Με αφορμή τον θρυλικό «Ηρωα με παντούφλες», το θεατρικό έργο όπου πρωταγωνιστεί, ο Λάκης Λαζόπουλος μιλάει για την κοινωνία μας, τους πολιτικούς, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, τα εγκλήματα, τους πολέμους, την οικονομική κρίση και το πώς οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κοιτάξουν τους νέους μας για να τους κρατήσουν στην Ελλάδα
O Λάκης Λαζόπουλος ανεβαίνει και φέτος στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο για να ερμηνεύσει, για πρώτη φορά στο θέατρο, έναν ρόλο από τις κλασικές κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου.
- Από τη Μαρία Ανδρέου
Πρόκειται για τον θρυλικό «Ηρωα με παντούφλες», που ενσάρκωσε μοναδικά στη μεγάλη οθόνη ο Βασίλης Λογοθετίδης, αφήνοντας ως παρακαταθήκη μια ιστορική ερμηνεία, που έθεσε τις βάσεις της ελληνικής κωμωδίας και αποτελεί ορόσημο για τις επόμενες γενιές κωμικών. Υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Μπέζου, πρώτου διδάξαντα των κωμικών της γενιάς του, ο Λάκης Λαζόπουλος θα φορέσει τις παντούφλες του και θα εξορμήσει ηρωικά στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο.
Το «Ενας ήρωας με παντούφλες» γράφτηκε από τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο το 1947, στη διάρκεια του Εμφύλιου Πολέμου. Αποτελεί μια γενναία απόπειρα των συγγραφέων να αναδείξουν την ευγενική πλευρά της πατρίδας που κρύβεται μέσα στο σκοτάδι της εποχής. Ας μη μας παγιδεύει, όμως, η κινηματογραφική εκδοχή, γιατί η θεατρική μάς δείχνει ότι το έργο παραμένει πεισματικά παρόν!
Το «Enjoy» της «κυριακάτικης δημοκρατίας» συνάντησε τον Λάκη Λαζόπουλο στο φουαγέ του θεάτρου και μίλησε τόσο για το έργο όσο και για το «Τσαντίρι» του, που επιστρέφει στις 29 Οκτωβρίου στη μικρή μας οθόνη, στο Mega. Φυσικά, δεν μείναμε εκεί… Ο Λάκης μάς μίλησε για έναν λαό έτοιμο προς πώληση, για τον φόβο μη γίνουμε Νεπάλ, λόγω της μεγάλης διαφθοράς της κυβέρνησης, ενώ αποκαλεί τον Αδωνι… «Σινικό Τείχος» του ψεύδους. Και με τον σατιρικό του λόγο, δίνει τον ρυθμό της κουβέντας μας.
Λάκη, ένα έργο που γράφτηκε το 1947 πόσο επίκαιρο είναι στο σήμερα; Πόσους απατεώνες και επιτήδειους Απόστολους έχει σήμερα η κοινωνία μας, αλλά και πόσους ρομαντικούς και καθαρούς στην ψυχή ανθρώπους σαν τον Λάμπρο, τον ήρωα του 1940, βλέπουμε στις μέρες μας;
Το βασικό για μένα είναι το εξής… Οτι ήδη από εκείνη την εποχή σκιαγραφείται ένας ήρωας που γυρνάει στο σπίτι με παντούφλες και μας δείχνει ουσιαστικά την απελπισία ενός ανθρώπου που έχει μεγαλώσει, μένει τις περισσότερες ώρες μέσα στο σπίτι του, αυτός, η γυναίκα του και η κόρη του, και όλοι μαζί ζουν με την πενιχρή σύνταξη του στρατηγού και ήρωα του 1940. Ο ήρωάς μας τριγυρνά από δωμάτιο σε δωμάτιο με τις παντούφλες του. Αυτή είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που έχει τελειώσει κατά βάση το δημιουργικό του έργο. Το περιβάλλον του, ο ξάδερφός του και ένας πολιτικάντης αποφασίζουν να του δώσουν μια καινούργια αίσθηση ζωής μέσα από τη δημιουργία του αγάλματός του. Φυσικά δεν έχουν καμία καλή πρόθεση… Πίσω από αυτό υπάρχει συμφέρον, αφού στην πραγματικότητα θέλουν να υπερτιμήσουν το άγαλμα και να τσεπώσουν εκείνοι τα χρήματα. Υπάρχουν πίσω από αυτό δόλος και κοροϊδία. Αυτή η κοροϊδία γίνεται και σήμερα…
Δηλαδή πώς;
