Με 39 χρόνια να έχουν περάσει από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, στο τέλος της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, οι μύθοι ξεθωριάζουν. Ο,τι ίσχυε ως δόγμα, από τις συνταγματικές ελευθερίες, τον πλουραλισμό των ιδεών, τις αναδιανεμητικές θεσμικές διαδικασίες διάχυσης του πλούτου, το κοινωνικό κράτος έως την αυτοδιοίκηση του κράτους, την εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα κατάρτισης των κρατικών προϋπολογισμών, τη συγκρότηση των φόρων, τη διαχείριση των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, την άσκηση εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής, έχει καταρρεύσει. Ο,τι διεκήρυσσε στον βασικό καμβά της ιδεολογικοπολιτικής της τοποθέτησης η Δεξιά, περί έθνους κυρίαρχου και ανεξάρτητου, αλλά και για ό,τι δεσμευόταν η Αριστερά περί κράτους δικαίου, κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη των ασθενεστέρων, έχουν ακυρωθεί στη πράξη και υπό το πλέγμα που δημιουργούν οι ντιρεκτίβες της γερμανικής ευρωπαϊκής υπερδομής. Ο ίδιος ο δικομματισμός και διπολισμός στη βάση της συγκρουσιακής πόλωσης ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. που διαχειρίστηκε τη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης έχει πλέον καταρρεύσει, αφού οι δύο πόλοι συγκυβερνούν και «ξεβάφουν» ο ένας μέσα στον άλλο, συγκροτώντας το απόλυτο «blank state» (tabula rasa).
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τώρα που όλη αυτή η μυθολογία κατέρρευσε, με τις βασανιστικές και ανεπαρκείς παραμέτρους και δομές της, είμαστε ελεύθεροι να «ξαναχτίσουμε» την Ελλάδα, σε νέα βάση. Σχεδόν από την αρχή. Χωρίς να δεσμευόμαστε από τις «οικογένειες» και τους «πρίγκιπες» της μεταπολιτευτικής μας ολιγαρχίας. Θα μπορούσαμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι θα επαναδιαπραγματευτούμε το μέλλον σε μια διάσταση απέναντι στο 1830, στο 1897, στο 1922, στο 1944, στο 1949, στο 1965, στο 1967, στο 1974, στο 1981, στο 1989, στο 1993, στο 1996, στο 2000, στο 2002, στο 2009. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε και να προσπαθήσουμε να πούμε ότι θα δομήσουμε μια νέα Ελλάδα, χωρίς το προηγούμενο σύστημα διακυβέρνησης σε πρόσωπα, δομές και εξαρτήσεις να μπορεί να την καθορίσει ως προς τη λειτουργία της.
Κι όμως, δεν μπορούμε στις παρούσες συνθήκες. Γιατί πολύ απλά το σύστημα την περίοδο Σημίτη έκανε μια στρατηγική προσέγγιση στο μέλλον, με τη συναίνεση τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς στις κυρίαρχες εκφράσεις τους αλλά και σε επίπεδο δομημένων επιχειρηματικών συμφερόντων, δεσμεύοντας το μέλλον. Ηταν η ένταξη στη ζώνη της ΟΝΕ. Η παραχώρηση εξελίχθηκε κατόπιν συκοφάντησης του εθνικού μας νομίσματος, υπέρ της υιοθέτησης του ευρωμάρκου. Αυτό δεν συνέβη μόνο του ως γεγονός. Χωρίς δημοψήφισμα, χωρίς κανενός είδους ενημέρωση των πολιτών με δημόσια διαβούλευση, χωρίς κανενός είδους δημοσιονομική, διαρθρωτική, οικονομική προετοιμασία, η χώρα, το έθνος, το κράτος, ο λαός παραδόθηκαν στη διάθεση της υπερδομής, του υπερκράτους των γραφειοκρατών και των τραπεζιτών των Βρυξελλών. Η περίφημη «φέντεραλ» (ομοσπονδιακή) Ευρώπη, ακόμη ένας αστικός μύθος, αυτή τη φορά όχι αποκλειστικά ελληνικός. Στη συνέχεια ο «πύργος της Βαβέλ» των Βρυξελλών παραδόθηκε, όπως ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, στην ισχύ του οικονομικού Ράιχ, μαζί με τη Γαλλία του νέου Βισί.
Αποτέλεσμα. Ακόμη και να κατορθώσουν να συγκερασθούν και να συνεννοηθούν οι υγιείς δυνάμεις της Δεξιάς με την Αριστερά, σε μια νέα εθνική αστική τάξη που θα οδηγήσει την Ελλάδα στο μέλλον και στη νέα νίκη, δεν υπάρχει ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα για να συμβεί κάτι τέτοιο. Η χώρα έχει μετατραπεί σε γερμανική ενδοχώρα και ο λαός, το γένος των Ελλήνων, σε δουλοπαροίκους υπό γερμανική – ευρωπαϊκή εντολή. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά: Την απελευθέρωση της χώρας. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί όταν ο Α. Σαμαράς συνοδεύεται από τον Γ. Στουρνάρα στην επίσκεψή του στον Λευκό Οίκο στις 8 Αυγούστου.
Μενέλαος Τασιόπουλος
