιτρέπεται πια αυτός ο χώρος να είναι έρμαιο στην παρανομία» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά. Συγκινημένος ανέφερε ότι «περάσαμε χρόνια ανακαινίζοντας με κόπο και αίμα και έγιναν όλες οι απαραίτητες εργασίες αναστήλωσης και ολικής ανακαίνισης του ναού, αποδίδοντάς του την παλαιά του δόξα».