Δυστυχώς, έπειτα από τέσσερις μήνες υπερπροσπάθειας, το ελληνικό στρατόπεδο εμφανίζει ενδείξεις έλλειψης καθαρού μυαλού
Πολλές φορές μου έχει τύχει να παρακολουθήσω διεθνείς διαπραγματευτικές διαδικασίες, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτή η συγκεκριμένη που ζούμε με τους δανειστές είναι πραγματικά αλλόκοτη. Γιατί δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τέτοια απόκλιση απόψεων μεταξύ των συμβαλλόμενων μερών για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κοινός τόπος συνεννόησης.
Φοβάμαι ότι Αθήνα και θεσμοί έχουν μπλέξει για τα καλά τις γραμμές τους. Εκτός κι αν ο Αλέξης έχει «κλειδώσει» τη συμφωνία και οι ξένοι… ντρέπονται να το παραδεχτούν. Μόνο που, επειδή αυτό είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, εκτεθειμένη μέχρι σήμερα βγαίνει μάλλον η ελληνική κυβέρνηση, που προδικάζει συμβιβασμό και εισπράττει ψυχρολουσίες διαψεύσεων και βαρύτατους υπαινιγμούς περί «έλλειψης σοβαρότητας».
Χωρίς αμφιβολία και οι θεσμοί εμφανίζουν σημάδια πολυφωνίας – ίσως και σκόπιμα μοιράζουν ρόλους μεταξύ τους. Ομως, στο τέλος της ημέρας, η Ελλάδα είναι αυτή που εμφανίζεται να αποκαλύπτει ως απτό διαπραγματευτικό αποτέλεσμα τους ευσεβείς και μύχιους πόθους της, προκαλώντας διεθνώς χαμόγελα συγκατάβασης.
Δυστυχώς, έπειτα από τέσσερις μήνες υπερπροσπάθειας, το ελληνικό διαπραγματευτικό στρατόπεδο εμφανίζει σημάδια έντονης κόπωσης και έλλειψης καθαρού μυαλού. Τα συμπτώματα αυτά μπορούν να οδηγήσουν είτε σε «ηρωικές» αποφάσεις με βαρύ κόστος, που συνήθως λαμβάνονται εν θερμώ, είτε σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων.
Η τακτική της εξάντλησης εκ μέρους των δανειστών είναι πολύ καλά μεθοδευμένη και συντονίζεται απόλυτα με το σταδιακό «στράγγισμα» και των τελευταίων ταμειακών διαθεσίμων της ελληνικής πλευράς. Οι Γερμανοί, αφού στην αρχή δέχτηκαν τον πρώτο αιφνιδιασμό από την αναπάντεχα «αγριεμένη» ρητορική της κυβέρνησης Τσίπρα, αναδιπλώθηκαν και πέτυχαν να «κοιμίσουν» τον Βαρουφάκη, προσφέροντάς του μια συμφωνία-σφραγίδα, χωρίς την παραμικρή εγγύηση χρηματοδότησης. Στη συνέχεια, σε απόλυτη συνεργασία με τους ντόπιους ολιγάρχες και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, φρόντισαν να αποδομήσουν πλήρως την (ούτως ή άλλως προβληματική) προσωπικότητα του Ελληνα υπουργού Οικονομικών, οδηγώντας τον σε γελοιοποίηση και εδραιώνοντας διεθνώς την αντίληψη περί «ακαταλληλότητάς» του.
Σήμερα, ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένα πολιτικό «ζόμπι», το οποίο παραμένει στην κυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή το πολιτικό κόστος της απομάκρυνσής του, τούτη τη στιγμή, είναι μεγαλύτερο από τις εσωτερικές τριβές που προκαλεί η επιχείρηση πλήρους περιθωριοποίησής του.
Ο ίδιος ο Βαρουφάκης, έχοντας πλέον επίγνωση του ενδοκυβερνητικού «εξοστρακισμού» του, υποφέρει από το σύνδρομο του τερματοφύλακα που έχει δεχτεί απανωτά γκολ στην αρχή του αγώνα και, πλέον, από το άγχος του τα βάζει μόνος του.
Δείτε, για παράδειγμα, την ιστορία με τον φόρο στις αναλήψεις από τα ΑΤΜ. Του τον ζήτησαν, λέει, οι δανειστές. Σοβαρά; Εγώ θα τον είχα δεχτεί «χθες», για να τους κλείσω και το στόμα. Εκείνος τον εξήγγειλε κατά το ήμισυ και μετά τον πήρε ηρωικά πίσω, αφού του τράβηξε το αυτί (για ακατανόητους λόγους) ο Τσίπρας.
Σας ξαναλέω, λοιπόν, ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει και κουράζονται, με αποτέλεσμα να χάνουν το δάσος. Τόση φασαρία για ένα τόσο ασήμαντο μέτρο… Και ευκαιρία, βέβαια, για τα κανάλια της διαπλοκής να «ξεπουπουλιάσουν» ξανά τον Βαρουφάκη…
Στοιχεία δεν έχω για το πόσες συναλλαγές γίνονται την ημέρα στα ΑΤΜ και με τι μέσον όρο ποσού ανάληψης. Επομένως, δεν μπορώ να υπολογίσω το δημοσιονομικό όφελος από έναν τέτοιον φόρο, αλλά φαντάζομαι πως θα το ξέρουν αυτοί που το πρότειναν. Επί της ουσίας, όμως: Ποιο είναι το πρόβλημα, αν κάποιος τραβήξει 200 ευρώ, να δώσει και 20 σεντς υπερ…πίστεως και πατρίδος, για να κλείσει αυτή η ρημαδοσυμφωνία; Οταν οι Σαμαροβενιζέλοι έχουν αρπάξει χιλιάρικα από τον απλό κοσμάκη, έχουν κόψει το ΕΚΑΣ των γιαγιάδων και έχουν εξοντώσει τους φορολογουμένους, τα λίγα σεντς στο ΑΤΜ αποτελούν πρόβλημα; Μα, εδώ και χρόνια, αν πας να τραβήξεις από μηχάνημα ανάληψης άλλης τράπεζας, το διατραπεζικό σύστημα ΔΙΑΣ σού αρπάζει μια γενναία προμήθεια που, αν δεν απατώμαι, πάει στα ταμεία των τραπεζών και όχι του κράτους. Παραπονέθηκε κανείς; Και δεν μιλάμε για ένα τοις χιλίοις…
Αστεία πράγματα, επομένως, για ένα μέτρο που θα μπορούσε να είχε επιβληθεί χθες, χωρίς να ανοίξει μύτη, αλλά αναδείχθηκε σε μείζον πολιτικό θέμα από τα κανάλια, που βέβαια τη δουλειά τους κάνουν.
Το ερώτημα, όμως, είναι: Στην κυβέρνηση τι ακριβώς κάνουν; Σκιαμαχούν, βλέποντας το τρένο να περνά;…
Γιώργος Χαρβαλιάς
