Αλήθεια είναι ότι τις τελευταίες περίπου 40 ημέρες παρακολουθούμε μια επικοινωνιακή καταιγίδα που δεν έχει προηγούμενο. Αντε για να μην είμαστε άδικοι, θυμίζει το ’81, με την απόλυτη επικοινωνιακή επικράτηση του Ανδρέα Παπανδρέου· τηρώντας βέβαια την αναλογία, μια και τότε ούτε τόσα κανάλια υπήρχαν ούτε, φυσικά, το διαδίκτυο. Χορτάσαμε και Βαρουφάκη (έλεος πια) και Στρατούλη και Φλαμπουράρη και Βαλαβάνη κ.ά. Καταλαβαίνω την τηλεοπτική δίψα τους και τον ξαφνικό έρωτά τους για τα μέσα της διαπλοκής (αυτοί τα έλεγαν έτσι), αλλά νισάφι πια με το στριμωξίδι στα παράθυρα. Από το πρωί έως το βράδυ γυρίζουν από κανάλι σε κανάλι, αλλά από λάδι πολύ και τηγανίτα τίποτε. Ακόμη και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (αλήθεια, τι γίνεται με την ενημέρωση των δημοσιογράφων που θα ξεκινούσε; Πού χάθηκε το μπρίφινγκ;) εμφανίζεται πιο μετρημένος.
Το νομοθετικό έργο καρκινοβατεί, άλλα ανακοινώνουν το πρωί και άλλα το βράδυ, ενώ οι πολίτες, ζαλισμένοι από όσα λένε οι εκτός και οι εντός για τη χώρα, ζουν την κάθε μέρα λες και είναι η τελευταία. Καταλαβαίνουμε και κατανοούμε τις δυσκολίες που βρήκε η κυβέρνηση. Καταλαβαίνουμε και κατανοούμε ότι η συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ εξελίχθηκε σε μια απογοήτευση ολκής. Ακόμη και τη στρατηγική να τα χρεώνουν όλα στο χθες μπορούμε να καταλάβουμε. Αλλά όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Οι περισσότεροι υπουργοί καταγράφουν περισσότερες τηλεοπτικές ώρες απ’ ό,τι πολιτικές. Τα προβλήματα όμως εξακολουθούν να είναι εδώ και η περίοδος χάριτος τελειώνει.
Αν συνεχίσουν με αυτή την τακτική, πολύ φοβούμαι ότι σύντομα οι πολίτες θα τους ταυτίσουν με αυτούς που έφυγαν, και δεν θα αργήσει η ελπίδα να γίνει οργή.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του όλη την εικόνα. Νέος άνθρωπος είναι και γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει τόσο στο κόμμα του όσο και στην κοινωνία. Ακόμη και η ανοχή του απέναντι στους βουλευτές του, που τον αγνόησαν και πήραν επιδεικτικά βουλευτικά αυτοκίνητα, δείχνει ότι δεν έχουν πάρει το μήνυμα νέου ήθους και ύφους που ζητά η κοινωνία. Λάθος του είναι και η τοποθέτηση των αποτυχημένων υποψήφιων βουλευτών του σε κρατικές θέσεις. Τα ίδια έκαναν και οι χθεσινοί. Δεν ταιριάζει με αυτά που υποσχόταν περί άλλης διαχείρισης της εξουσίας. Αντί να βρει τους άξιους, επιλέγει τους κομματικά αρεστούς.
Η κυβέρνηση εξαντλεί τη δυναμική της στο να καταγγέλλει τα ντόπια και τα ξένα συμφέροντα, αλλά αυτό δεν είναι πανάκεια. Ούτε μπορεί να συνεχίσει να ποντάρει στην παραζάλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που εμφανίζεται να επιχαίρει γιατί η κυβέρνηση εφαρμόζει σε κάποια σημεία την πολιτική της. Εχθρός της κυβέρνησης είναι η ίδια η κυβέρνηση. Και μια κυβέρνηση που κοντεύει να καταντήσει τηλεοπτικός μαϊντανός είναι ό,τι χειρότερο. Εκτός εάν σκοπεύουν να κάνουν τη ζωή μας ριάλιτι…
Νίκος Ελευθερόγλου
