ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Τι χρειάζεται ο τόπος για να βγει από τον βούρκο

Από το 2009 και μετά ο ελληνικός λαός αποδείχτηκε αφελής, ανιστόρητος και ηττοπαθής. Εξαπατήθηκε εύκολα και οι επιλογές του συνέπεσαν ή οδήγησαν στη διόγκωση της οικονομικής κρίσης, την οποία βιώνουμε ως σήμερα. Δεν έχει μεγάλη σημασία -τουλάχιστον τώρα- να καταμετρήσουμε τα λάθη και τις παραλείψεις όσων κυβέρνησαν τον τόπο την τελευταία εξαετία. Θα έχουμε πολύ χρόνο γι’ αυτή την κριτική. Αυτό που προέχει τώρα είναι να δούμε την πραγματικότητα, να κατανοήσουμε την κρισιμότητα των στιγμών και να προχωρήσουμε μπροστά. Oχι άλλα ψέματα.

Κάθε αναγεννητική προσπάθεια της χώρας θα πρέπει να βασίζεται στην κάθαρση. Κι ας μη γελιόμαστε, δεν μπορεί να έχει ως αφετηρία πρόσωπα και πολιτικές που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τη διαπλοκή και τα μεγάλα συμφέροντα.
Τόσο ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός (Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και του Μητσοτάκη) όσο και ο άκρατος λαϊκισμός κάποιων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν μπορούν να βάλουν τη χώρα στο σωστό δρόμο, αντίθετα, θα την κρατούν υποταγμένη και εξαρτημένη στη μεγαλοψυχία και την καλοσύνη των Ευρωπαίων εταίρων μας. Δεν μπορεί η ελληνική κοινωνία να ελπίζει στο ΠΑΣΟΚ (αυτό θα κουβαλά πάντα ως προπατορικό αμάρτημα τα έργα και τις ημέρες του Γεωργίου Παπανδρέου στην εξουσία), ούτε και στο ΚΚΕ (ακόμη το περιμένουμε να έρθει, από τον 20ό αιώνα…). Οι περιπτώσεις του Ποταμιού, της Ενωσης Κεντρώων κ.λπ. λειτουργούν περισσότερο ως συμπλήρωμα ενός παρηκμασμένου πολιτικού σκηνικού και σε καμία περίπτωση ως εναλλακτική λύση.|

Σε αυτό το τραγικά λίγο και αναποτελεσματικό πολιτικό στελεχιακό δυναμικό υπάρχει κάποιος που με τη σοβαρότητα και το κύρος του βγάζει προς τα έξω την άλλη Ελλάδα, την πραγματική Ελλάδα. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ναι, τα μεγέθη δεν είναι συγκρίσιμα. Είναι ενδεικτικά όμως για το τι χρειάζεται αυτός ο τόπος, ώστε να ξεφύγει από τον βούρκο. Κι αφού δεν μπορούμε να κλωνοποιήσουμε τον Παυλόπουλο, οφείλουμε ως κοινωνία να δημιουργήσουμε νέους Παυλόπουλους. Πολιτικούς που θα πιστεύουν -και θα το εφαρμόζουν – ότι η οικονομία πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι οι άνθρωποι την οικονομία.

Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε -αν έχουμε- ακόμη ως χώρα για να σώσουμε την παρτίδα. Ομως παρατηρώντας τη σύνθεση της σημερινής Βουλής και ταυτοποιώντας ιδεολογικά τους περισσότερους από τους 300… μου έρχεται να βάλω τα κλάματα.

Οι προτεραιότητες των ηγετών ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ από αυτές της χώρας. Αντί να προσπαθούν όλοι μαζί να κάνουν τη χώρα μας παραγωγική και οικονομικά ανεξάρτητη, επιδίδονται σε έναν αγώνα προσωπικών εκκρεμοτήτων που είναι άκαιρος και χωρίς ουσία, και φαντάζει ως ξεκαθάρισμα κομματικών λογαριασμών. Η επίθεση Μητσοτάκη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις δηλώσεις του («το νόμισμα πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι την οικονομία») και η άμεση συμπόρευση του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ είναι ενδεικτικά της φιλοσοφίας που διέπει τρεις από τους κομματικούς πόλους της χώρας. Προσήλωση στην κομματική οχύρωση και διατήρηση της εξουσίας με οποιοδήποτε τίμημα.

Ομως δεν χρειάζεται τέτοιες πολιτικές η χώρα μας. Χρειάζεται σοβαρούς ανθρώπους, που θα παράγουν έργο για το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές. Πολιτικούς που θα σέβονται την ανθρώπινη αξία και θα θεωρούν τη δικαιοσύνη στην οικονομία απαραίτητο συστατικό κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας.

Θύμιος Λυμπερόπουλος
*Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοδπονδίας Ιδιοκτητών Ταξί