Στρατηγέ, τί ζητούσες στη Λάρισα
συ, ένας Υδραίος;
«Μπολιβάρ», Νίκος Εγγονόπουλος
Η μικρότητα, η μικροψυχία και η μικροπρέπεια των τριτοκοσμικών κανίβαλων των λαϊκών μέσων μαζικής ενημέρωσης (και όχι μόνον) βρίσκονται σήμερα στο απόγειό τους, στοχοποιώντας έναν αναμφισβήτητα «χαρισματικό» επικοινωνιακά άνθρωπο, τον Γιάνη Βαρουφάκη, στον οποίο προσπαθούν να μεταθέσουν εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά την παταγώδη αποτυχία της συριζαίϊκης πολιτικής στην Ευρώπη. Το ότι ένας διεθνώς επιτυχημένος καθηγητής Πανεπιστημίου δεν τα κατάφερε στον βορβορώδη κόσμο της πολιτικής δεν αποτελεί έκπληξη. Ο ακαδημαϊκός (γυάλινος και ελεφαντοστέϊνος) κόσμος του πανεπιστημίου ευνοεί και καλοδέχεται την διακίνηση φαντασιακών ιδεών και οραμάτων, έστω και εμφανώς ουτοπικών ή και πομποδώς εκπεμπόμενων, που από τη φύση τους όμως αποπνέουν αισιόδοξη πνευματική δημιουργικότητα και αποτελούν πόλο έλξεως της πάντα ρομαντικής νεολαίας. Σε αντίστιξη, ο χθόνιος (και υποχθόνιος) κόσμος των σαράφηδων, των αργυραμοιβών, των ενεχειροδανειστών και των ραντιέρηδων, ο κόσμος των εμπόρων της Βενετίας, ανατριχιάζει και τις απεχθάνεται όταν τις ακούει.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης πάντως, ως υπουργός των Οικονομικών (καλά να πάθει, τά ’θελε και τά ’παθε), αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου κυβερνητικού επιτελείου με ιθύνοντα τον Δραγασάκη, και προεξάρχοντες ή έστω συμμετέχοντες στον όλο σχεδιασμό της προφανώς έκκεντρης, εξαμβλωματικής και ιδεοληπτικής συριζαίϊκης οικονομικής θεολογίας, τούς Σταθάκη και Τσακαλώτο, ενώ βρίσκονταν συνεχώς υπό την υψηλή εποπτεία, επίβλεψη, και ευθύνη, των Τσίπρα, Παππά και της συν αυτοίς τσιγαροπαρέας τους, για να αναφερθώ μόνον στους πλέον επώνυμους τής για «πρώτη φορά αριστερά» κομματικής ιντελιγκέντσιας. Το να προσπαθούν κάποιοι τώρα να του φορτώσουν, αποκλειστικά σε αυτόν, την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων με τους ευρωπαίους δανειστές μας, και να του προσδίδουν σκοτεινούς σκοπούς και αόρατες διασυνδέσεις, διανθίζοντας έτσι τα σχετικά συνωμοσιολογικά δημοσιογραφικά σενάρια – μεθοδευμένα, υποκινούμενα, υποβολιμαία ή και απλώς μυθοπλαστικά – δεν είναι παρά προσπάθεια μετάθεσης των πραγματικών βαρύτατων ευθυνών και επιλογών του πρωθυπουργού και του αμαθέστατου επιτελείου του σε έναν πρόσφορο αποδιοπομπαίο τράγο.
