Μην αφήσετε τον εαυτό σας να παραπλανηθεί από την διαβολική έλξη της Γεωμετρίας (και των αριθμών), Francois Fenelon, 1651-1715
«Αεί ο Θεός ο Μέγας Γεωμετρεί», ανέφερε ο Πλάτων. Αληθές και αιώνιο το «θείον» και ομοίως και οι νόμοι των αριθμών, ασάλευτοι, αληθείς και αιώνιοι. Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε ποσοτικά τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πράξεις και να αντιστοιχίσουμε αριθμούς στις αντίστοιχες καταστάσεις, η μετρήσιμη συνέπεια των ανθρωπίνων πράξεων και δρώμενων θα μπορούσε να καθορίσει τις μελλοντικές πολιτικές μας αποφάσεις. Προς το παρόν όμως, μόνο η επιστήμη της οικονομίας δύναται στοιχειωδώς να απεικονίσει και να προσβλέψει την συλλογική οικονομική και κοινωνική συμπεριφορά και συνεπώς και την πολιτική έκφραση, βασιζόμενη σε εμπειρικά αξιώματα που καθορίζουν την σχέση μεταξύ προσφοράς και ζήτησης σε συνθήκες ομαλής λειτουργίας της αγοράς.
Το βασικό αξίωμα, που συστηματικά αγνοήθηκε από το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι αφενός ότι «το διαθέσιμο χρήμα αντιστοιχεί στο μέγεθος του συλλογικού κοινωνικού μόχθου» και αφετέρου ότι «το χρήμα δεν παράγεται εκ του μηδενός». Περιφρόνηση των δυο αυτών θεμελιωδών κανόνων διαταράσσει καταστροφικά τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες και επιφέρει στρέβλωση που διορθώνεται ή με πόλεμο ή με την απόλυτη καταστροφή.
Έτσι, σε μια κοινωνία με μηδενική παραγωγική βάση που καταναλώνει συστηματικά και άλογα τον μόχθο των άλλων, επί τη βάσει συνειδητών πολιτικών αποφάσεων, η καταστροφή είναι αναπόφευκτη.
Αντιθέτως, μια παραγωγική κοινωνία «θετικού Μαλθουσιανού αθροίσματος» έχει το πλεονέκτημα όχι μόνο να διαθέτει τα προϊόντα και τον μόχθο του λαού της σε ένα παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό σύστημα, αλλά και να ελέγχει την κοπή του χρήματος, και συνεπώς να δανείζει με πακτωλό χρημάτων τους «παρασιτούντας» και τους «αμαρτωλούς», ώστε να καταναλώνουν τα προϊόντα που παράγει. Με αυτό το ελεγχόμενο σύστημα οικονομικής και πολιτικής ανάδρασης, όχι μόνο εξασφαλίζεται η εργασία και ο πλούτος στα μέλη της «ευφυούς κοινωνίας», αλλά και κάποια στιγμή θα αποκτήσει και τον πλήρη έλεγχο της ζωής των «αφρόνων», όταν θα απαιτήσει να ανταλλάξει τα άνευ αξίας χάρτινα χρήματά της με τα πραγματικά περιουσιακά στοιχεία.
Ο επιβαλλόμενος παρασιτισμός της Ελλάδος με δανεικά χρήματα και εισαγόμενη εργασία υπήρξε συνειδητή πολιτική απόφαση που υλοποιήθηκε και ακόμη υλοποιείται, από αυτό που ονομάζουμε “πολιτικό σύστημα”, με σκοπό την εξυπηρέτηση του ιδίου οικονομικού του συμφέροντος [1].
Την δεκαετία του 1990 και πριν την υιοθέτηση του Ευρώ, το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας με τον πλανήτη Γη ήταν αρνητικό. Υπήρξε ελαφρώς πλεονασματικό και σταθερό με τις ΗΠΑ, αρνητικό με την Ασία και ελαφρώς θετικό με τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ, με αποτέλεσμα η Γερμανική οικονομία να έχει περιέλθει στην δίνη μιας μακράς και βαθιάς ύφεσης. Το “Επουράνιο Σχέδιο” των Γερμανών που θα τους βοηθούσε να βγουν από την κρίση απέβλεπε στον νομισματικό έλεγχο μέσω της επιβολής ενός «χάρτινου» και άνευ αξίας κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος, με τον ταυτόχρονο υπερδανεισμό των άλλων χωρών της σαθρής πολίτικης Ένωσης που δημιούργησαν, ώστε τα μέλη της να καταναλώνουν στο μεγαλύτερο ποσοστό τα Γερμανικά προϊόντα, ενώ με τις κατάλληλες πολιτικές αποφάσεις στα διευθυντήρια των Βρυξελλών θα ελαχιστοποιούσαν την όποια εθνική παραγωγή των υπολοίπων χωρών της ΕΕ.
