Ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει υποχωρήσεις στα φορολογικά, αλλά αδυνατεί εκ των πραγμάτων πλέον να παραβιάσει κόκκινες γραμμές
Ασφαλώς και η κυβέρνηση ξόδεψε αλόγιστα πολύτιμο διαπραγματευτικό χρόνο. Αφησε τις εβδομάδες να περνούν χωρίς να εξασφαλίσει
χρηματοδοτική ροή και τώρα αμύνεται με την πλάτη στον τοίχο. Δεν χρειάζεται να μας το πει αυτό ο Γιούνκερ ή ο Ντάισελμπλουμ.
Στο διάστημα που χάθηκε τα ταμεία του κράτους στέρεψαν, η αγορά πάγωσε και οι καταθέσεις έκαναν φτερά. Ακόμη κι έτσι όμως ο Τσίπρας φαίνεται να αντιστέκεται. Παζαρεύει, εκβιάζεται, αλλά και εκβιάζει μέχρι την τελευταία
στιγμή. Ισως και με θράσος μεγαλύτερο από το πραγματικό πολιτικό του μπόι.
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, θα περιμένουμε να δούμε το αποτέλεσμα για να τον κρίνουμε. Κι αν τελικά η συμφωνία που θα φέρει είναι… 14 φορές
χειρότερη από το e-mail Χαρδούβελη, όπως χαιρέκακα διατείνεται ο Σαμαράς, ας τον στείλουμε μαζί με το ασκέρι του στο πυρ το εξώτερον. Εως τότε, όμως, καλούμαστε να τον στηρίξουμε, παρά τα σοβαρά λάθη τακτικής που έχει κάνει.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αν από την αρχή ο πρωθυπουργός είχε συμφιλιωθεί με κάποιους συμβιβασμούς που θα αναγκαστεί εν τέλει να δεχτεί, θα μπορούσε να έχει κλείσει την πρώτη φάση της χρηματοδότησης με ελάχιστο πολιτικό κόστος, παίρνοντας μαζί και μια υπόσχεση για γενναία ελάφρυνση του χρέους. Αν, δηλαδή, δεχόταν «με το καλημέρα» μια εκδοχή ενιαίου συντελεστή ΦΠΑ, αύξηση των φόρων πολυτελείας, κάποιες συμβολικές
περικοπές στα ρετιρέ των επικουρικών συντάξεων και την άμεση προώθηση σχετικά ανώδυνων ιδιωτικοποιήσεων, όπως αυτή των αεροδρομίων, που καίει τους Γερμανούς, η περίφημη αξιολόγηση θα είχε κλείσει. Και η Αθήνα θα είχε πάρει το τελευταίο τμήμα της δόσης που αρχικά δεν ήθελε και στο τέλος ανακάλυψε ότι χρειάζεται… επειγόντως.
Ασφαλώς θα επρόκειτο για μια νίκη-αστραπή της νεοεκλεγμένης κυβέρνησης, που θα της έδινε αργότερα τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί ένα συνολικότερο πακέτο με μεγαλύτερη άνεση και αυτοπεποίθηση. Στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό.
Δυστυχώς, το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού χάθηκε και μαζί με αυτό η αξία ενός «γκολ» από τα αποδυτήρια. Τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Τα πόδια βάρυναν. Και η πρώτη ομάδα άρχισε να εμφανίζει σαφή σημεία κόπωσης. Ο Βαρουφάκης χάθηκε μέσα στη δημιουργική ασάφεια της βρυξελλιώτικης ορολογίας, κάνοντας κατάχρηση της επικοινωνιακής υπεροχής του. Στις 20 Φεβρουαρίου νόμισε ότι απέσπασε συμφωνία, όμως το Βερολίνο και ο Ντράγκι τον είχαν αφοπλίσει διά της… εξουθενώσεως. Στο τέλος τού έδωσαν ένα κείμενο-διακήρυξη προθέσεων, χωρίς δεκάρα τσακιστή. Κι από κει άρχισαν τα δύσκολα. Οι Γερμανοί, θορυβημένοι από την καλώς εννοούμενη αναίδεια της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς είχαν συνηθίσει αλλιώς, άρχισαν να παίρνουν πίσω και τα υπεσχημένα, ενώ το ΔΝΤ αντελήφθη ότι η… πασιέντζα δεν βγαίνει με τις παραδοχές του 2014 και άρχισε να απαιτεί ακόμη σκληρότερα μέτρα λιτότητας, καθώς και δεσμεύσεις από την πλευρά των Ευρωπαίων για περικοπή του ελληνικού χρέους. Γρήγορα οι
διαπραγματεύσεις έφτασαν να θυμίζουν… διάλογο κωφών, ενώ η Αθήνα στραγγαλιζόταν από το οξύ πρόβλημα της ρευστότητας.
Τελευταία, αχνοφάνηκε μια αχτίδα συμβιβασμού. Ομως το τι θα συμβεί από εδώ και πέρα δεν είναι προδιαγεγραμμένο, κι ας λένε κάποιοι. Ο Τσίπρας θα κάνει σοβαρές υποχωρήσεις στα φορολογικά, αλλά αδυνατεί εκ των
πραγμάτων πλέον να παραβιάσει θεμελιώδεις κόκκινες γραμμές στα θέματα των οριζόντιων περικοπών των συντάξεων και των ομαδικών απολύσεων. Αν οι δανειστές επιμείνουν έως το τέλος, είναι βέβαιο ότι θα έχουν βαλθεί να τον ξεφορτωθούν, αφού πρώτα τον έχουν διασύρει.
Ο Τσίπρας βέβαια το έχει μάθει το κόλπο και δεν την ξαναπατάει. Συμφωνία δεν πρόκειται να ανακοινώσει στους… συντρόφους πριν δει το χρώμα του χρήματος. Φοβάμαι, όμως, ότι το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους έξω. Να μην του δώσουν δεκάρα, αν δεν έχουν πρώτα φροντίσει να προβάρουν πάνω του, προς παραδειγματισμό, μια «πιλοτική» χρεοκοπία εντός ευρώ. Οι
επόμενες μέρες, ίσως και στο αυριανό Eurogroup, θα δείξουν αν οι Γερμανοί σκοπεύουν να έρθουν σε έντιμη συνεννόηση με την Ελλάδα ή αν έχουν
αποφασίσει να οδηγήσουν τον Τσίπρα σε καλά κρυμμένο ναρκοπέδιο…
Γιώργος Χαρβαλιάς