Τί ήταν δηλαδή όλοι αυτοί που βρίσκονταν θεσμικά υπεράνω του; Απλά κότες τις οποίες βόλευε ο πετεινός Βαρουφάκης; Τόσο άχρηστοι ήταν (και είναι) οι νυν εγκέφαλοι και ηνίοχοι της οικονομικής (και κοινωνικής) μας καταστροφής; Ίσως, αν κρίνουμε από την πρόσφατη δήλωση πανικού του Αλέξη Τσίπρα: «από εδώ και πέρα έχουμε μπροστά μας ναρκοπέδιο», αναλογιζόμενος ενδεχομένως ότι θα πρέπει τώρα να το διαβεί μόνος του, έχοντας χάσει το μοναδικό «ναρκαλιευτικό» του (Μεγάλε Γιάνη γιατί δεν πρόσεξες και πάτησε τη νάρκη;)…
Η αλήθεια είναι ότι το πραγματικό πρόβλημα που όντως είχε ο Βαρουφάκης με τον παρόντα συρφετό του σύριζα δεν ήταν παρά το πρόβλημα που έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές κλάσεως όταν βρεθούν σε ομάδες της γειτονιάς και της αλάνας. Πασάρουν την μπάλα έξυπνα στους συμπαίκτες τους κι αυτοί, νωθροί, αργόστροφοι, πλαδαροί, ανίκανοι και ατάλαντοι, αεριτζήδες κουβεντολόγοι της συνοικίας και των καφενείων, ποτέ δεν βρίσκονταν στη θέση τους για να σουτάρουν, ενώ οι αντίπαλοί τους, που αδυνατούν να τζαρτζάρουν τον ικανό μέσα στα πλαίσια των κανόνων του παιχνιδιού, απλά τον κλαδεύουν κλωτσώντας και γρονθοκοπώντας τον (δολοφονία χαρακτήρος με μοχλό τις πληρωμένες γραφίδες της δημοσιογραφίας).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Βαρουφάκης προκαλούσε με τον ιδιόμορφο, αγέρωχο και αλαζονικό «τεατράλε» τρόπο του και την εγωκεντρική του αυτοπεποίθηση τού στυλ «σκουπίδια του κερατά, σας γράφω όλους και όλα εκεί που ξέρετε», ιδιότητες που σίγουρα δεν βοήθησαν στην επιβίωσή του μέσα σε ένα στυγνό διεθνές περιβάλλον που γνωρίζει πώς, ποιόν, και πότε να πυροβολεί στο δόξα πατρί! Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι πολλοί από τους ζηλόφθονους και μισερούς κομπλεξικούς «συντρόφους» του που φτύνουν σήμερα τον πεπτωκότα, τον έγλυφαν λίγο καιρό πριν, στις μέρες της δόξας του. «Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» όπως θα επαναλάμβανε και ο τηλεοπτικός πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Μαϊντανογιαννάκης, ο οποίος το πρωτοείπε urbi et orbi (σε πολιτείες και χωριά) μπροστά στις καταγράφουσες «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» κάμερες, τις πάντα καιροφυλακτούσες για να διαπομπέψουν, κατά την πτώση του τότε αρχηγού του, Γιώργου Παπανδρέου.
Γιάνη Βαρουφάκη, «η αριστεία είναι ρετσινιά», όπως το εξέφρασε άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του και ο υπουργός Παιδείας, Αριστείδης Μπαλτάς, με τους συν αυτώ τηλεσυριζαίους κουρα(δά)κηδες, έχοντας ίσως υπόψη τους εσένα. Καιρός να μάθεις κι εσύ, ο παντογνώστης, ότι στην Ελλάδα επιπλέουν οι καλειδοσκοπικοί Μιχελογιαννάκηδες, οι ανεμόμυλοι της αιολικής παρενέργειας, τα ανδρείκελα και οι παλιάτσοι του κουκλοθέατρου, οι καραγκιόζηδες του μπερντέ, και οι τσιρκολάνοι βιολιστές της στέγης. «Ανθ’ ημών ο Γουλιμής», όπως χαρακτηριστικά απεφάνθη ο Χαρίλαος Τρικούπης, όταν το 1895 αποδοκιμάσθηκε εκλογικά από το «αγριεμένο πλήθος» της λιμνο-θάλασσας του Μεσολογγίου, που εξέλεξε βουλευτή, αντ’ αυτού, κάποιον άγνωστο, άκακο και ακίνδυνο Μιλτιάδη Γουλιμή.
O Χρίστος Γούδης είναι δημοτικός σύμβουλος με την «Ελληνική Αυγή» στο Δήμο Αθηναίων
Μ.Η.Τ. 232120