ΓENIKH METΡΙΟΤΗΣ

Συμπεράσματα από την τηλεμαχία των (επτά) αρχηγών

Το πλέον ενδιαφέρον πείραμα που θα μπορούσε να κάνει κάποιος, αν είχε την υπομονή, θα ήταν να αφιερώσει τρεις ώρες από τη ζωή του και να παρακολουθήσει σε βίντεο το Σαββατοκύριακο το ντιμπέιτ των αρχηγών. Εχει αξία, σας βεβαιώ. Θα διαπιστώσει σε τι οφείλεται η παθογένεια του ελληνικού δημόσιου βίου. Το πρώτο πράγμα που θα αντιληφθεί είναι η αλλεργία όλων στους κανόνες. Ασφυκτιούμε μέσα στους κανόνες. Γκρινιάζουμε για τους κανόνες. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, λαός. Οποιος έχει στοιχειώδη γνώση από δημόσια έκθεση, διατύπωση δημόσιου λόγου και από τηλεόραση ξέρει πάρα πολύ καλά ότι φτάνει και περισσεύει ενάμισι λεπτό απάντησης, για να δημιουργηθούν πολιτικές εντυπώσεις ημερών.

Αρκεί, βεβαίως, να έχεις την ικανότητα να συμπυκνώνεις και να εκλαϊκεύεις. Δυστυχώς, η πολιτική τάξη μας είναι αφόρητα συντηρητική. Αντί να τα δίνει όλα για να αφομοιωθεί και η τελευταία λέξη της, κάνει αμυντική προετοιμασία για τον δημόσιο διάλογο. Αντί του πολιτικού ρίσκου της αποστολής συγκεκριμένων μηνυμάτων στην πραγματικότητα έχει στον νου της να μην κάνει το λάθος. Διότι οι στρατηγοί των επιτελείων αυτό τους «περνούν»: Ντιμπέιτ σημαίνει ότι έχεις τρεις ώρες άπλετου τηλεοπτικού χρόνου αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ, για να μην κάνεις το λάθος. Το πρόβλημα των αναμετρήσεων αυτού του είδους δεν είναι, λοιπόν, κατά βάση οι κανόνες, αλλά η αδυναμία συμπύκνωσης του πολιτικού μηνύματος! Οι κανόνες απλώς ξεγυμνώνουν τις αδυναμίες και εμποδίζουν τις ηγεσίες να κρύψουν τις αδυναμίες τους μέσα από τη γενίκευση της αντιπαράθεσης.

Οποιος έχει την παιδεία να τους αξιοποιεί και δεν ψάχνει τον καβγά για να κρυφτεί μπορεί να κάνει «παπάδες». Το δεύτερο γενικό συμπέρασμα είναι ότι δυστυχώς ο τόπος έχει μέτρια ηγεσία. Αυτή είναι η γενική θεώρηση. Οι μεμονωμένες εμφανίσεις κρύβουν συνήθως και αυτό το πρόβλημα, όμως η παράταξη επτά αρχηγών μπροστά μας και η μεταξύ τους σύγκριση το αναδεικνύει.

Ο τόπος δεν έχει ηγεσία αντίστοιχη της κρίσης που αντιμετωπίζει. Φτωχά πράγματα. Ο πήχης είναι χαμηλά: Καλοί άνθρωποι συγκεκριμένων οριζόντων όμως. Ακόμη και ο Τσίπρας, που πλασάρεται ως το πολύ νέο, συμπεριφέρεται ως αλαζών αυταρχικός εξηντάρης. Στρατηγικό βάθος μηδέν. Το τρίτο -αισιόδοξο- συμπέρασμα είναι ότι ευτυχώς η ηγεσία μας έχει γνώση της μετριότητάς της, πλήρη συναίσθηση ότι κανείς δεν μπορεί μόνος. Πλην εξαιρέσεως, κανείς αρχηγός δεν τίναξε τις γέφυρες για την επόμενη μέρα. Αυτό είναι παρήγορο. Το μόνο όμως. Μία οικουμενική, για να πετύχει, δεν χρειάζεται άθροισμα βουλευτών αλλά ενότητα αντιλήψεων. Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει. Πάλι στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή θα καταλήξουμε!

Μανώλης Κοττάκης