Τα σημάδια που θα αφήσει το Μνημόνιο στο σώμα του έθνους θα είναι ανεξίτηλα
Μέχρι τα χρόνια της κρίσης ο δρόμος για να αναδειχθεί κάποιος στο πολιτικό σκηνικό της χώρας και να παίξει ρόλο στα πολιτικά πράγματα και στην πορεία της πατρίδας ήταν η διάκρισή του στον επαγγελματικό του τομέα και η προσφορά στην κοινωνία και την πατρίδα. Αυτός ήταν ο δύσκολος δρόμος.
Ο άλλος, ο εύκολος και συνάμα ο καταστροφικός για την πατρίδα, ήταν η ανάδειξή του μέσα από τις λεγόμενες κομματικές διαδικασίες. Και αυτός ο δρόμος ήταν διχαλωτός. Το ένα παρακλάδι ήταν ο λεγόμενος νεποτισμός, δηλαδή να ανήκει κανείς σε πολιτική οικογένεια και έτσι με «σημαδεμένα» χαρτιά να αναδειχτεί στην κομματική ιεραρχία, ενώ το άλλο ήταν ο παράδρομος, που περνούσε μέσα από διαδρόμους, δολοπλοκίες, τακτικισμό, καταλήψεις και αμφιθέατρα.
Και, όπως είναι φυσικό, η διαδρομή του καθενός και οι… εμπειρίες που αποκόμισε διανύοντάς την αποτελούν και το κύριο «όπλο» με βάση το οποίο ασκεί πολιτική και εξουσία, όταν πρόκειται για βουλευτή και στέλεχος που ανήκει σε κόμμα εξουσίας.
Στην Ελλάδα για δεκαετίες παρακολουθήσαμε την ιλαροτραγωδία της εναλλαγής στην εξουσία προσώπων που είχαν ως όπλο το όποιο όνομα της οικογένειας, μια διαδρομή που διακόπηκε με τη διακυβέρνηση του ΓΑΠ, ο οποίος οδήγησε τη χώρα στη μέγκενη των Μνημονίων και του ΔΝΤ, μια περιπέτεια από την οποία το πολιτικό σύστημα δεν κατόρθωσε να απαλλάξει τη χώρα, με καίριες ευθύνες και των πολιτών.
Στη συνέχεια, με μεσοδιάστημα τη διακυβέρνηση Παπαδήμου, Πικραμμένου και Σαμαρά, ο οποίος δεν ανήκε σε κάποιο πολιτικό τζάκι, τη σκυτάλη ανέλαβε η ομάδα της οποίας οι μοναδικές εμπειρίες ζωής ήταν οι καταλήψεις, τα αμφιθέατρα, ο κομματικός τακτικισμός και ο διαδρομισμός.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλα αυτά θα είχαν κάποιο θετικό πρόσημο, που θα επιβράβευαν η κοινωνία και οι πολίτες, αν αυτή η… εμπειρία σχετιζόταν με μια περίοδο που η δημοκρατία ήταν σε καταστολή και τέτοιες δράσεις και αντιδράσεις επιτάχυναν τη μετάβαση στη δημοκρατία.
Ομως όλα αυτά, οι καταλήψεις και οι… αγώνες των αμφιθεάτρων, έγιναν εν μέσω πλέριας δημοκρατίας και η κοινή τους συνισταμένη ήταν οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι τραμπουκισμοί και ενίοτε το χτίσιμο της πόρτας των καθηγητών και των πρυτάνεων!
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν και διατείνονται ότι τελικά εκείνοι που κατέστρεψαν την Ελλάδα είναι εκείνοι που είχαν θετικό πρόσημο στη συμμετοχή τους στις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα αμφιθέατρα, τα μέλη της λεγόμενης γενιάς του Πολυτεχνείου.
Πράγματι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, εκείνοι που έκαναν αντίσταση και εκείνοι που υποτίθεται ότι έκαναν, μια που διάβαιναν αρκετές φορές την πόρτα των… αρμόδιων αρχών, σίγουρα όχι για να βασανιστούν, μετά τη Μεταπολίτευση καβάλησαν τον κάλαμο του αντιστασιακού και του υπερ-δημοκράτη και πάνω σ’ αυτόν τον μύθο έχτισαν καριέρες. Καριέρες πολιτικών και επιχειρηματιών.