Σήμερα αυξάνουν τις τιμές των ακινήτων σε όλη την Αττική. Αυτός που πουλάει το σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας, με το σκεπτικό ότι θα πάρει με παρεμφερή χρήματα ένα καλύτερο σπίτι, μακριά από το κέντρο, πέφτει έξω… Ο άνθρωπος αυτός φεύγει από τη βολή του, φεύγει από τη ζωή του, από τις συνήθειες του, από τις μνήμες του, γιατί κάποιοι τον κορόιδεψαν. Αυτή τη στιγμή πωλούνται ολόκληρες πολυκατοικίες, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα-φιλέτα, τα οποία έπειτα από λίγα χρόνια οι επιτήδειοι θα ανεβάσουν τις τιμές τους στον Θεό και αυτός που τα πούλησε δεν θα πάρει τίποτα από αυτό το υπερκέρδος.
Σήμερα αυτό που κάνει η κυβέρνηση είναι μια παραπλάνηση. Θεωρούμε όλοι μας ότι ζούμε σε μια ανεπτυγμένη χώρα. Και όμως, από την πλατεία Συντάγματος μέχρι την Ακρόπολη και το Θησείο ακούς λίγα ελληνικά στους δρόμους. Ακούς άλλες γλώσσες. Αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, κινέζικα. Εχουμε πουληθεί στους ευκατάστατους ξένους. Το κέντρο της Αθήνας αγοράζεται από πλούσιους ξένους επενδυτές και από Ελληνες πολιτικούς που έχουν τα λεφτά τους χωμένα μέσα σε funds και μέσα από διάφορες ξένες εταιρίες έχουν αγοράσει κεντρικά κτίρια της Αθήνας. Πλέον περνάς και ακούς ότι αυτή η πολυκατοικία είναι του τάδε πολιτικού, αυτό το ξενοδοχείο του τάδε πολιτικού.
Και όλοι ξέρουν πια στην αγορά πόσα χρήματα έχει ο κάθε πολιτικός και πώς το διαθέτει. Και αν, π.χ., στο Κολωνάκι ο εκάστοτε Μητσοτάκης αποφάσισε να μη γίνουν Airbnb, είναι για να βοηθήσει τους φίλους του και τα ξενοδοχεία τους, που τα έφτιαξαν στα μουλωχτά και πρέπει να βγάλουν χρήματα από την επένδυσή τους. Τι συμβαίνει πλέον τόσο το 1947 όσο και το 2025; Μια εμφανής κοροϊδία!
Δεν τη βλέπουμε την κοροϊδία;
Οχι. Και για μένα είναι περίεργο πώς αυτή η κοινωνία είναι έτοιμη να καταναλώσει το προϊόν της ψευδαίσθησης. Είναι μια κοινωνία που στέκεται με το στόμα ανοιχτό για να φάει αυτόν τον ιδεατό κόσμο. Δεν είναι τυχαίο για μένα ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες δεν έχουν πλέον τις λύσεις. Τις λύσεις τις έχουν οι νέοι άνθρωποι. Γιατί οι μεγάλοι σε ηλικία λειτουργούν με γνωριμίες. Εχεις κουμπάρο τον καφετζή, μπατζανάκη τον χασάπη και μέσα από αυτήν την κοινωνία που έχει μάθει να κλέβει, έχεις πάρει κι εσύ ένα μέρος της. Εχεις οργανωθεί μέσα σε αυτήν την κοινωνία. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση έχει πάρει 40 δισ. και τα μοιράζεται με έναν τρόπο, υπόθεση κάνουμε, σε αυτά τα 40 δισ., θα πάρει και 5 δισ. ο κόσμος της. Και θα τα φάνε οι μεγάλες ηλικίες, όχι οι μικροί. Οι μικροί μετανάστευσαν. Εφυγαν αυτοί με τα πτυχία στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα άδειασε από νέους…
Δυστυχώς. Αυτοί που έμειναν εδώ τους έχωσαν στην ψυχή και στο μυαλό όλη την κρίση και τη δυστυχία και δεν μπορούν να κάνουν βήμα. Και έρχεται ο πρωθυπουργός και δίνει 100 ευρώ σε κάθε νέο ζευγάρι για να κάνει οικογένεια και παιδί. Μα, τι κοροϊδία… Δηλαδή, γελοιότητες. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ας βρεθεί κάποιος να πάρει τα ηνία της χώρας, για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και επειδή με ρώτησες για τη διαχρονικότητα του θεατρικού έργου, θέλω να επισημάνω μια διαφορά: ο Λάμπρος, ο βετεράνος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο στρατηγός μας, έχει μια διαφορά. Ο άνθρωπος αυτός έχει έναν ηθικό άξονα.