Μετά την υιοθέτηση του Ευρώ και από το 2004 μέχρι σήμερα, το εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας με την Ασία εξακολουθεί να είναι αρνητικό, ενώ παραμένει στα ίδια χαμηλά επίπεδα με τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα όμως βαίνει θετικά αυξανόμενο με τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ, όπως αρχικά είχε σχεδιασθεί, παρέχοντας την δυνατότητα στην Γερμανία να παρουσιάζει την τελευταία δεκαετία μια πραγματικά θεαματική οικονομική ανάπτυξη, η οποία αντισταθμίστηκε από την οικονομική καταστροφή των χώρων του Νότου και τον υπερδανεισμό των χωρών της ΕΕ, σε μέσο ποσοστό 94% επί του συνολικού Ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Στην Ιρλανδία π.χ. το χρέος από το 29% του ΑΕΠ το 2004, εκτινάχτηκε στο 120%. Στην Ελλάδα από το 96% εκτοξεύθηκε στο 190%. Στην Ιταλία επίσης το δημόσιο χρέος σήμερα ανέρχεται στα 2.7 τρισεκατομμύρια Ευρώ και αντιστοιχεί στο 141% του ΑΕΠ. Ειδικά για μια βιομηχανική χώρα όπως η Ιταλία, από το Μιλάνο μέχρι την Τριέστη δεν καπνίζει καμινάδα ενώ στην Νότιο Ιταλία, κάτωθεν της Ρώμης, όσοι εργάζονται είναι «απασχολήσιμοι» ( κατά ΠΑΣΟΚ). Η κατάσταση είναι δραματικότερη από ότι επισήμως παρουσιάζεται, αφού είναι θέμα χρόνου να σκάσει η καλώς κρυπτόμενη Ιταλική ωρολογιακή βόμβα.
Αντιστοίχως στην Ισπανία, οι μνημονιακές κυβερνήσεις εφαρμόζοντας σωστά τους νόμους της κοινωνικής μηχανικής εδίχασαν την κοινωνία, με αποτέλεσμα ο μισός πληθυσμός να θεωρεί ότι οι 300000 των πολιτών που εξεδιώχθησαν από τα σπίτια τους με έφοδο της αστυνομίας, λόγω αδυναμίας πληρωμής των στεγαστικών των δανείων, και που σήμερα «στεγάζονται» στους δρόμους και τις γέφυρες, ορθώς εξεδιώχθησαν.
Ο συνδυασμός αδυναμίας ερμηνείας των αριθμών, σε συνδυασμό με τον φόβο και την παραπληροφόρηση, αποτελεί το απόλυτο όπλο στα χέρια των νεοταξικών δυνάμεων. Επί παραδείγματι, στις 2/7/2015 στις 6 το απόγευμα, μετά από μια δραματική συνεδρίαση και κατ΄ απαίτηση του Αμερικανού Προέδρου, το ΔΝΤ ανακοίνωνε ότι το Ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η είδηση-βόμβα δεν ανακοινώθηκε ή υποβαθμίσθηκε από τα εγχώρια ΜΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή τα διεθνή χρηματιστήρια, έχοντα θετικές αποδόσεις μέχρι εκείνη την στιγμή, έκλεισαν με αρνητικές. Επίσης, η ανακοίνωση του αντικαγκελαρίου της Γερμανικής Δημοκρατίας Sigmar Gabriel ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης διαφθοράς των κομμάτων εξουσίας πέρασε απαρατήρητη και ασχολίαστη.
