Η κυριαρχία του κ. Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή μας αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο για κάθε νηφάλιο παρατηρητή. Δεν είναι μόνο τα δημοσιεύματα έγκριτων εφημερίδων του διεθνούς Τύπου που του την αναγνωρίζουν ούτε τα αποτελέσματα διαφόρων δημοσκοπήσεων που του την επιβεβαιώνουν. Είναι, κυρίως, το αυταπόδεικτο γεγονός ότι δύσκολα θα είχαν συγχωρεθεί σε άλλο πολιτικό τόσες αποκλίσεις από τα υπεσχημένα, τόσες αλλαγές πορείας, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και με τόσο επιβαρυντικά αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες.
Οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι και αντικειμενικοί και υποκειμενικοί. Στους αντικειμενικούς περιλαμβάνονται:
1) Η απέχθεια την οποία αισθάνεται η συντριπτική πλειονότητα του λαού για τα πρόσωπα, και φυσικά για τα πεπραγμένα τους, που εξέφρασαν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας στα χρόνια των Μνημονίων και πριν.
2) Το έλλειμμα πειστικού και ειλικρινούς πολιτικού λόγου από την πλευρά τους, μια συγγνώμη για τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάληξη εν συνδυασμώ με την πλήρη απουσία σχεδίου και πράξεων για την έξοδο από την κρίση.
3) Η γενικευμένη και, δυστυχώς, ανεπιτυχώς αντικρουόμενη πεποίθηση ότι υπηρετούν οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλον εκτός από τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων.
4) Οι προφανείς ανεπάρκειες όσων νέων σχηματισμών και προσώπων εμφανίστηκαν επ’ ευκαιρία της κρίσης στο προσκήνιο. Οταν δεν βάζουν σε υποψίες ως απόπειρες συγκάλυψης του παρελθόντος, μοιάζουν πολύ λίγες και ανερμάτιστες για να σηκώσουν τα βάρη του παρόντος.
Πέρα, όμως, από αυτούς υπάρχουν και οι υποκειμενικοί λόγοι, οι οποίοι αφορούν το πρόσωπο του πρωθυπουργού:
1) Δεν προέρχεται από πολιτικό «τζάκι», δεν έχει προφανείς δεσμεύσεις και ως εκ τούτου πείθει ευκολότερα για την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την αγνότητα των σκοπών του.
2) Είναι νέος, ωραίος, χαμογελαστός, «γράφει» καλά στον φακό, συνεπώς γίνεται εύκολα συμπαθής σε ένα κοινό που έχει ανάγκη να ταυτιστεί με τη φρεσκάδα νέων προσώπων για να ξορκίσει τη μιζέρια και τα αδιέξοδα που το περιβάλλουν από παντού.
3) Αν και τα πολιτικά γράμματα τα ‘μαθε στην ΚΝΕ, κατάφερε να μη «στεγνώσει» ούτε πολιτικά ούτε προσωπικά. Ο λόγος του δεν είναι «ξύλινος», αντιθέτως είναι εύληπτος, πολυσυλλεκτικός και κόσμια
δημαγωγικός. Η εμφάνισή του και η συμπεριφορά του κάθε άλλο παρά αποπνέουν τα παρωχημένα κομμουνιστικά στερεότυπα, γι’ αυτό και είναι ιδιαιτέρως διεισδυτικός στους νέους μιας γενιάς δίχως παραστάσεις πολιτικής.
4) Ως γνήσιο τέκνο της Αριστεράς, παίζει την ίντριγκα και τοντακτικισμό στα δάχτυλα. Βαθιά πολιτικό ον, έφτασε τόσο γρήγορα τόσο ψηλά το «κόμμα» και τον εαυτό του, δίχως αναστολές και δεύτερες σκέψεις περί του πρακτέου. Αυτά θα είναι και τα όπλα για την επιβίωσή του στις ανελέητες εσωκομματικές συγκρούσεις που έχει μπροστά του.
Η πολιτική συγκυρία στάθηκε και παραμένει εξαιρετικά γενναιόδωρη απέναντι στον κ. Αλέξη Τσίπρα. Το αν θα της το ανταποδώσει, μεταλλασσόμενος από λαϊκιστής ριζοσπάστης σε μεταρρυθμιστή ηγέτη πιθανόν και να μας ήταν αδιάφορο, αν δεν ήταν τόσο στενά συνδεδεμένο με τη διάσωση της πατρίδας μας. «Πόνος και ελπίδα: Ο νεαρός Τσίπρας εκπροσωπεί και τα δύο» έγραψε χαρακτηριστικά η «Die Welt». Μαζί του θα τα γνωρίσουμε και τα δύο από πιο κοντά. Για την ώρα, έχει έλθει μόνο ο πόνος. Μένει να δούμε αν η ελπίδα που ευαγγελίστηκε θα… έλθει και αυτή στην πραγματικότητά μας ή θα μείνει κρεμασμένη πάνω σε κάποια σκισμένη προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιώργος Κ. Στράτος