Αυτός ο ηθικός άξονας τον κάνει να πετάξει έξω από το σπίτι του αυτόν που τον κορόιδεψε, χωρίς να τον νοιάζουν οι συνέπειες. Αγκαλιάζει τη γυναίκα του, το παιδί του και βγάζει αυτόν και την οικογένειά του από τον βούρκο της διαφθοράς. Αυτή η σκηνή δεν παίζεται στις μέρες μας… Παίζεται συνεχώς η σκηνή της κοροϊδίας. Ο Ελληνας, δυστυχώς, στις μέρες μας δεν έχει αντίσταση στη διαφθορά. Κουράστηκε, δεν έχει άλλες αντοχές, δεν ξέρω… Είναι έτοιμος να διαφθαρεί. Είναι έτοιμος να πουληθεί. Λαός έτοιμος προς πώληση! Ελάτε να με αγοράσετε…
Μια που λες για αγορές και πωλήσεις, πώς είδες το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ;
Το σκάνδαλο είναι μια λέξη που μειώνει τη σημασία του εγκλήματος. Είναι μια λέξη που αφαιρεί την ουσία του εγκλήματος. Το ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι σκάνδαλο. Είναι μια οργανωμένη εγκληματική οργάνωση, που λειτουργεί από πάνω προς τα κάτω, με απόλυτη συνείδηση, με απόλυτο πρόγραμμα διαφθοράς, με απόλυτο στρίμωγμα όποιου ανθρώπου φέρνει αντίρρηση, με ανθρώπους που μπαίνουν μέσα και μαθαίνουν το πλάνο. Είναι οργανωμένο έγκλημα. Κυβερνητική, εγκληματική οργάνωση. Δεν οργανώθηκε από κάποιον άλλο να πάρουν τα λεφτά της Ευρώπης.
Οι πολιτικοί μας πήραν τα λεφτά της Ευρώπης και αποφάσισαν να τα δώσουν σε δικούς τους, για να πάρουν και τις προμήθειές τους. Δεν μπορεί να συσταθεί στην κοινωνία μια εγκληματική οργάνωση, αν κάποιος πολύ υψηλά δεν τους έχει οργανώσει. Υπήρχαν χρήματα στον οργανισμό που δόθηκαν σε δικά τους άτομα, τα δικά τους άτομα έδωσαν σε συγγενείς και πάει λέγοντας. Ολοι τους ξέρουν πού πήγαν τα λεφτά. Οπότε είναι η μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση που έχει συσταθεί από τη γέννηση του ελληνικού κράτους και αυτό έγινε το 2025. Δεν είναι σκάνδαλο, είναι εγκληματική οργάνωση, με κυβερνητική εποπτεία. Πήραν τα λεφτά της Ευρώπης και τα έδωσαν σε συγγενείς για να παίρνουν τις προμήθειές τους.
