Σε αντίθεση με άλλα πεδία της διακυβέρνησης, ο Αλέξης Τσίπρας και το υπουργικό συμβούλιό του ανέλαβαν τη χώρα σε επίπεδο εσωτερικής ασφάλειας μη αμφισβητούμενο. Φαινόμενα όπως αυτά που κάποιοι κουκουλοφόροι, ενδεχομένως προβοκάτορες, καταστρέφουν πανεπιστημιακά ιδρύματα, κάνουν γκράφιτι που η διόρθωσή τους κοστίζει πανάκριβα ή καταλαμβάνουν τις πρυτανείες αποτελούσαν παρελθόν. Επίσης γελοιότητες όπως η κατάληψη του εστιατορίου του Πολυτεχνείου για 20 χρόνια, προκειμένου ομάδες περιθωριακών και ποινικών να κάνουν τα πάρτι τους, τα όργιά τους και χρήση ναρκωτικών ή -το χειρότερο- να έχουν τις αποθήκες ναρκωτικών και όπλων ή και τη διακίνηση ναρκωτικών και λαθρεμπορίου σε συνθήκες ασύλου από τον νόμο και την τάξη επίσης αποτελούσαν παρελθόν. Οι φοιτητές κυρίως από την περιφέρεια, αλλά και αυτοί από τις συνοικίες των Αθηνών και του Πειραιά μπορούσαν να φάνε στο εστιατόριο των σχολών τους ποιοτικά ελεγμένο και σε φοιτητικές τιμές φαγητό, ενώ το όνειδος των καταλήψεων είχε πάψει να υφίσταται.
Από την άλλη πλευρά, στο μέτωπο της τρομοκρατίας, πάρα πολλά χρόνια μετά το τέλος του επονομαζόμενου «αντάρτικου πόλης» στην Ευρώπη, που, όπως αποδείχθηκε άλλωστε εκ των υστέρων, είχε άμεση σχέση με τις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου, οι επιτυχίες της έννομης τάξης ήταν σημαντικές με αφορμή την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι δίκες της τρομοκρατίας αποκατέστησαν την τάξη δικαίου στη χώρα, αλλά και οι επιλογές των κυβερνήσεων, από το 2000 και μετά, πέρα από κόμματα και συσχετισμούς, επέτρεψαν την εξάρθρωση των νέων οργανώσεων που προέκυψαν στο μέτωπο της τρομοκρατίας. Ο Επαναστατικός Αγώνας και οι Πυρήνες της Φωτιάς δεν κατόρθωσαν να δημιουργήσουν συνθήκες αστάθειας της χώρας.
Η πραγματικότητα που κυριάρχησε επίσης επί του οργανωμένου εγκλήματος, του διεθνούς εμπορίου, αλλά και η απόπειρα απορρύθμισης των φυλακών χρειάστηκε προσπάθεια ενστόλων και πολιτικών που σχετίζονταν με την εσωτερική ασφάλεια τουλάχιστον μιας δεκαετίας. Είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να θεωρηθεί και από τις ξένες διπλωματικές υπηρεσίες μια απολύτως ασφαλής χώρα, ενώ στην κοινή γνώμη η ανακούφιση υπήρξε έκδηλη και μετρήσιμη σε συντριπτικό βαθμό στις δημοσκοπήσεις.
Ακόμη ένα πεδίο, από τα πλέον εκρηκτικά για την κατάσταση ασφαλείας της χώρας, είναι αυτό της λαθρομετανάστευσης, που, με δεδομένη την ανοίκεια ευρωπαϊκή συμφωνία Δουβλίνο 2, απέκτησε ακόμη πιο εκρηκτικές διαστάσεις. Αρχικά με το τείχος στον Εβρο και στη συνέχεια με τη συντονισμένη δράση των διωκτικών Αρχών σε εναρμόνιση και διεθνή συνεργασία μέσω Frontex, κατόρθωσαν να υπάρχουν σημαντικά αποτελέσματα. Πέραν αυτών, σε ύστερους χρόνους και προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα κατάληψης των πόλεων και ειδικά της πρωτεύουσας από ομάδες πεινασμένων και έρμαιων στη διάθεση των δουλεμπόρων και των λαθρέμπορων μαφιόζων από τις χώρες τους, συγκροτήθηκαν, έστω πλημμελώς, τα κέντρα παραμονής τύπου Αμυγδαλέζας.
Ολα τα παραπάνω ανετράπησαν μέσα σε λίγες εβδομάδες, από τη στιγμή που το υπουργείο εσωτερικής ασφάλειας ανέλαβε ο προερχόμενος από τη ΔΗΜ.ΑΡ. πανεπιστημιακός στον τομέα της Εγκληματολογίας Γ. Πανούσης. Ενας άνθρωπος που γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις στον τομέα της Δημόσιας Τάξης, αλλά οι ιδεοληψίες του και η θεωρητική προσέγγισή του στα γεγονότα δεν του επιτρέπουν να εγγυηθεί πολιτικά και να συνδράμει στην εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Ο κ. Πανούσης θα πρέπει πλέον αναλάβει τις ευθύνες του και να υποβάλει την παραίτησή του στον πρωθυπουργό, την όποια ο κ. Τσίπρας, αντικειμενικά, πρέπει να κάνει αποδεκτή…
Μενέλαος Τασιόπουλος
