Πώς πρέπει να είναι το νέο ευρωπαϊκό σπίτι

Να σηματοδοτεί ότι φτάσαμε στον γκρεμό αλλά δεν πέσαμε στο βάραθρο

Κάθομαι και σκέφτομαι τι θα πω κάποτε στο παιδί μου, όταν με ρωτήσει γι’ αυτή την περίοδο. Αυτό που με απασχολεί όμως περισσότερο είναι τι Ελλάδα θα της παραδώσω. Μια Ελλάδα όπως αυτή που παρέλαβαν οι γονείς μου από τους δικούς τους; Μια Ελλάδα της ξενιτιάς, των πολλών και συσσωρευμένων πολιτειακών προβλημάτων, αλλά ταυτόχρονα της δημιουργίας, της συλλογικότητας; Μια Ελλάδα όπως αυτή που μας παρέδωσαν οι γονείς μας; Του νεποτισμού, της αναξιοκρατίας, της «μπαλκονάτης» αφερεγγυότητας, του μαξιμαλισμού, αλλά, παρ’ όλα αυτά, στον πυρήνα του δυτικού κόσμου;

Αυτή την ώρα που ο ορθολογισμός δείχνει να μην ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά από τον ανορθολογισμό, που οι διαφορετικές αποχρώσεις του πλουραλιστικού πολιτικού πλαισίου δείχνουν να χάνουν τη λάμψη τους, που δεν έχει ξημερώσει κι όμως το βαθύ σκοτάδι προσμένει τις πρώτες ακτίνες της αυγής, τώρα είναι η ώρα να δεχθούμε την ευθύνη, να σηκώσουμε τα μανίκια και να χτίσουμε ξανά το σπίτι μας, την Ελλάδα.

Να βάλουμε θεμέλιο λίθο «Υπεράνω όλων ο Νόμος», να φτιάξουμε στύλους που να γράφουν πάνω τους «Αξιοσύνη», «Αμυλα», «Καινοτομία», «Παιδεία», «Κοσμοπολιτισμός», «Ισότητα», «Ισονομία», «Φιλελεύθερη Δημοκρατία», «Ελεύθερη Οικονομία», «Κοινωνική Συνοχή», «Πολιτισμός». Να αποφασίσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του σπιτιού που να ταιριάζει με την ψυχοσύνθεσή μας και να αποτελεί μέρος της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Να βάλουμε στην αυλή την απέριττη γαλανόλευκη με τους τόσο σημαντικούς συμβολισμούς, να την προστατέψουμε από όσους ασχημονούν πάνω της δηλώνοντας δήθεν «πατριώτες», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα ή διάθεση να αντιληφθούν τον λυρισμό, το μέτρο και την ανεκτικότητα που κρύβει στον πυρήνα της η ελληνική ταυτότητα και που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον δεσποτισμό, την τυραννία, τον λαϊκισμό, τον σοβινισμό και τον εθνικισμό. Να εξοπλίσουμε το σπίτι μας με σύγχρονο ηλεκτρονικό εξοπλισμό που θα φτιάχνουμε εμείς, που θα αποτελεί μέρος της προσπάθειας και της διάνοιάς μας. Να τοποθετήσουμε, τέλος, μια πυξίδα στο κεντρικό σημείο του σπιτιού, που θα δείχνει την κατεύθυνση του στρατηγικού προσανατολισμού μας· μυαλό και καρδιά προς τη Δύση.

Αυτό θα πρέπει να είναι το νέο μας σπίτι. Αυτή θα πρέπει να είναι η εθνική μας χειραφέτηση. Να σηματοδοτεί ότι φτάσαμε στον γκρεμό αλλά δεν πέσαμε στο βάραθρο, διδαχθήκαμε από τα σφάλματα μας και ξεκινάμε ξανά. Αυτό το σπίτι πρέπει να παραδώσουμε στα παιδιά μας. Να μοχθήσουμε για να δούμε τον στόχο να υλοποιείται, ώστε να μη βιώσουν αυτά ποτέ την πικρή γεύση της ανυποληψίας. Να μη δουν ποτέ αυτά την πατρίδα μας λίγο πριν από το χάος.

Σπύρος Λίτσας