Κανένα έγκλημα, όμως, σαν και αυτό των Τεμπών, λένε οι γονείς των θυμάτων… Το θεωρείς έγκλημα;
Τα παιδιά που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη δολοφονούνται κάθε μέρα. Η μνήμη τους. Επειτα από δυόμισι χρόνια δολοφονούνται συνέχεια. Νιώθεις το μίσος αυτής της κυβέρνησης και τα νεύρα που έχει με τους συγγενείς των θυμάτων. Νιώθεις ότι υπάρχει ένας πόλεμος του Μητσοτάκη με τους συγγενείς. Το καταλαβαίνεις. Γιατί να έχει πρόβλημα ένας πρωθυπουργός με τους συγγενείς των θυμάτων; Σάμπως τα θύματα αυτά ήταν αριστεροί; Ηταν το τρένο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί πιέζουν τους συγγενείς έτσι; Δεν έχουν το δικαίωμα στην εκταφή; Τι θέλουν από τους γονείς; Να πάνε στα νεκροταφεία; Να γίνουν η Αντιγόνη; Μας καλεί η Πολιτεία να γίνουμε Αντιγόνη επειδή ο βασιλιάς Κρέοντας δεν δέχεται τον άγραφο νόμο; Η κυβέρνηση γιατί νοιάζεται, τέλος πάντων; Για την προστασία των πολιτικών, των τραπεζιτών και την προστασία των αστυνομικών; Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να είναι απέξω από τη Δικαιοσύνη; Γιατί οι πολιτικοί να έχουν πολιτική ασυλία; Γιατί αυτές οι τρεις κατηγορίες, που μπορούν να διαφθείρουν τους πάντες, να είναι έξω από το δίκιο; Οποιος έχει ασυλία δεν είναι μέρος του δικαίου.
Ο ήρωας του έργου, όταν η γυναίκα του τού λέει «αχ, καημένε Λάμπρο, για ποιους πολέμησες πάνω στα βουνά», βλέποντας την κατάντια του κόσμου, της απαντά: «Εγώ πολέμησα για την πατρίδα μου και 10.000.000 Ελληνες, δεν το έκανα για τον κάθε απατεώνα Απόστολο»… Αυτή είναι εξαιρετική σκηνή στο έργο. Δεν μπορεί ο κάθε δόλιος που θα βρεθεί στον δρόμο μας να αξιοποιήσει τη δική μας σκέψη, αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας, τη θυσία μας. Τους απατεώνες της κάθε εποχής, βέβαια, δεν τους καταλαβαίνει ο εκάστοτε άνθρωπος εύκολα. Στην εποχή μας, δε, οι απατεώνες έχουν απίστευτο θράσος. Και αναρωτιούνται μετά γιατί οι νέοι μας έχουν αυτή την επιθετικότητα. Γιατί πρέπει στην ηλικία αυτή της νεότητας να δείξεις ότι έχεις μια δύναμη. Γιατί αυτή η δύναμη, όταν αγριέψει, γίνεται Νεπάλ. Είδατε πώς εξαγριώθηκαν οι νέοι στο Νεπάλ από την ανέχεια και έκαψαν τα παλάτια; Οι νέοι ανά τον κόσμο δείχνουν στις μεγαλύτερες γενιές το Νεπάλ που έρχεται.
Οι νέοι δείχνουν στις κάμερες τα μπράτσα τους, γιατί σου λένε «κοίτα τη δύναμή μας, μπορούμε να σπάσουμε την πόρτα και να μπούμε στο σπίτι σου μέσα». Αυτό δείχνουν στον κόσμο, δεν καμαρώνουν για τα μπράτσα τους. Δείχνουν ότι «φίλε, μπορεί να κυκλοφορείς στον δρόμο και να σε φυλάνε τέσσερις, αλλά εμείς μπορούμε να σε σαπίσουμε στο ξύλο». Δεν καταλαβαίνει η Ευρώπη σήμερα ότι μπορεί να γίνει με μιας Νεπάλ.
