Μια χαρά Σημίτης γίνεται ο Αλέξης Τσίπρας. Ολα τα βήματά του ακολουθεί με ευλάβεια και πρωσική (γερμανική, δηλαδή) πειθαρχία
Επί Σημίτη, οι συνταξιούχοι είχαν διαπιστώσει έκπληκτοι πόσο ξύλο μπορεί να αντέξει το γέρικο κορμί τους. Ηθελαν να φτάσουν μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο για να του εκφράσουν τα παράπονά τους και ο κύριος Μακέτος (ή Τάπερμαν, όπως τον έλεγε η αξέχαστη Μαλβίνα) τους κανόνισε συνάντηση με το πλησιέστερο γκλομπ. Βλέπετε, ο «εκσυγχρονιστής» δεν είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση τους συνταξιούχους (έχουν την κακή συνήθεια να είναι φτωχοί) και δεν ήθελε να του πατήσουν τα κόκκινα χαλιά του Μεγάρου Μαξίμου με τα φτηνά παπούτσια που αγόραζαν από τις λαϊκές – και όχι από τα σικ καταστήματα που προτιμούσαν ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Ακης Τσοχατζόπουλος.
Και τώρα, οι συνταξιούχοι (πρέπει να είναι άλλοι από εκείνους του ’96, διότι, πτωχός και γέρος, δεν βαστάς πολύ να πηγαίνεις σε πορείες) είχαν το θράσος να πάνε μέχρι την οδό Ηρώδου Αττικού για να ζητήσουν τα ρέστα από τον Αλέξη για την πείνα και τη φτώχεια που τους δέρνουν! Λες και φταίει ο Αλέξης που δεν έβγαλαν ρίζες τα λεφτόδεντρα τα οποία έσπερνε με τους πύρινους λόγους του σε αλλοτινές Εκθέσεις Θεσσαλονίκης. Ατιμο πράμα το λεφτόδεντρο. Το ποτίζεις με σοσιαλισμό και καρπίζει ψέματα. Το σκαλίζεις με μαρξισμό και σου βγάζει περικοπές. Το ραντίζεις με SYRIZA και γεμίζει με χρέη!
Ε, λοιπόν, είδε κι απόειδε ο Αλέξης μας, που, όσο να ‘ναι, ακόμα κουρασμένος νιώθει από τη δεκαεπτάωρη διαπραγμάτευση του 2015, και ζήτησε να μην τον ενοχλούν οι γέροντες αγανακτισμένοι.
Η αγανάκτηση είναι καλή, αρκεί να στρέφεται αλλού. Αν τη λουζόμεθα ημείς που κυβερνάμε και είμεθα και αριστεροί μερκελιστές μέχρι τα μπούνια, τότε η αγανάκτηση γίνεται αντιδραστικό φαινόμενο.
Και για τα αντιδραστικά φαινόμενα, όμως, υπάρχει λύση: ψέκασμα! Μ’ ένα απλούστατο φλιτάρισμα από τα αεροζόλ των ΜΑΤ, ο νεοδεξιός πένης συνταξιούχος έρχεται στα συγκαλά του και μετατρέπεται σε υπομονετικό σύντροφο, ανθεκτικό στην πείνα και απρόσβλητο από ασθένειες – κάτι σαν τον Χαϊλάντερ.
Καλά ξεμπερδέματα ευχόμεθα…
Παναγιώτης Λιάκος