Το αιδοίον του πράγματος

Η εμμονή του Μάρκου Μπόλαρη για την καλλίγραμμη γραμματέαΑπό τον
Μανώλη Κοττάκη

Τo έγραψα με μια ισχυρή δόση μελαγχολίας σε ένα βιβλίο μου το 2008 («Ηγεσίες», εκδόσεις Λιβάνη), φοβάμαι ότι πρέπει να το επαναλάβω και σήμερα: Στην Ελλάδα είμαστε άσοι στην παραπολιτική, ωστόσο είμαστε ανίκανοι ως έθνος να κάνουμε τα πολλά μικρά όνειρα μια μεγάλη πολιτική.

Εάν ανακαλύπταμε νέες ιδέες για την ανάπτυξη με την ίδια ταχύτητα που ξεθάψαμε παλαιά γραφικά tweets της Λοΐζου, αν ήμασταν το ίδιο αποτελεσματικοί στη χάραξη πολιτικής όσο όταν βρίσκουμε στο Instagram τις άσεμνες φωτογραφίες κάθε Λολίτας που αποσπάται σε γραφείο υπουργού, αν βρίσκαμε αυτά που μας ενώνουν με τη σβελτάδα που ταξιδεύει η είδηση για ένα καταναλωτικό δάνειο του Πολάκη από μια τράπεζα στη διεύθυνση μιας εφημερίδας, αν είχαμε την ίδια επιμέλεια για την εκπόνηση σχεδίων όση όταν «τρέχουμε» τα βίντεο καρέ καρέ για να βρούμε ένα πλάνο του Πετσίτη πίσω από τον Τσίπρα και αν, βεβαίως, ήμασταν το ίδιο αποφασισμένοι να κάνουμε πράξη μια μεταρρύθμιση όσο όταν αναζητούμε υλικό για να χτυπήσουμε ξανά και ξανά τη σύζυγο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Μαρέβα, ε, λοιπόν, σας βεβαιώ, άλλη πορεία θα είχε ο τόπος! Αλλά εδώ εμείς έχουμε εκπαιδευτεί σε αυτό το μοντέλο: άνευ στόχων. Ζούμε για την επόμενη ημέρα. Διασκεδάζουμε με το να χάνουμε στρατηγικό χρόνο στο κουτσομπολιό. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, ο καβγάς είναι ο κανών, ενώ η συμφωνία, η αίρεση. Οπως λέει κορυφαίος πολιτικός, «μικρός τόπος, μεγάλες κακίες». Σωστά. Φοβάμαι, όμως, πως πρόκειται για κάτι βαθύτερο. Πρόκειται για την εκπαίδευσή μας στο ασήμαντο· το οποίο, βεβαίως, αν λειτουργούσε παραδειγματικά, θα είχαμε υποχρέωση να το συζητάμε. Αλλά το κάνουμε; Εάν -εν πάση περιπτώσει- αυτό θέλουμε, τότε ας το κάνουμε σωστά.

Μ ολονότι το μισώ, θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα: την υπόθεση της Θωμαρίτας Καλδάρα, της καλλίγραμμης δημοσίας υπαλλήλου με τις προκλητικές προσωπικές φωτογραφίες στο Instagram, την οποία υπερασπίστηκε μετά ανεξήγητου πάθους χθες ο υφυπουργός Μάρκος Μπόλαρης. Το επιχείρημά του: Είναι 25 χρόνια δημόσια υπάλληλος, ας κριθεί από τις ικανότητές της, όχι από τις φωτογραφίες της. Η κυρία είναι δημόσια λειτουργός, λοιπόν. Εχει γνωρίσει πολλές δημοσίους υπαλλήλους ο κύριος υπουργός στην καριέρα του να φωτογραφίζονται στα τέσσερα και να αναρτούν με καμάρι τις φωτογραφίες τους σε ανοιχτούς λογαριασμούς; Και αφού είναι τόσο έμπειρος, δεν γνωρίζει ο κ. Μπόλαρης, τον οποίο έχω για σοβαρό, ότι ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας περιγράφει ένα πειθαρχικό αδίκημα που ονομάζεται «αναξιοπρεπής συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας»;

Το σκάνδαλο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι η κυρία. Το σκάνδαλο είναι η εμμονή του κυρίου υπουργού να υποστηρίζει το λάθος της κυρίας. Αυτό είναι το αιδοίον του πράγματος. Γιατί τότε πράγματι η παραπολιτική, που τόσο απεχθάνομαι, αποκτά σημασία πολιτικής. Το αυτό συμβαίνει και όταν η άλλη πλευρά επιχειρεί να υποβαθμίσει καταδικαστική απόφαση δικαστηρίου κατά πολιτικού προσώπου, σχετιζόμενη με έγκλημα διαπραχθέν κατά της γενετήσιας ελευθερίας. Και εδώ, δυστυχώς, η παραπολιτική αποκτά βαθύτατα ουσία πολιτική. Καταλήγω: Ονειρεύομαι μια ημέρα που θα ξεχωρίζουμε τα ασήμαντα από τα σημαντικά και δεν θα ξυπνάμε κάθε πρωί με πρώτη μας έγνοια πώς θα βγάλουμε ο ένας τα μάτια του άλλου. Αλλά επειδή έχουμε δρόμο να φθάσουμε έως εκεί, θερμή παράκληση στους πολιτικούς μας ταγούς: να στέκονται πάνω από το ασήμαντο και να το «σκοτώνουν». Οχι να βάζουν πυρκαγιά στην κοινωνία. Στοιχειώδες, Γουότσον!