Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Οσίου Αβερκίου, επισκόπου Ιεραπόλεως, ενός από τους φωτεινότερους ποιμένες των πρώτων χριστιανικών αιώνων, που έζησε στα τέλη του 2ου μ.Χ. αιώνα. Η μορφή του, γεμάτη από πνευματική δύναμη, αποστολικό ζήλο και θαυματουργική χάρη, στέκεται ως παράδειγμα πίστης και θάρρους σε μια εποχή κατά την οποία ο χριστιανισμός αντιμετώπιζε ακόμα έντονους διωγμούς και κοινωνική απόρριψη.
Ο Άγιος Αβέρκιος γεννήθηκε στη Φρυγία και αναδείχθηκε επίσκοπος της Ιεραπόλεως, μιας πόλης που βρισκόταν μέσα σε ειδωλολατρικό περιβάλλον. Από νεαρή ηλικία διέπρεψε για τη σοφία, τη νηφαλιότητα και τη φλογερή του αγάπη προς τον Θεό. Όταν ανέλαβε την επισκοπή, εργάστηκε με αυταπάρνηση για τη διάδοση του Ευαγγελίου, τη στερέωση των πιστών στην αληθινή πίστη και την καταπολέμηση των αιρέσεων που απειλούσαν να διαβρώσουν την Εκκλησία. Με το κήρυγμά του, την προσευχή και την ταπεινοφροσύνη του, κατάφερε να φωτίσει πλήθος ανθρώπων που μέχρι τότε λάτρευαν τα είδωλα.
Η παράδοση αναφέρει πως ο Άγιος, ύστερα από θεία αποκάλυψη, γκρέμισε τα ειδωλολατρικά αγάλματα που υπήρχαν στην πόλη του, προκαλώντας την οργή των απίστων, αλλά και τον θαυμασμό των πιστών. Με τις προσευχές του θεράπευε ασθενείς και ελευθέρωνε ανθρώπους που βασανίζονταν από δαιμονικές δυνάμεις. Πολλοί ειδωλολάτρες, βλέποντας τα θαύματά του, πίστεψαν στον Χριστό και βαπτίστηκαν. Ο Αβέρκιος δεν περιορίστηκε στη Φρυγία· ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές της Ανατολής, στη Συρία, στη Μεσοποταμία και στην Κιλικία, ενώ, κατά την παράδοση, έφτασε μέχρι τη Ρώμη, διαδίδοντας παντού το μήνυμα της σωτηρίας.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιγραφή που ο ίδιος φέρεται να συνέταξε για τον τάφο του, γνωστή ως «Επιγραφή του Αβερκίου». Σε αυτήν, με ποιητικό και συμβολικό τρόπο, περιγράφει την πίστη του στον Χριστό, την κοινωνία των πιστών και τη σημασία της θείας Ευχαριστίας. Το κείμενο αυτό, που σήμερα θεωρείται ανεκτίμητο μνημείο της πρώιμης χριστιανικής γραμματείας, αποτελεί μαρτυρία όχι μόνο για τη ζωή του Αγίου, αλλά και για την πνευματική ωριμότητα της Εκκλησίας εκείνης της εποχής.
Ο Άγιος Αβέρκιος κοιμήθηκε ειρηνικά γύρω στο 167 μ.Χ., αφήνοντας πίσω του μια πλούσια πνευματική κληρονομιά. Η Εκκλησία τον τίμησε με τον τίτλο «Ίσος προς τους Αποστόλους», αναγνωρίζοντας το ιεραποστολικό του έργο και τη συμβολή του στη διάδοση του Χριστιανισμού. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές, όπου τιμώνται με ευλάβεια έως σήμερα, ενώ πλήθος ναών και μοναστηριών φέρουν το όνομά του.
Το παράδειγμα του Οσίου Αβερκίου παραμένει ζωντανό μέσα στους αιώνες. Σε μια εποχή όπου ο άνθρωπος συχνά εγκλωβίζεται σε νέες μορφές «ειδωλολατρίας» — την προσκόλληση στα υλικά αγαθά, τη ματαιότητα, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο — η ζωή του Αγίου υπενθυμίζει ότι η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στην πίστη και στην αγάπη προς τον Χριστό. Ο Αβέρκιος έζησε απλά, ταπεινά, με ανιδιοτελή αγάπη για το ποίμνιό του, δείχνοντας πως η ποιμαντική διακονία είναι πρωτίστως έργο θυσίας και προσφοράς.
Καθώς η Εκκλησία σήμερα τον τιμά, οι πιστοί καλούνται να εμπνευστούν από το παράδειγμά του· να ανανεώσουν την πίστη τους, να σταθούν με γενναιότητα απέναντι στις προκλήσεις της εποχής και να ζήσουν με πνεύμα ενότητας και ελπίδας. Ο Άγιος Αβέρκιος, ο ταπεινός ποιμένας της Ιεραπόλεως, παραμένει φάρος φωτός, που δείχνει τον δρόμο της αγιότητας, της προσφοράς και της αληθινής χριστιανικής ζωής.
