Όσοι διάβασαν τη συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στη γερμανική Ντόιτσε Βέλε σταυροκοπήθηκαν αναδρομικώς. Ο πρώην πρωθυπουργός αποκάλυψε πως στο παρελθόν υπήρξε σημαντική πρόοδος για την ελληνοτουρκική προσέγγιση, η οποία έφτασε κοντά στο να αποδώσει καρπούς. «Είχαμε περάσει μια περίοδο 15-20 χρόνια, κατά την οποία υπήρχε ένας συστηματικός διάλογος και προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών. Τότε φτάσαμε πολύ κοντά στην επίλυση και του Κυπριακού, αλλά και στη διευθέτηση του θέματος της υφαλοκρηπίδας» είπε χωρίς να επεκταθεί σε λεπτομέρειες. Ευτυχώς για τη χώρα πάντως που δεν υπήρξε αποτέλεσμα…
Θα λυνόταν το Κυπριακό με αποχώρηση του στρατού κατοχής και κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων; Και θα διευθετούσαμε την υφαλοκρηπίδα με βάση την αρχή της μέσης γραμμής ή με βάση την τουρκική αξίωση ότι τα ελληνικά νησιά συνιστούν φυσική γεωλογική προέκταση των ηπειρωτικών ακτών της Τουρκίας; Ο Γ. Παπανδρέου δεν «απλώθηκε» περαιτέρω…
Θυμίζουμε ότι ήταν οι εποχές των ατέρμονων μυστικών διμερών διαβουλεύσεων που χαρακτηρίστηκε «η εποχή της ζεϊμπεκιάς» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όταν ο ΓΑΠ χόρευε κάτι μεταξύ αστείου ζεϊμπέκικου και κωμικού τσάμικου υπό το ειρωνικό βλέμμα του ομολόγου του μακαρίτη πλέον Ισμαήλ Τζεμ. «Οταν μιλούσαμε μαζί με την Τουρκία και συνεργαζόμασταν για την ειρήνη στην περιοχή, είτε στα Βαλκάνια είτε στη Μέση Ανατολή, μας άκουγαν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν ήμασταν μόνες, είτε η Ελλάδα είτε η Τουρκία» πρόσθεσε μέσα στην πυκνή του άγνοια που συνδυάζεται με μια καλοπροαίρετη δήθεν αφέλεια. Και επιμένοντας να αγνοεί την πραγματικότητα, ζώντας στο ιδιωτικό του σύμπαν… αποφάνθηκε: «Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι ο ελληνικός λαός ή ο τουρκικός που θέλει πόλεμο. Γι’ αυτό πρέπει να ενδυναμώσουμε και τη διπλωματία των πολιτών».
Αμετανόητος για την υπαγωγή της χώρας στα Μνημόνια, δήλωσε: «Εμείς κάναμε και με το παραπάνω αυτό που χρειαζόταν. Αυτό που δεν υπήρχε τότε ήταν ένα δυνατό τείχος απέναντι στην κερδοσκοπία των αγορών. Αυτό ήρθε μετά την κυβέρνησή μου. (…) Δυστυχώς η τότε γερμανική πολιτική ήταν τιμωρητική, τιμωρούσε τη λάθος κυβέρνηση και έναν λαό που ουσιαστικά δεν είχε ευθύνες. (…) Κάναμε το χρέος μας». Αν αυτό ήταν η καταστροφή της χώρας, το πέτυ