Είναι μόνο η Ευρώπη;
Οχι, είναι όλος ο πλανήτης σε αναταραχή. Ο Τραμπ μάς έβαλε σε περιπέτειες. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει η επόμενη μέρα. Ο Γ’ Παγκόσμιος έχει ήδη αρχίσει. Μεμονωμένα σε κάποια μέρη και έπεται εξέλιξη. Εταιρίες όπλων έχουν βασικούς διακινητές τους πρωθυπουργούς των χωρών. Οι εταιρίες τούς βάζουν μετόχους μέσα στο εμπόριο όπλων και στήνουν πολέμους. Και όλοι βγάζουν πάρα πολλά λεφτά. Με τον Covid-19, αυτά τα δύο χρόνια, πλούτισαν οι φαρμακοβιομηχανίες και τώρα παίρνουν τη ρεβάνς τους οι εταιρίες όπλων, η πολεμική βιομηχανία που έμεινε ανενεργή στην πανδημία. Μόλις έληξε η πανδημία δεν είναι τυχαίο ότι άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Διότι από την πανδημία ξαφνιάστηκε η πολεμική βιομηχανία και έσβησε τις μηχανές. Με το που τελείωσε όλο αυτό, η πολεμική βιομηχανία έστειλε όλα τα παλιά της όπλα στον πόλεμο που ξέσπασε στην Ουκρανία και κάλυψε τις ζημιές. Τώρα ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα όπλα και δημιουργούν άλλα. Πού θα ξοδευτούν αυτά; Θα ανοίξουν σε άλλα κράτη πολέμους. Ανοίγουν και κλείνουν πολέμους για να έχει δουλειά η πολεμική βιομηχανία. Ετσι εκπαιδεύεται ο κάθε λαός ότι και στη γειτονιά του μπορεί να ανοίξει ένας πόλεμος. Εχει μπει αυτό το φόβητρο.
Πώς βλέπεις τα νέα παιδιά που έρχονται να σε δουν στο θέατρο ή στο τηλεοπτικό σου «Τσαντίρι»;
Τα παιδιά μας τα βλέπω να θέλουν να ζήσουν και να ζήσουν με χαρά. Θέλουν να ζήσουν χαρούμενα και ωραία, είναι νέοι και έχουν δικαίωμα σε αυτό. Νομίζω ότι αυτό που έχουν υποστεί, να έχουν ζήσει μαζεμένες όλες τις κρίσεις, Μνημόνια, πανδημία, οικονομική κρίση στην Ελλάδα και στο σπίτι τους, τους έχει φτάσει σε ένα σημείο που δεν ξέρουν τι να κάνουν. Οι νέοι μας δεν ζουν τα πιο ωραία τους χρόνια. Τα ζουν προβληματισμένα. Δεν είναι εύκολο να μεταναστεύεις και να φεύγεις από τη χώρα σου. Και όταν φεύγουν, να τους λείπει η χώρα τους, αλλά να παραμένουν στο εξωτερικό, γιατί έχουν καλύτερες απολαβές.
Οι νέοι μας περνάνε ζόρικα. Η χώρα μας διώχνει τους νέους της. Ο Μητσοτάκης ανοίγει ένα μεγάλο νεκροταφείο για το 2030. Θα βάλει όλη την Ελλάδα μέσα στα επόμενα χρόνια. Αφού στη χώρα έχουν μείνει μόνο ηλικιωμένοι και οι νέοι που γεννάνε παιδιά έχουν φύγει. Ετοιμάζει τον κόσμο για ένα μεγάλο νεκροταφείο. Δεν μπορεί να κρατήσει κανέναν νέο άνθρωπο, δεν μπορεί να δημιουργήσει οικογένειες και προοπτική για τον τόπο. Οταν δεν έχεις τους νέους, δεν έχεις την προοπτική. Τι λογική έχει;
Φτιάχνεται ένα έργο, το Ελληνικό…
Μακάρι να φτιαχτεί και να λειτουργήσει. Περνούσα και έβλεπα τον ουρανοξύστη. Και είπα μέσα μου, τι θέλουν να κάνουν; Θέλουν να κάνουν μια Ακρόπολη με διαμερίσματα στο Ελληνικό; Τι συμβολίζει ο ουρανοξύστης; Θα κάνεις ένα άλλο σημείο αναφοράς στην Αττική; Μα το σημείο αναφοράς είναι ένα ανά τους αιώνες η Ακρόπολη. Αν η Αθήνα δεν είχε την ενέργεια της Ακρόπολης, θα ήταν μια αφόρητη πόλη. Συνερχόμαστε ως λαός όταν περπατάμε εκεί στην Πλάκα, στο Θησείο και βλέπουμε την Ακρόπολη. Οι Ελληνες με την Ακρόπολη έχουμε μια σύνδεση.
