ΤΟ ΓΙΝΑΤΙ

Η πρωτιά θα κριθεί στο επίπεδο των συσπειρώσεων

Στις εκλογές κάνω κάτι που αγαπώ πολύ: Επικοινωνώ συνεχώς με τον κόσμο. Ακούω, συζητώ, κοντράρομαι, παρατηρώ. Σε αυτήν την άκεφη και ανόρεχτη αναμέτρηση πιάνω στον αέρα δύο συλλογικά λαϊκά συναισθήματα: Το πρώτο, απογοήτευση, γιατί ούτε το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ «έπιασε» προκειμένου να απαλλαγεί ο τόπος από τη μέγγενη της λιτότητας, αντιθέτως, εξελίχθηκε σε μεγάλη περιπέτεια. Το δεύτερο, πεισματική άρνηση αποδοχής της ήττας και της λανθασμένης εκτίμησης. Είναι δύσκολο για τον εγωιστή Ελληνα να παραδεχθεί ότι πόνταρε σε λάθος άλογο.

Το γεγονός ότι ο Μεϊμαράκης δεν ζητά πιεστικά «δικαίωση» διευκολύνει τη διεργασία αλλά και πάλι διαπιστώνω ότι τα πείσματα υπερισχύουν της λογικής. Μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων θα συνεχίσει το δρομολόγιο στη διαμαρτυρία και ας είδε ότι αυτή δεν βγάζει πουθενά. Συζητώ με ανθρώπους από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Ιδιοκτήτες ταξί που ο Τσίπρας έταξε την επαναφορά του αφορολογήτου στα 12.000 ευρώ, συνταξιούχους που, αντί 13ης σύνταξης, στήνονται στην ουρά για να εισπράξουν την κανονική σύνταξη, εργαζομένους που παραμυθιάστηκαν από τις εξαγγελίες για 751 ευρώ. Σκέφτονται να συνεχίσουν το δρομολόγιο της διαμαρτυρίας είτε ψηφίζοντας Λαφαζάνη – Ζωή (γιατί τα λέει καλά στη διαπλοκή) είτε Μιχαλολιάκο – Χρυσή Αυγή (μπόνους συμπάθειας για τις διώξεις), ακόμη και Λεβέντη (ψήφος καζούρας).

Η διαφορά της προηγούμενης αναμέτρησης με την τωρινή είναι ακριβώς αυτή: Η ελπίδα μετατράπηκε σε γινάτι εναντίον του πολιτικού συστήματος συνολικά, του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένου. Και αν η Αριστερά προβάλλει το σχήμα «παλαιό – νέο» είναι για να γλιτώσει από την οργή των Ελλήνων που κορόιδεψε. Στην πραγματικότητα σε αυτές τις κάλπες δεν οικοδομούνται νέες διευρυμένες πλειοψηφίες. Η πρωτιά θα κριθεί στο επίπεδο των συσπειρώσεων παρά των διευρύνσεων. Και αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας, όποιος και αν κερδίσει πρέπει να προετοιμάζεται για την επόμενη δύσκολη μέρα. Κάθε γραμμή του νέου Μνημονίου είναι και μια διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων. Κάθε άρθρο του είναι και μια διακοπή της κυκλοφορίας στην Αθήνα και στις εθνικές οδούς.

Από την ώρα που τα συστημικά κόμματα, νέα και παλαιά, δεν έχουν προετοιμάσει τον κόσμο γι’ αυτό που έρχεται, ας μην εκπλαγούμε για την οργή που θα συναντήσουμε στους δρόμους μετεκλογικά. Αρκετοί ξένοι υποστηρίζουν ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι περιορισμένες οι κοινωνικές αντιδράσεις. Η σύγκριση των πρωθυπουργιών Παπανδρέου – Σαμαρά μάς δείχνει, όμως, ότι ο κόσμος ξεσπά εναντίον εκείνου που του είπε απροκάλυπτα ψέματα -«λεφτά υπάρχουν», «θα σκίσω το Μνημόνιο»- και όχι εναντίον εκείνου που δεν είπε. Κατά συνέπεια η σταθερότητα δεν είναι δεδομένη με τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα.

Μανώλης Κοττάκης