Εξόργισε η στάση του ως προέδρου της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, επειδή επέτρεψε τον εξευτελισμό του Κοινοβουλίου με την εξωφρενική διαδικασία «ξεπλύματος» των Βορίδη, Αυγενάκη
Kι όμως, τα πήγαινε τόσο καλά. Για τον εαυτό του και για το κόμμα του. Ο Νικήτας Κακλαμάνης είχε καλλιεργήσει το προφίλ του πολιτικού που δεν φοβόταν να έχει καθαρό λόγο. Ελεγε τη γνώμη του, όταν οι περισσότεροι πειθαρχούσαν σιωπηλοί. Βέβαια, δεν στάθηκε ποτέ απέναντι στον μητσοτακισμό με πράξεις. Αλλά, τουλάχιστον με τα λόγια, φρόντιζε να αφήνει κάθε τόσο υπονοούμενα μιας υποτιθέμενης μη ανοχής στην κατρακύλα, είτε θεσμικής είτε κυβερνητικής.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Πρακτικά ο Νικήτας Κακλαμάνης λειτουργούσε σαν μια ζωντανή νησίδα καραμανλισμού μέσα στο κυβερνών κόμμα, εκφράζοντας συχνά αυτό που θα ήθελε να ακούσει ο ψηφοφόρος της παράταξης. Σχεδόν κάθε φορά που ο μητσοτακισμός αποκαλυπτόταν σε όλη του την αποκρουστική υποκρισία ο Κακλαμάνης έδειχνε ότι δεν φοβόταν να επικρίνει, έστω ανώδυνα. Οταν ξεμπροστιάστηκαν οι υποκλοπές από την πρωθυπουργική ΕΥΠ, ο Κακλαμάνης είχε ερωτηθεί τι θα κάνει η παράταξη αν επιβεβαιωθεί ότι παρακολουθούσαν και τον τότε υπουργό Ενέργειας, Χατζηδάκη.
«Αφήστε μας να το τακτοποιήσουμε εμείς ως παράταξη και ως κόμμα» ήταν η αυστηρή απάντηση Κακλαμάνη. Παρά το απειλητικό υπονοούμενο, βέβαια, ουδείς αμφισβήτησε τον υποκλοπέα πρωθυπουργό όταν η παρακολούθηση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά. Αλλά ο Κακλαμάνης είχε πουλήσει το προφίλ του φύλακα των ηθικών αξιών της παράταξης. Δεν θα ανεχόταν να μην αντιδρά. Εστω και στα λόγια. «Είναι λάθος που η σηµερινή ηγεσία δεν συζητά µε Σαµαρά – Καραµανλή» είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του, πετώντας πάλι το τυράκι στον παραδοσιακό ψηφοφόρο της Ν.Δ. «Είναι δυνατόν να µην ασκώ καλόπιστη κριτική, αν βλέπω ότι κάτι γίνεται λάθος; Και ξέρετε γιατί το κάνω; Επειδή είµαι “σαρξ εκ της σαρκός” της Ν.∆.. Είµαι ένα κοµµάτι από τον απλό, λαϊκό κόσµο, που στηρίζει πέντε δεκαετίες τώρα τη Ν.∆.» δήλωνε.
Ισως αυτός να είναι και ο λόγος που στον εξευτελισμό του Κοινοβουλίου και στην περιφρόνηση των πολιτών από τον πρωθυπουργό με την εξωφρενική διαδικασία ξεπλύματος των Βορίδη – Αυγενάκη η στάση του Κακλαμάνη ως προέδρου της Βουλής εξόργισε τους πάντες. Επειδή ο Κακλαμάνης έδειξε ότι ξέχασε τους δικούς του κανόνες. Αντί ως πρόεδρος της Βουλής να ανέβει στην έδρα του και να υπερασπιστεί τον ρόλο του και τη σοβαρότητα της διαδικασίας, ουσιαστικά κρύφτηκε. Δεν παρενέβη ποτέ κι ας έβλεπε «ότι κάτι γίνεται λάθος». Για χρόνια ο Κακλαμάνης έδειχνε ότι προσπαθούσε κάποιες φορές να λέει την αλήθεια και πως αν υπήρχε κόστος για τη στάση του, άξιζε να το υποστεί. Είναι αρκετές οι φορές που σημειώθηκε η ξεχωριστή παρουσία του στον δημόσιο λόγο. Κι απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά της «δημοκρατίας». Ακριβώς επειδή έμοιαζε σαν φωνή συνείδησης μιας ολόκληρης παράταξης απέναντι στις μεθοδεύσεις του Μαξίμου. Γι’ αυτό και ο ρόλος του στο μεγάλο κοινοβουλευτικό ρεζιλίκι της περασμένης εβδομάδας κρίνεται αυστηρότερα από των άλλων.