Στην Αθήνα τρελαίνεσαι από την κίνηση, το καυσαέριο. Αλλά όταν πας γύρω από την Ακρόπολη και νιώθεις την ενέργεια… άλλο πράγμα… Σε όποιον χώρο έχτισαν οι αρχαίοι, νιώθεις την ενέργεια. Δεν μου αρέσουν οι ουρανοξύστες. Πήγα στο Ντουμπάι και έβλεπα τους ουρανοξύστες στην έρημο. Χτίσανε την έρημο, ε και; Λες από μέσα σου «τι έχει πάθει η έρημος και έχουν φυτρώσει ουρανοξύστες;». Γιατί τη νιώθεις την έρημο. Και αυτά τα κτίρια φαντάζουν σαν να είναι ακατοίκητα, σαν φαντάσματα, σαν σκηνικό. Αναρωτιέσαι, ζουν μέσα άνθρωποι ή είναι κούφια εσωτερικά; Σαν εξανθήματα της ερήμου είναι οι ουρανοξύστες, σαν να έχει χαλάσει η έρημος…
Η Μέση Ανατολή έφτιαξε στο Ντουμπάι μια πόλη διασκέδασης για πλούσιους για να πάνε δέκα μέρες να ξεσκάσουν. Δηλαδή, αν φτάσουμε στο σημείο να κάνουμε σκι μέσα σε mall και να νομίζουμε ότι είμαστε στο βουνό, με άρωμα βουνού στην αίθουσα, δεν πάμε καλά… Δηλαδή, να πάω στο Ντουμπάι για να μυρίζω σε ένα εστιατόριο τα κεφτεδάκια της μάνας μου; Και γιατί να μην πάω στα ταβερνάκια της Αθήνας; Δηλαδή, τι εποχή ζούμε; Σε λίγα χρόνια θα μπαίνουμε σε χώρους για να μυρίσουμε αρώματα άλλης εποχής για να νιώσουμε κάτι…
Εχεις λάβει ως δημιουργός και ως άνθρωπος πολλά πυρά. Επεσες και ξανασηκώθηκες. Πώς τα κατάφερες; Πώς νιώθεις ύστερα από όλη αυτή τη διαδρομή;
Εγώ έχω πάντα υπομονή. Πάντα πιστεύω στον άξονά μου. Ο άξονάς μου λέει το εξής: Εγώ δεν μπορώ σε κάθε εποχή, για να την ικανοποιήσω, να ξεφεύγω και να γίνομαι καραγκιόζης. Δεν μπορώ όταν η εποχή είναι στενάχωρη, εγώ να κάνω ότι δεν την είδα, ότι δεν την ξέρω. Ο καθένας μας όταν σταθεί όρθιος στη φουρτούνα του το εκτιμάς. Η αλήθεια πάντα κάθεται πιο πέρα και περιμένει να τη δεις. Δεν είναι μπροστά η αλήθεια. Μπροστά είναι οι γλείφτες. Μπροστά είναι οι καραγκιόζηδες.
Μπροστά είναι ο Αδωνις. Πρέπει να σταματήσεις να βλέπεις τον Αδωνι για να δεις την αλήθεια. Ο Αδωνις είναι το Σινικό Τείχος του ψεύδους. Το βλέπεις από παντού. Εγώ δεν έκανα δεκάδες κωλοτούμπες για να υπάρχω. Αλλά όταν σταματήσεις να υπάρχεις, δεν θα υπάρχεις ποτέ. Δεν θα δημιουργήσεις ιστορία με την κωλοτούμπα. Θα γίνεις γραφικός. Μη νομίζει κανείς ότι επειδή βγαίνει στην τηλεόραση είναι κάποιος. Η σειρά που παίζει ο Αδωνις θα τελειώσει. Αυτοί σήμερα που τον προσκυνούν θα τους δει και αύριο τι θα κάνουν, δεν ανησυχώ καθόλου.
