Οποιος κάνει το λάθος να κρίνει τις πολιτικές εξελίξεις μέσα από «γυάλινα» γραφεία κινδυνεύει να βγάλει εντελώς λανθασμένα συμπεράσματα. Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι πράγματι θυμωμένη με την κυβέρνηση Τσίπρα, όμως ακόμα περισσότερο είναι αγανακτισμένη με τους ξένους (αδίστακτους) δανειστές. Αυτή είναι η βασική διαφορά του κλίματος που υπάρχει στην κοινωνία αυτή τη φορά, σε αντιδιαστολή με όσα έγιναν όταν ψήφιζαν τα Μνημόνια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Οχι ότι και τότε δεν υπήρχε λαϊκή οργή για τους ξένους, όμως τώρα αυτή η οργή διογκώθηκε και «έπιασε ταβάνι». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα ποσοστά όσων υποστηρίζουν τη ρήξη με την Ευρώπη αυξήθηκαν εντυπωσιακά (κάτι που εν μέρει έδειξε και το πρόσφατο δημοψήφισμα).
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί πολιτικοί και αναλυτές, που ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο, είναι ότι ο λαός δεν είναι μόνο τσακισμένος από τα άγρια μέτρα αλλά κυρίως βαθιά πληγωμένος. Νιώθει μόνος απέναντι στα θηρία. Κι όταν αυτό το συναίσθημα μεγαλώνει οδηγεί στην αγανάκτηση και την αντίδραση. Αυτές τις μέρες του Αυγούστου συμβαίνουν απίστευτα πράγματα στα νησιά μας. Μαγαζάτορες «ζεματισμένοι» από την αύξηση του ΦΠΑ κάνουν τη δική τους ιδιότυπη «αντίσταση», όχι όμως απέναντι στην κυβέρνηση.
Στο στόχαστρό τους είναι οι Γερμανοί! Τους αντιμετωπίζουν με ψυχρότητα και φροντίζουν να τους δείξουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. Δεν προχωρούν σε ακρότητες (εξάλλου τι φταίνε οι απλοί Γερμανοί τουρίστες…) αλλά τους αντιμετωπίζουν «στεγνά επαγγελματικά», χωρίς χαμόγελα και οικειότητες, την ώρα που «τα δίνουν όλα» (και μάλιστα επιδεικτικά) όταν βλέπουν Γάλλους! Αυτό το λαϊκό θυμικό που καταγράφεται στους περισσότερους τουριστικούς προορισμούς φέτος τον Αύγουστο είναι η απόδειξη όσων συμβαίνουν στην κοινωνία. Μπορεί να θεωρήσει κάποιος άδικες και επιπόλαιες τέτοιες συμπεριφορές, όμως από την άλλη είναι απόλυτα αυθεντικές.
Η δεύτερη κυρίαρχη τάση στην κοινωνία αυτό το καλοκαίρι είναι «ας πάνε στο… καλό οι ξένοι, αυτή τη θάλασσα και αυτό τον ήλιο δεν θα μας τον στερήσουν (ούτε θα μας τον κλέψουν), ό,τι κι αν κάνουν»! Κι αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Είναι (αν θέλετε) η μόνη αυτοάμυνα που μας έμεινε για να μη μας λυγίσουν και μας ρίξουν στην απελπισία. Ναι! Ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος και μοναδικός. Και είναι δικός μας! Σε τελική ανάλυση, όσα κι αν μας κόψουν, όσο κι αν μας «στραγγαλίσουν», μια βόλτα στη θάλασσα, ένα ηλιοβασίλεμα και ένα τραγούδι φτάνουν για να μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι όλα αυτά είναι δωρεάν! Δεν έχουν ούτε χρεώσεις ούτε ΦΠΑ.
Οι απλές καθημερινές χαρές είναι γύρω μας και μας καλούν να τις ανακαλύψουμε ξανά. Ολα όσα ξεχάσαμε, όλα όσα υποτιμήσαμε, όλα όσα θεωρήσαμε «γραφικά», ζαλισμένοι από το μεθύσι της «ισχυρής Ελλάδας» και του επίπλαστου πλουτισμού.
Δεν ζητά (ούτε ελπίζει) κανείς βέβαια να γυρίσουμε σε χρόνια δύσκολα, γεμάτα στερήσεις. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι παλαιότερες γενιές έβρισκαν (ή ανακάλυπταν) την ευτυχία στα μικρά και ασήμαντα. Σε ένα γιασεμί που ευωδίαζε, στο ραδιοφωνάκι που έκανε τις παρέες να χορεύουν, σε μια διαλυμένη μπάλα από πανιά που κλοτσούσαν οι πιτσιρικάδες. Δεν θα γυρίσουμε εκεί (φυσικά), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά υπήρξαν και ήταν αληθινά! Ποιος (και πώς) μπορεί λοιπόν να λυγίσει έναν λαό που κάνει το τίποτα ευτυχία; «Από ένα τίποτα γίνεται ο Παράδεισος» έλεγε άλλωστε ο Ελύτης.
Δημήτρης Ριζούλης