Ο μύθος του καλού, ηθικού, γενναίου, βασανισμένου αριστερού έγινε ο πιο εύκολος και ανέξοδος τρόπος της κοινωνικής, καλλιτεχνικής, επαγγελματικής και πολιτικής καταξίωσης, για να φθάσουμε στο ισοπεδωτικό αριστερός ίσον καλός, δεξιός ίσον μίασμα!
Αυτή η κατάσταση δημιούργησε μια κοινωνία υποκριτών, όπου οι διαδικασίες ανάδειξης και ανέλιξης στους τομείς της παιδείας, της τέχνης, του πολιτισμού, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και μιας σειράς άλλων επαγγελμάτων δεν είχαν καμία σχέση με τις αρχές της αξιοκρατίας, της ηθικής, της αξιοσύνης και της επιστημονικής και επαγγελματικής κατάρτισης, αλλά με τη λεγόμενη αριστεροσύνη, τους διαδρόμους, τον τακτικισμό και εν γένει την ανηθικότητα.
Ετσι η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης χτίστηκε πάνω στα θεμέλια της υποκρισίας και της αναξιοκρατίας, έτσι δημιουργήθηκε ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, που το βλέπουμε να καταβαραθρώνεται αυτούς τους έξι μήνες, παρασέρνοντας μαζί του ό,τι απέμεινε όρθιο από την Ελλάδα του νεποτισμού, της κομματοκρατίας και των φιντανιών του Πολυτεχνείου.
Μόνο που εκτός από τα ζητήματα που προέκυψαν και θα προκύψουν από την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, εκτός από τα σημάδια που θα αφήσουν στην κοινωνία, θα αφήσουν -ελπίζουμε όχι ανεξίτηλα- σημάδια και στο σώμα του έθνους.
Ηδη η Κύπρος σύρεται σε μια συμφωνία που ίσως αποτελέσει την ταφόπλακα του Ελληνισμού στο νησί, με τις γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ να έχουν παγώσει, σύμφωνα με δημοσίευμα της «Χουριέτ», που επικαλείται τον ίδιο τον Ακιντζί.
Ηδη Τούρκοι αξιωματούχοι, όπως ο ίδιος ο Νταβούτογλου, ο υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου και μάλιστα ενώπιον του ίδιου του Ελληνα ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιά, ο υπουργός Ενέργειας και εσχάτως ο υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας απευθύνουν εκκλήσεις προς την Ελλάδα να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης. Για όσους δεν πιάνουν το… υπονοούμενο, με το θάλασσα ειρήνης εννοούν τον διαμελισμό του Αιγαίου, όχι για να λυθούν τα όποια προβλήματα, αλλά για να συνεχίσουν την επομένη να διεκδικούν το άλλο μισό.
Να μη μιλήσουμε για τη Θράκη, το σχέδιο εξισλαμισμού όλης της Ελλάδας μέσω των λαθρομεταναστών, τα παιχνίδια στα Σκόπια και στην Αλβανία…
Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται -και αναφέρομαι σ’ εκείνους που δεν έχουν άλλες εμπειρίες πέραν των καταλήψεων, των αμφιθεάτρων, των τραμπουκισμών και του τακτικισμού- έστω κι αν η Ελλάδα με έναν μαγικό τρόπο κάποια στιγμή κατορθώσει να απαλλαγεί από το χρέος και εξομαλυνθεί η κατάσταση στην οικονομία, θα πρέπει να ξέρουν ότι η διολίσθηση στα εθνικά θέματα και οι απώλειες εδάφους συνήθως δεν αποκαθίστανται. Η τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο είναι εκεί για να το θυμίζει αυτό στους αδελφούς μας Κυπρίους.
Ελπίζουμε να μην έλθει η ώρα να το θυμόμαστε κι εμείς οι Ελλαδίτες με κάτι αντίστοιχο.
Γιατί μπορεί να υπάρχει θεσμικό κενό και να μη δικάζονται οι πραγματικοί προδότες στην Ελλάδα, υπάρχει όμως η Ιστορία, η οποία ενίοτε είναι σκληρός δικαστής.
Σάββας Καλεντερίδης
