Η πληροφορία μού ήρθε από κυβερνητική πηγή και τη βρίσκω εξόχως ενδιαφέρουσα: Ηταν τόσο μεγάλη η μείωση των λειτουργικών εξόδων της νέας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης που ιδρύθηκε επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά, ώστε ο Γκίκας Χαρδούβελης δέσμευσε το 50% του ανταποδοτικού τέλους και το ενέταξε στο πρωτογενές πλεόνασμα του 2014! Οι συριζαίοι ανακάλυψαν, μάλιστα, ότι το αντίστοιχο ποσοστό που έχει δεσμεύσει για το 2015 η κυβέρνηση Σαμαρά ισούται με το 60% του ανταποδοτικού τέλους και, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, θέλουν να συνεχίσουν σιωπηρά αυτή την πολιτική. Μπορεί να κατακεραύνωσαν εκατό φορές τον τέως πρωθυπουργό για το «μαύρο» και την «αντισυνταγματική» πράξη νομοθετικού περιεχομένου, αλλά τώρα έχουν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πόσο νοικοκύρης υπήρξε στη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών.
Αλλο παράδειγμα: Το περίφημο νομοσχέδιο Τσίπρα για την ανθρωπιστική κρίση αφορά μόλις 170.000 πολίτες που θα επωφεληθούν των όποιων παροχών σε ρεύμα, σίτιση και στέγαση. Θα κοστίσει στον προϋπολογισμό 200.000.000 ευρώ από τα 2 δισ. ευρώ που όριζε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Το κοινωνικό μέρισμα που μοίρασε ο αναπληρωτής υπουργός Χρήστος Σταϊκούρας την άνοιξη του 2014 ανήλθε σε 450.000.000 ευρώ και επωφελήθηκαν 700.000 νοικοκυριά. Τρίτο παράδειγμα, η βιωσιμότητα του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έλεγε ότι είναι μη βιώσιμο. Ο Σαμαράς φώναζε ότι η βιωσιμότητα δεν εξαρτάται από το ύψος του χρέους, αλλά από τα επιτόκια που πληρώνεις (τα μείωσε), τις λήξεις που έχεις, μικρές ή μεγάλες (τις μεγάλωσε) από τον φορέα ο οποίος κατέχει τα ομόλογα, ιδιώτης ή κράτη (σε τέτοια το μεταβίβασε). Τι θέλω να δείξω με τα τρία αυτά παραδείγματα;
Πρώτον, ότι η κεντροδεξιά πολιτική κατά του κρατισμού έχει οφέλη και αποδίδει αν παραμείνεις προσηλωμένος σε αυτήν. Απόδειξη, το γεγονός ότι το πλεόνασμα χρηματοδοτήθηκε από το ανταποδοτικό τέλος με το οποίο καλύπτονταν άλλοτε τα ελλείμματα της ΕΡΤ.
Δεύτερον, ότι η κεντροδεξιά κοινωνική πολιτική μπορεί να είναι προοδευτικότερη της Αριστερής, αν βασίζεται σε σχέδιο που έχει αρχή, μέση και τέλος. Απόδειξη, η σύγκριση των δύο κοινωνικών «πακέτων», του αριστερού και του δεξιού.
Τρίτον, ότι η διακυβέρνηση σε καιρούς κρίσης είναι σχεδόν επιστημονική υπόθεση. Μπορεί ο αντίπαλός σου να λαϊκίζει ασύστολα για τη διαγραφή του χρέους, αλλά εσύ, αθόρυβα, να το διαγράφεις μέρα τη μέρα, επιτόκιο το επιτόκιο, λήξη τη λήξη, ομόλογο το ομόλογο. Μπορεί, βεβαίως, να μη σ’ το αναγνωρίζουν οι πολίτες σε μια συγκεκριμένη συγκυρία, αλλά σημασία έχει να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη.
Κακά τα ψέματα, λοιπόν: Ο Σαμαράς άφησε νοικοκυριό στον Τσίπρα. Νοικοκυριό που, αν δεν προσέξει και το αφήσει στα χέρια των υπουργών του, αυτοί με τα μυαλά που κουβαλάνε σε λίγο θα το κάνουν ρημαδιό. Δεν υποστηρίζω, βεβαίως, ότι ο κρατισμός συνετρίβη επί ημερών Ν.Δ . Οι αντιστάσεις ήταν πολλές και οι συντηρητικές εστίες στην καρδιά της φιλελεύθερης παράταξης άπειρες. Ομως, σίγουρα οι συντεχνίες υποχώρησαν και ο κρατισμός υπέστη μεγάλες ρωγμές. Χρέος των στελεχών της Ν.Δ., ανεξαρτήτως του αν θέλουν να αμφισβητήσουν τον Σαμαρά, είναι πάντως να υπερασπιστούν αυτήν την πολιτική, όπου απέδωσε. Δεν υπερασπίζονται τον πρωθυπουργό, αλλά τον εαυτό τους και την παράταξή τους. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι σοφή η λογική του τύπου «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Το να λες κουβέντες υπέρ του αντιπάλου είναι εύκολο. Το να στηρίζεις το κεραμίδι του σπιτιού σου είναι το δύσκολο.
Μανώλης Κοττάκης