Ως τώρα φαινόταν ο ευθύς πολιτικός, που στηρίχθηκε κι από τις ψήφους της αντιπολίτευσης για να γίνει πρόεδρος, ώστε να βάζει πάνω απ’ όλα «το κύρος του Κοινοβουλίου» και τις ξεκάθαρες κουβέντες. Ολοι υπέθεταν πως δεν θα καταντήσει… Τασούλας, όπως ο προκάτοχός του στην προεδρία της Βουλής. Ο κόσμος συχνά αφήνει να περνάει χωρίς κόστος το ψέμα από τους πολιτικούς. Το περιμένει ως βέβαιο, το έχει συνηθίσει. Αλλά η υποκρισία τον εξοργίζει. Κι ο Κακλαμάνης «κατηγορείται» για υποκρισία. Ηταν τελικά η περσόνα του ντόμπρου πολιτικού της παράταξης, με τα καθαρά λόγια, απλώς ακόμα ένας ρόλος;
Οχι μόνο επέλεξε πονηρά να είναι απών από την ψηφοφορία-κουκούλωμα του εγκληματικού σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, τώρα επιχειρεί και να αθωώσει την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση σύσσωμη απαιτεί την ακύρωση της διαδικασίας-τσίρκο. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Νέα Αριστερά κατέθεσαν αίτημα για έκτακτη σύγκληση της Διάσκεψης των προέδρων της Βουλής, για να ακυρωθεί η διαδικασία. Η Νέα Αριστερά έστειλε επιστολή στον Κακλαμάνη και ζητά να συγκληθεί άμεσα Διάσκεψη των προέδρων και να αποφανθεί το Νομικό Συμβούλιο της Βουλής για τη νομιμότητα της διαδικασίας. «Αναλάβετε τις ευθύνες που απορρέουν από τον θεσμικό σας ρόλο», ζητά από τον Κακλαμάνη. Αλλά ο Νικήτας αρνείται να συγκαλέσει έκτακτη Διάσκεψη των Προέδρων. Απαντά ότι όλα αυτά είναι… σαχλαμάρες, πως δεν έγινε «κανένα πραξικόπημα» και δεν προτίθεται ούτε να θέσει ερώτημα περί ακυρότητας της διαδικασίας στο Επιστημονικό Συμβούλιο προκειμένου να γνωμοδοτήσει.
Επιμένει να μη βλέπει κανένα πρόβλημα κι ας φωνάζει μέχρι κι ο Βαγγέλης Βενιζέλος για «την κραυγαλέα παραβίαση του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής, αλλά και τον πολλαπλό ευτελισμό των θεσμών». Ο Κακλαμάνης, τώρα που πρέπει να αποδείξει την έντιμη στάση του στην πράξη, λειτουργεί σαν αυλικός του Μητσοτάκη, πετώντας απ’ το παράθυρο και το καθήκον του ως προέδρου Βουλής και την εικόνα του, που φιλοτεχνούσε τόσα χρόνια. Λίγο πολύ όλοι συμπαθούσαν τον Κακλαμάνη. Οχι ότι τόλμησε ποτέ να βγει πραγματικά μπροστά στα δύσκολα. Αλλά κάποιες φορές, ας ήταν και μόνο επικοινωνιακά, φρόντιζε να δείχνει περισσότερο πολιτικός παρά πολιτικάντης. Ισως να βαρέθηκε να γίνεται περισσότερο αρεστός στους ψηφοφόρους και λιγότερο στο σύστημα εξουσίας Μητσοτάκη. Οπως και να ’χει, ο Νικήτας που όποτε έβλεπε «να γίνεται κάτι λάθος» διαφοροποιούνταν κι έλεγε τη γνώμη του δεν είναι πια εδώ.
ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ
Πρόεδρος της Βουλής
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε στην Ανδρο το 1946. Αποφοίτησε από την Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύτηκε στην ακτινοθεραπεία και την ογκολογία. Το 1989 εξελέγη επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Πρώτη φορά έγινε βουλευτής με τη Ν.Δ. το 1990. Τρία χρόνια αργότερα αποχώρησε και συνίδρυσε με τον Αντώνη Σαμαρά την Πολιτική Ανοιξη, με την οποία εξελέγη βουλευτής και στη συνέχεια ευρωβουλευτής. Το 2000 βρέθηκε ξανά στα ψηφοδέλτια της Ν.Δ. και το 2004 διορίστηκε υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Καραμανλή. Ως επίσημος υποψήφιος της Ν.Δ. εξελέγη δήμαρχος Αθηναίων το 2006. Τον Μάιο 2014 διεγράφη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. επειδή ψήφισε «παρών» σε σκληρά μέτρα για την οικονομία, αλλά επανεντάχθηκε κι έκτοτε εκλέγεται συνεχώς βουλευτής. Το 2015 και το 2019 ήταν αντιπρόεδρος της Βουλής. Μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου Τασούλα εξελέγη πρόεδρος της Βουλής, στις 22 Ιανουαρίου 2025.
Μ.Η.Τ. 232120