Οι μνημονιακές δυνάμεις στην χώρα μας εφαρμόζοντές την άλογη πρακτική του παραπλανητικού δημόσιου λόγου απέτυχαν να εξαπατήσουν πολιτικά για μια ακόμη φορά τον Ελληνικό λαό, αφού δολίως παρουσίαζαν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη ως την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ η επιχειρηματολογία υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα συσχετίζετο με τις διαδικασίες έκδοσης φοιτητικού συναλλάγματος, τα προγράμματα Erasmus, ή τις εφαρμογές των i-phones.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, για τους επαΐοντες και τους ερμηνεύοντες τους αριθμούς με γνώμονα την ορθή κρίση και τον ορθολογισμό, έχει σαφώς πολιτική σημασία, επειδή η παραβιασθείσα αρχή «περί της μη παροχής χρημάτων στους παρασιτούντες», προεικάζει τα Καβαφικά οικονομικά “μελλούμενα”.
Το συνολικό χρέος της χώρας μας, επί τη βάσει συνειδητών πολιτικών αποφάσεων, ανέρχεται στα εξακόσια δισεκατομμύρια Ευρώ. Οι ταμιακές υποχρεώσεις των τραπεζών, μόνο στο εσωτερικό της χώρας, ανέρχονται στο ποσό των 120 δισ. Ευρώ, ενώ η «προτεσταντική ηθική» των Ευρωπαίων «περι τιμωριας των αμαρτωλών» είναι αμφίβολο εάν θα επαναφέρει την ρευστότητα στα προηγούμενα επίπεδα. Ο έλεγχος των κεφαλαίων θα συνεχισθεί, η ανεργία θα αυξάνεται, η παραγωγή θα βαίνει ελαττούμενη, οι συντάξεις θα εξαφανίζονται, οι ταλαντούχοι νέοι θα συνεχίσουν να μεταναστεύουν απογυμνώνοντας την χώρα από την ελπίδα, ενώ οι τυχεροί που θα εργάζονται ακόμα θα συμβιβαστούν με μισθό της τάξεως των 300 Ευρώ. Την ίδια στιγμή οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ θα μισθοδοτούνται με 25 χιλ. Ευρώ μηνιαίως, οι πολιτικοί μας ταγοί θα διορίζουν τους συντρόφους τους και τους συγγενείς τους στο δημόσιο ή θα νομοθετούν υπέρ της διατήρησης και της αύξησης των προνομιών των. Οι “Εταίροι” θα απαιτούν να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, καθώς η καλπάζουσα ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα θα έχει μικρή σημασία για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο θα ενδιαφερθεί για την χώρα μας στον ίδιο βαθμό που ενδιαφέρεται για την καταστροφή και τα τεκταινόμενα στην Συρία.
Η καταστροφή της Ελλάδος είναι το αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής απόφασης να απεμποληθεί το εθνικό νόμισμα και να υιοθετηθεί το πλασματικό Ευρώ μέσω του ανισόβαρου ανταλλάγματος της παροχής αμυντικών συμβολαίων στα Γερμανικά εργοστάσια.
Επιτακτικά οι Έλληνες πρέπει να πάρουν την τύχη της χώρας στα χέρια τους αγνοώντας τα πολιτικά σχήματα και το πολιτικό σύστημα που κατέστρεψε τις ζωές τους. Οφείλουν άμεσα να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους συνδέει με τις κομματικές πρακτικές και τον πολιτικό χουλιγκανισμό του παρελθόντος και ταυτόχρονα να μπορέσουν να συνειδητοποιήσουν ότι μέχρι σήμερα ζούσαν τον μύθο και την εικονική ζωή τους με δανεικά χρήματα, όπως τους επέβαλαν οι πολιτικές ελίτ με αρωγό τα ΜΜΕ. Ας επιτρέψουν επιτέλους στον εαυτόν τους να παραπλανηθεί από την διαβολική έλξη των αριθμών του χρέους, ώστε να αντιληφθούν την συνολική εικόνα της κατάστασης τους. Έτσι μόνο θα μπορέσουν στα χρόνια της θύελλας να εκφραστούν ως υπεύθυνοι πολίτες ατομικά και συλλογικά για να σώσουν εαυτούς και αλλήλους.
[1] Darin Acemoglou and James Α. Robinson, «Γιατί αποτυγχάνουν τα Έθνη», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήναι, 2013.
