Βαθιά απορία για τους αδικαιολόγητους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης μετά τη Σύνοδο των Βρυξελλών, μεγάλη έκπληξη (ή και θαυμασμό) για την ικανότητα του πρωθυπουργού να μετατρέψει το 61% του «όχι» του δημοψηφίσματος σε απόλυτο «ναι» μέσα σε ελάχιστες μέρες, καθώς και πραγματική απογοήτευση για την έλλειψη αντιπολίτευσης εκφράζουν ξένοι διπλωμάτες στα σχόλιά τους την επομένη του σκληρού «Μνημονίου Τσίπρα».
Ακούγοντας τις δηλώσεις του Αλ. Τσίπρα περί μεγάλης επιτυχίας, κατοχύρωσης των λαϊκών συμφερόντων, χτυπήματος της ολιγαρχίας και απάντησης στα σχέδια των «πιο σκοτεινών συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης», οι ξένοι διπλωμάτες που είναι διαπιστευμένοι στην ελληνική πρωτεύουσα μειδιούν (από ευγένεια – αλλιώς θα ξεκαρδίζονταν).
Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι «πρέπει να πει κάτι στο εσωτερικό της χώρας και του κόμματός του», προσθέτοντας ότι προς την ίδια κατεύθυνση έχουν γίνει οι υποβοηθητικές δηλώσεις Ευρωπαίων ηγετών για τις «θαρραλέες αποφάσεις» του Ελληνα πρωθυπουργού, αλλά υπογραμμίζουν ότι σε αυτό το σημείο σταματούν όλα: γιατί η κωλυσιεργία των τελευταίων έξι μηνών, η πλήρης υιοθέτηση της πολιτικής και του (αποκρουστικού) στιλ Βαρουφάκη, τα παιδαριώδη ανοίγματα προς τη Μόσχα και το Πεκίνο (τη στιγμή που όλοι, ανεξαιρέτως, οι Ρώσοι και Κινέζοι αξιωματούχοι ξεκαθάριζαν ότι δεν θέλουν να τους «χρησιμοποιεί» η Αθήνα) και, πάνω απ’ όλα, ο αιφνιδιασμός του δημοψηφίσματος την ώρα που συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις χρεώνονται προσωπικά στον κύριο Τσίπρα.
Η σωρεία των προαναφερθέντων λαθών Τσίπρα μαζί με την (αφελή και καταδικασμένη εκ των προτέρων) προσπάθειά του, από τον Ιανουάριο, να εκμεταλλευτεί τις διαφορές ΗΠΑ – Ευρώπης και κυρίως τις εσωτερικές διαφορές των ισχυρών μελών της Ε.Ε. αποτέλεσαν το τέλειο άλλοθι για την απόλυτη και αδιαπέραστη σκλήρυνση της στάσης των Ευρωπαίων συνομιλητών του.
Τις τελευταίες εβδομάδες και στη Σύνοδο της περασμένης Κυριακής, ακόμα και η φιλική και παραγωγική στάση, κυρίως, του Γάλλου προέδρου Ολάντ και, δευτερευόντως του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι δεν αφορούσαν την υιοθέτηση έστω του 5% ή του 10% των ελληνικών θέσεων, αλλά το σαφές μήνυμα-ξεκαθάρισμα ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έπρεπε να σεβαστεί τους κανόνες της Ε.Ε. και να δεχθεί τα πάντα, ώστε να αποφύγει το Grexit. Ο πρωθυπουργός όντως δέχτηκε τα πάντα για να αποφύγει (όπως παραδέχτηκε στους βουλευτές του) την πλήρη κατάρρευση του κράτους, με μοναδικό χρύσωμα του χαπιού την εγκατάσταση της έδρας του πρωτοφανούς Ταμείου Εκποίησης Περιουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα αντί στο Λουξεμβούργο. Μεγαλύτερη συνθηκολόγηση και δήλωση μετανοίας της ελληνικής Αριστεράς (και, δυστυχώς, μαζί και της Ελλάδας) δεν θα μπορούσε να υπάρξει!
Στο ερώτημα για τις εξελίξεις των επόμενων εβδομάδων και μηνών υπερατλαντικοί, Ευρωπαίοι και τέως ανατολικοί διπλωμάτες συμπίπτουν στο συμπέρασμα περί ηγεμονίας του κυρίου Τσίπρα (υπό την προϋπόθεση της επίδειξης πυγμής στις εσωκομματικές αντιδράσεις μέχρι τα τέλη Αυγούστου) και αδυναμίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποτινάξει την εικόνα ταύτισής της με φαινόμενα διαφθοράς (χαρακτηριστική χαμένη ευκαιρία οι χειρισμοί για τη «λίστα Λαγκάρντ»).
Ομως προσθέτουν και μια υπόμνηση-ωρολογιακή βόμβα για τη μακροημέρευση ή τα όρια άσκησης εξουσίας της κυβέρνησης Τσίπρα το επόμενο διάστημα, τονίζοντας ότι «ποτέ άλλοτε από το 1974 έως σήμερα η τύχη της χώρας και του πρωθυπουργού της δεν είχαν τόσο μεγάλη εξάρτηση από το εξωτερικό». Εξηγούν δε ότι, πέρα από τα προαπαιτούμενα στις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες της 15ης και της 22ης Ιουλίου, ο κύριος Τσίπρας υπέγραψε προχθές ότι «η έναρξη διαπραγματεύσεων δεν προδικάζει οποιαδήποτε ενδεχόμενη τελική συμφωνία επί νέου προγράμματος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης». Κοινώς, η κυβέρνηση δεν έχει εξασφαλίσει το παραμικρό και θα προσέλθει (μετά τις ταπεινωτικές επιθεωρήσεις της τρόικας εντός Αθηνών) στις νέες διαπραγματεύσεις από ασθενέστατη θέση. Ιστορικός άθλος της Αριστεράς!