Παρά το γεγονός ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά 24ωρα από την πρωτοφανή ουκρανική πολεμική επιχείρηση στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, οι απαντήσεις που όφειλε να έχει δώσει η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθούν να απουσιάζουν.
Τα ερωτήματα όχι μόνο δεν έχουν καμφθεί, αλλά παραμένουν ακέραια, βαριά και άκρως ανησυχητικά, την ώρα που στο Μέγαρο Μαξίμου επιλέγουν τη σιωπή και το πολιτικό σύστημα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- δείχνει να μην έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα του ζητήματος.
Το πρόβλημα είναι μείζον και αφορά ευθέως την εθνική ασφάλεια της χώρας. Τα ενδεχόμενα είναι δύο – και αμφότερα εξαιρετικά επικίνδυνα. Εάν τα ουκρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη διέσχισαν τον ελληνικό εναέριο χώρο ή το FIR Αθηνών χωρίς άδεια και χωρίς να γίνουν αντιληπτά, τότε τίθεται ζήτημα σοβαρής επιχειρησιακής ανεπάρκειας και ελλιπούς ελέγχου, σε μια περιοχή κρίσιμη για την άμυνα και τη ναυσιπλοΐα, καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε ευθεία τρύπα στο σύστημα επιτήρησης της χώρας. Αν, από την άλλη πλευρά, τα drones πέρασαν με ελληνική άδεια ή ανοχή, τότε το πρόβλημα δεν είναι μικρότερο.
Αντιθέτως, είναι πολιτικό, θεσμικό και βαθύτατα δημοκρατικό. Η κυβέρνηση όφειλε να ενημερώσει άμεσα και επισήμως τη Βουλή των Ελλήνων για το γεγονός ότι επιτρέπει τη διέλευση πολεμικού μέσου σε μια ενεργή πολεμική σύρραξη, εμπλέκοντας τη χώρα -έστω και έμμεσα- στον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας.
Επιπλέον, αναπάντητο παραμένει το κρίσιμο επιχειρησιακό ερώτημα από πού απογειώθηκαν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Από πλοίο -εμπορικό ή πολεμικό- στη Μεσόγειο; Από χερσαίο έδαφος τρίτης χώρας; Από την Ουκρανία; Κι ενώ η κυβέρνηση παίζει «κρυφτό» σε ένα μείζονος σημασίας ζήτημα, ακόμα πιο ανησυχητική είναι η στάση της αντιπολίτευσης. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τα κόμματα δεν εξέδωσαν ανακοινώσεις, ούτε έδειξαν να ενδιαφέρονται για όσα εκτυλίσσονται. Μονάχα ο πρόεδρος της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης σημείωσε σε ανάρτησή του: «Περνάνε οι μέρες και ακόμα δεν έχουμε ακούσει λέξη για αυτό που συνέβη στα νότια της Κρήτης. Ολα καλά, κύριε Κυριάκο Μητσοτάκη;»
Η γενικευμένη σιωπή, όμως, σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας δεν είναι αφέλεια. Είναι επιλογή. Κι αυτή η επιλογή βαραίνει πλέον πολλούς.
