Το αυτεξούσιο μας δίδει τη δυνατότητα να επιλέξουμε ελεύθερα τον δρόμο που θέλουμε να ακολουθήσουμε, δηλαδή ή με τον Θεό, ευχαριστώντας για την υγεία μας και την εξέλιξή μας, ή να διολισθήσουμε προς αυθαίρετες καταστάσεις, καταπίπτοντες στην ύβριν και την αλαζονεία
Η αντικειμενική πραγματικότητα μας ωθεί να αντιληφθούμε ότι σοβεί σύγχυση μεταξύ των δύο υφισταμένων και σοβούντων τάσεων, ήτοι του αυτεξουσίου και της εγωπαθείας, δηλονότι ο άνθρωπος φερόμενος αηθώς υποστηρίζει ενίοτε ότι δεν υπάρχει Θεός ως εκ τούτου, όπερ και τούτο αυτοδικαίως σημαίνει ότι δήθεν όλα επιτρέπονται.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η στάση αυτή σηματοδοτεί την καταχρηστική εν γένει συμπεριφορά του ανθρωπίνου προσώπου, ήτοι την υπέρβαση του αναγκαίου μέτρου, η οποία θίγεται και αμαυρώνει εν γένει το πρόσωπο του Θεού.
Είναι πρόδηλον ότι ο άνθρωπος άνευ της επικλήσεως ή της αναφοράς προς τον Θεό, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αγρίμι και καθίσταται διατεθειμένος να βλάψει εκ βάθρων και να διαβάλλει την ύπαρξή του, προκρίνοντας υπερμέτρως τα ταπεινά του ένστικτα. Το μείζον εν προκειμένω έγκειται εις το γεγονός ότι η θεωρητική-νοησιαρχική προσέγγιση ή εισέτι και η ζηλωτική προς τον Θεό ή άγει εις φονταμενταλιστικές τάσεις ή εις τον αντίποδα, ήτοι, εις τον μηδενισμό.
Η απουσία της εναργούς συνειδητοποιήσεως περί του τι εστί Θεός, υπό την έννοια της βιωματικής εμπειρίας επί καθημερινής βάσεως , διασκεδάζει και εξαλείφει οιαδήποτε υπόνοια στρεβλής αντιλήψεως περί της συμβολής του Θεού επί καθημερινής βάσεως. Εν προκειμένω, δηλαδή, ο άνθρωπος εν τοις πράγμασι βιώνει μία ακατάσχετη μοναξιά και ακαταλήπτως απροσδιόριστη αοριστία, προσεγγίζοντας το Θείο απλώς μία συγκεχυμένη έννοια, συσκοτίζοντας την έννοια της θρησκείας, του υπαρξισμού και της θρησκειολογίας.
Η έλλειψη της πίστεως και της βιωματικής ψηλαφήσεως, της ζώσης ορθοδόξου παραδόσεως αλλά και της αντίληψης περί του Σταυρικού Θανάτου του Κυρίου μας δημιουργεί την πλάνη και την αλγεινή πεποίθηση προς τους ανθρώπους οι οποίοι εισέτι δεν καθίστανται αρνητές του Θεού ή δήθεν κήνσορες αντίδρασης άνευ λόγου και αιτίας, πλην όμως αγνοούν εξ αντικειμένου την Αλήθεια, δηλαδή ότι η ίδια η Ζωή υφίσταται και υποστασιάζεται εκ της Αγάπης, η οποία είναι ο ίδιος ο Θεός.
Περαιτέρω, εν τη Πατρίδι μας, καίπερ είμεθα ορθόδοξη χώρα, παρά ταύτα, αγνούμε τα θέμεθια της πίστεώς μας, εκ της ιδρύσεως του ελλαδικού κράτους και εντεύθεν, τη συνταγματική μας ιστορία δηλαδή, την αναφορά προς την ορθόδοξη παράδοσή μας, καθότι συνδεόμαστε με την καθ’ ημάς Ανατολή, ήτοι την ένδοξη «Βυζαντινή Περίοδο».
Οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας καθορίζουν την κρατούσα θρησκεία παρά τις όποιες διαφορές περί του αυτοκεφάλου κατ’ απομίμηση της Δύσεως, η συμβολή του κλήρου και η εμπέδωση της πατερικής παραδόσεως συνιστούν τα «ένζυμα» εις τη διαμόρφωση της βάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Η παράδοση έχει δυναμικό πρόσημο και συμβάλλει ουσιωδώς εις τη διαμόρφωση του παρόντος επιδρώντας καταλυτικά στη σταθερή εξέλιξη του μέλλοντος, καθότι διαφυλάττει ένδον στους κόλπους της την ταυτότητα ενός λαού αταλάντευτα εις το διάβα των χρόνων. Εν άλλοις λόγοις, η αυτεπίγνωση της εκκλησιαστικής παραδόσεως ή της συνταγματικής μας ιστορίας δεν επιφέρει αυτοδικαίως και ευθέως και την ενεργή εμβίωση της αυτοσυνειδησίας μας ως χριστιανών ορθοδόξων.
Ο Ιησούς είναι η αλήθεια συνιστά ένα γεγονός το οποίο ψηλαφούμε διά της αποκαλύψεως της παρεμβάσεώς του επί καθημερινής βάσεως εις την καθημερινότητα αλλά και διά του μυστηριακού βίου, ήτοι της παρακαταθήκης των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Αρα το αυτεξούσιο μας δίδει τη δυνατότητα να επιλέξουμε απολύτως ελεύθερα, καίτοι είμεθα εκ της γεννήσεώς μας κατ’ εικόνα του Θεού, τον δρόμο τον οποίο θέλουμε να ακολουθήσουμε, δηλαδή ή με τον Θεό, ευχαριστώντας για την υγεία μας και την εξέλιξή μας, ή να διολισθήσουμε προς αυθαίρετες και ανέλεγκτες καταστάσεις, καταπίπτοντες προς την ύβριν και την αλαζονεία, ως έπος ειπείν, εάν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται λόγω της εθελουσίας αρνήσεως του καλού και της συνειδητής επιλογής του κακό.
* Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω, ανεξάρτητος βουλευτής