Το σκηνικό, όμως, γιατί δεν αλλάζει; Πού είναι η Αριστερά;
Την Αριστερά δεν τη θέλουν στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα θα πρέπει να υπάρξει ένας καθαρός προοδευτικός πόλος που να αποδέχεται ότι ζει σε συνθήκες καπιταλισμού, αλλά με πυλώνες ανθρωποκεντρικούς για όλη την κοινωνία, όπως την καλή δημόσια υγεία, την καλή δημόσια παιδεία. Να έχουμε δικαίωμα στη δημόσια υγεία και την παιδεία όλοι μας. Να υπάρχουν και ιδιωτικά νοσοκομεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά με κανόνες. Οι κυβερνήσεις που θα έρθουν πρέπει να κοιτάξουν τους νέους. Πώς θα τους κρατήσουν στην Ελλάδα μας; Δεν τους βάζεις σε δουλειές που περιμένουν τον ήλιο για να δουλέψουν. Δηλαδή, δουλεύει ο ήλιος, δουλεύουμε κι εμείς.
Μόνο ο τουρισμός, δηλαδή; Αυτό δεν έχει λογική. Αυτή η χώρα σταματάει στην κάθε συννεφιά. Δημιούργησε εταιρίες, εργοστάσια, κάτι. Δώσε στα νέα παιδιά παιδεία και προοπτική για να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Οχι το τίποτα. Γιατί να μην επιδοτείται το ενοίκιο στους νέους ανθρώπους; Οχι με εκατό ευρώ. Από 18 χρονών να δίνει το κράτος στους νέους λεφτά για να ζουν μόνα τους. Να τους βοηθάει. Αυτό θα τους αναπτύξει. Δεν μπορεί να μένουν παιδιά 30 ετών με τη μάνα τους. Και μετά ακούς ότι νέος σκότωσε τον γονέα του. Τι να κάνει αυτό, τι να κάνει η μάνα του, κάποιος από τους δύο θα πρέπει να επιζήσει… Το λέω τώρα ως αστείο και γελάς, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Είναι τα νευρά πολλά. Τον κόσμο τον καταλαβαίνεις από τις καθημερινές μικρές σκηνές. Από τα ψίχουλα καταλαβαίνεις το καρβέλι.
Ευτυχώς σε όλο αυτό το δυστοπικό τοπίο υπάρχει και η τέχνη. Ο κόσμος περίμενε πώς και πώς την παράστασή σας. Θα την πάτε μέχρι τα Χριστούγεννα;
Ναι. Η τέχνη είναι μεγάλο αποκούμπι. Η παράσταση «Ενας ήρωας με παντούφλες» είναι συλλογική δουλειά. Η Παρθένα Χοροζίδου είναι εξαιρετική στον ρόλο της Ειρήνης, από τις καλύτερες ερμηνείες της στο θέατρο. Ο ρόλος της Ειρήνης είναι μοναδικός στο θέατρο. Η Ειρήνη στέκεται δίπλα στον άνδρα της. Τον στηρίζει, τον αγαπάει. Αλλά του υπενθυμίζει με το βλέμμα της ότι βλέπει καλύτερα. Γιατί αυτός, έχοντας ζήσει δόξες, το μυαλό του περνά στη δόξα που μπορεί να ξαναζήσει.
Αυτή που έχει φάει το πίσω μέρος της δόξας καταλαβαίνει μεμιάς αυτούς που τους πλησιάζουν και γιατί τους πλησιάζουν. Μια γυναίκα αφοσιωμένη καταλαβαίνει τα πάντα και δικαιώνεται. Είναι μια γυναίκα παλιάς εποχής, αλλά υπάρχουν και πολλές σαν την Ειρήνη σήμερα. Σήμερα έχει μπει το διαδίκτυο και έχει σαρώσει με τις εφαρμογές άνδρες και γυναίκες. Εχει σαρώσει τα ήθη. Υπάρχει μια ευκολία κι έχει διαλύσει τα σπίτια. Το Instagram, το facebook και όλα αυτά. Θα μου πεις είναι μεγάλη η μοναξιά των ανθρώπων. Και οι άνθρωποι θέλουν να σπάσουν τη μοναξιά και να ζήσουν κάτι που δεν ζουν. Και ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό… Και όλες αυτές οι εφαρμογές δεν σε πάνε πουθενά.
