Στον αμερικανικό κολοσσό νέων τεχνολογιών Apple, που στην Ευρώπη έχει έδρα στην Ιρλανδία, επιβλήθηκε ένα πρωτοφανές πρόστιμο, ύψους 13 δισ. δολαρίων. Το πρόστιμο για ειδικό καθεστώς φορολογίας δεν επιβλήθηκε από τις Αρχές της Ιρλανδίας, αλλά από την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Κομισιόν στις Βρυξέλλες. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την απόφαση της Ενωσης της γερμανικής ηγεμονίας εφεσιβάλλουν τόσο η εταιρία και η χώρα προέλευσής της, οι ΗΠΑ, όσο και το ίδιο το κράτος της Ιρλανδίας. Εύστοχη η ανακοίνωση της εταιρίας, όπου υπογραμμίζει ότι «καλούμαστε να πληρώσουμε έναν επιπλέον φόρο 13 δισ. που δεν μας ζητείται από τη χώρα στην οποία φορολογικά είμαστε υπόχρεοι».
Ταυτόχρονα, η Κομισιόν ζητά από την προβληματική ως προς τα οικονομικά της Ιρλανδία να αυξήσει τους φόρους προς τις επιχειρήσεις, που κινούνται στο ευνοϊκό 12,5%, καταστρέφοντας με τον τρόπο αυτόν όποια αναπτυξιακή προοπτική έχει. Τι δυνατότητες έχει η Ιρλανδία; Είτε να δεχθεί τις ντιρεκτίβες της Κομισιόν και να καταστραφεί εκ νέου οικονομικά και δημοσιονομικά εντός του ευρώ είτε να επιλέξει, όπως η Βρετανία, τον δρόμο της εξόδου.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά ειδικά στην Ελλάδα, ακούγονται φωνές που υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση για να επιβιώσουν η Ενωση, το ευρώ και τελικά -κατά τη γνώμη τους- οι πληθυσμοί που ζουν στις χώρες της Ενωσης, τα «πρώην εθνικά κράτη» -ειδικά η χρεοκοπημένη Ελλάδα-, είναι να υπάρξει πλήρης πολιτική, οικονομική, φορολογική και τραπεζική ενοποίηση. Ουσιαστικά, να μετατραπεί ολόκληρη η Ευρώπη σε μια ομοσπονδιακή Γερμανία, αφού, μετά το Μάαστριχτ και τις συμφωνίες που το ακολούθησαν, ο γερμανικός νόμος είναι ο μόνος και υπέρτατος νόμος που εφαρμόζεται στην Ενωση, όπως κάποτε στο ανατολικό μπλοκ του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ο ρωσικός νόμος ήταν ο κυρίαρχος και μοναδικός.
Η σοβιετική κομμουνιστική μονομέρεια και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία γερμανικού τύπου έχουν, όσο περνά ο καιρός, τόσες ομοιότητες που καταντά ύβρις η πραγματικότητα αυτή για τα έθνη και τους λαούς στους οποίους επιβάλλεται. Γιατί κανένα από τα δύο μοντέλα δεν αποφασίσθηκε με συλλογική συμφωνία μέσω άμεσων δημοκρατικών διαδικασιών: το ένα, της ΕΣΣΔ, επιβλήθηκε ως επανάσταση των προλεταρίων, και το δεύτερο, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της γερμανικής ηγεμονίας, μέσω του ευρώ-μάρκου ως αναγκαστικός «εκσυγχρονισμός».
Στη Ελλάδα, όπου ολοκληρώνονται η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και ο πλειστηριασμός των ιδιωτικών περιουσιών μέσω υποχρεώσεων δανεισμού, βίαιης μείωσης των εισοδημάτων και επαίσχυντης φορολογίας, η απόσταση από την οριστική αναγόρευσή της σε «αποτυχημένο κράτος» είναι μόλις λίγοι μήνες. Τότε, μια «εγγυήτρια δύναμη» -με τα σημερινά δεδομένα η Γερμανία- θα αναλάβει έναντι ενός ευρώ την Ελλάδα ως επικράτεια, πληθυσμό, κουλτούρα, διοίκηση, πλουτοπαραγωγικές πηγές, υποδομές και φορολογητέα ύλη για τον διακανονισμό των δανείων προς την Ευρώπη που αυξάνονται.
Το εν λόγω ενδεχόμενο δεν είναι κάτι καινούργιο για τον ιστορικό μεγαλοϊδεατισμό της Γερμανίας από την εποχή του Βασιλείου της Βαυαρίας, αφού στην πρώτη περίοδο της σύστασης του εθνικού κράτους των Ελλήνων ο τότε φιλέλλην Βαυαρός βασιλεύς Λουδοβίκος Α’, του οίκου των Βίτελσμπαχ, και η δεσπόζουσα στην κεντρική Ευρώπη αυλή του Μονάχου αυτή την αντίληψη είχαν για το μέλλον του κρατιδίου.
Ο βασιλεύς Οθων ήταν ο δευτερότοκος γιος του. Μάλιστα, με ρομαντική διάθεση υλοποιούσε το πλάνο η αντιβασιλεία, διοικητικά και οργανωτικά, ενώ οι Ελληνες προεστοί και νεοαστοί των Αθηνών μάθαιναν μετ’ επιτάσεως τα γερμανικά, αφού ήταν αποδεκτό ότι η γερμανική θα υιοθετούνταν ως βασική γλώσσα της νέας χώρας και η ελληνική θα παρέμενε η ιστορική δεύτερη επίσημη γλώσσα, συνδεδεμένη με τον μεγάλο πολιτισμό των Ελλήνων. Ο ελληνικός κύριος αρχέγονος πολιτισμός θα υιοθετούνταν, μάλιστα, ως μέρος της πολιτιστικής, κοσμοκρατικής και ηγεμονικής για την Ευρώπη γερμανικής «συλλογικότητας».
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120