Η πίστη γεμίζει το κενό;
Η σχέση με τον Θεό έπρεπε να μας γεμίζει. Να τον αναζητούμε. Η σχέση με τον Θεό είναι σημαντική. Η σχέση με την εκκλησιαστική ιεραρχία είναι επικίνδυνη. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν και υπάρχουν άνθρωποι μέσα από την εκκλησία που κατασπαράσσουν το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού. Αυτοί είναι που είναι μπροστά, μπροστά στις εκκλησίες, είναι συνέταιροι. Γιατί η Εκκλησία είναι δίπλα στην κυβέρνηση και όχι με τους γονείς των παιδιών στα Τέμπη; Αυτή η Εκκλησία δεν μου αρέσει. Η Εκκλησία έχει πάρει τον Θεό αντιπροσωπία. Σαν το ΚΚΕ που έχει πάρει αντιπροσωπία τον κομμουνισμό και εκπροσωπεί έναν κομμουνισμό που δεν υπάρχει.
Σε τι φάση ζωής είσαι, Λάκη;
Είμαι σε μια φάση που ηρεμώ. Είμαι πιο ήρεμος. Ψάχνω σε ποιο σημείο της τέχνης θα βρεθώ. Θα μείνω στη συγγραφή, στο θέατρο, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο, στη μυθοπλασία. Εχω κάνει μεγάλο αγώνα στη ζωή μου. Αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να κάνω τον ίδιο αγώνα δημιουργίας. Δεν ξέρω τι μπορεί να με συνεπάρει. Αυτό που θα με συνεπάρει θα μου δημιουργήσει τη νέα μου κατάσταση. Ξέρω ότι πλέον δεν θέλω να παίξω μια ολόκληρη σεζόν στο θέατρο. Και δεν θέλω και δεν μπορώ, μεγαλώνουμε πια. Αλλά ξέρω ότι θέλω να δουλεύω για λίγους μήνες στο θέατρο. Μου αρέσει να γράφω σενάρια για σειρές και ταινίες. Το «Τσαντίρι» μας βγαίνει Τετάρτη 29 Οκτωβρίου και δουλεύω πάνω σε αυτό.
Μια μέρα μετά την επέτειο του «Οχι»… Τα μεγάλη «όχι» πού πρέπει να τα πούμε;
Το πρώτο «όχι» είναι σε αυτήν την Αριστερά που εμποδίζει την πρόοδο. Δηλαδή αυτή τη στιγμή και το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜέΡΑ25, εκτός από τη Ζωή που είναι πιο συγκεντρωτική ως άτομο, όλα τα υπόλοιπα πρέπει να αλλάξουν ηγεσίες. Να αλλάξουν πρόγραμμα, ηγεσίες και να δουν νέο κόσμο. Αυτή είναι η αιτία που δεν αναγεννιέται η Αριστερά. Η Δεξιά, από τη μεριά της, πρέπει να αποφασίσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ ακόμα το έργο της διαφθοράς. Θα φέρει την Ελλάδα σε κατάσταση Νεπάλ. Είναι τόσο προκλητικοί, χυδαίοι, αλαζόνες, που δεν έχω δει τόσα χρόνια τέτοια αμετροέπεια. Ακραίος λόγος. Οποιος βλέπει τηλεόραση σήμερα και τους ακούει οργίζεται. Στο Νεπάλ σπάσανε τα παλάτια και όχι τις τηλεοράσεις τους. Πλησιάζει η ώρα που οι πολίτες θα βρεθούν έξω από τα σπίτια των πολιτικών και όχι έξω από το Σύνταγμα. Θα βρίσκονται έξω από τα σπίτια αυτών που κλέψανε. Οι πολλοί με τους λίγους.
