Εντός των ελάχιστων επόμενων εικοσιτετραώρων θα λάβει χώρα η ψήφιση από το Κοινοβούλιο της νέας τριετούς διάρκειας συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας. Αναμένεται στη σχετική συζήτηση που θα προηγηθεί τόσο στις Επιτροπές όσο και στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου οι τόνοι να είναι υψηλοί και οξείς.
Παρά ταύτα η όλη αντιπαράθεση στερείται νοήματος, αφού είναι γνωστό εκ προοιμίου ότι η συμφωνία θα περάσει. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα μπορεί να εκτιμηθεί και ως ακόμη ένα πιστοποιητικό αποτυχημένης παραμονής της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό η ψήφιση της νέας συμφωνίας το πιθανότερο είναι να συνοδευτεί από την αναγγελία εθνικών εκλογών στην αρχή του φθινοπώρου. Εκλογές γιατί; Αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα αποδιοργανωθεί και το τελευταίο τετράμηνο του 2015, που όντως απεδείχθη ένα έτος περιπετειών, ανατροπών και εκπλήξεων. Η απάντηση όμως στο ερώτημα «γιατί άμεσα εκλογές» δεν σχετίζεται με την προοπτική της οικονομίας, αλλά με την επόμενη μέρα της κυβέρνησης, που θα είναι όμως και πάλι ΣΥΡΙΖΑ, με άγνωστους μέχρι στιγμής συμμάχους και συμπαίκτες.
Οι εκλογές τον Σεπτέμβριο αποτελούν συστημική «ρύθμιση» της κομματικής απορρύθμισης που ο κυρίαρχος ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί στο εσωτερικό του από την ιδεολογικοπολιτική «ανταρσία» των νεο-κομμουνιστικών -και όχι μόνον- συνιστωσών του.
Η περίφημη δηλαδή Αριστερή Πλατφόρμα του προβεβλημένου κ. Λαφαζάνη και των άλλων παράλληλη με τη θεσμική «αντίδραση» της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που δεν είναι νεο-κομμουνιστική αλλά αριστερή νεο-αστική. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Ο ΣΥΡΙΖΑ στην προεδρική του εκδοχή του κ. Τσίπρα και του στενού του περιβάλλοντος πρέπει να ξεφορτώσει τις «αβαρίες» της πρώτης προσαρμογής του, ιστορικής σημασίας, στη μεθοδολογία διακυβέρνησης.
Οπως συνέβη και με το δημοψήφισμα, οι επερχόμενες εκλογές δεν έχουν κανένα νόημα για τη χώρα, αλλά μόνο για τη νεο-Αριστερά, των «Left» αμερικανικής λογικής και όχι πλέον των «κόκκινων» ορθόδοξων η αναθεωρητών. Η Αριστερά στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ού αιώνα που παρουσιάστηκε ως πολιτική προσέγγιση είχε επιλέξει τη φόρμα της συνεχούς, άρα «φαύλης» και ψευδεπίγραφης επανάστασης. Αλλοτε με διακηρύξεις από τον λαό για τον λαό και άλλοτε με τη βία αρνούνταν, όπως και σήμερα πράττει με συνέπεια το ΚΚΕ, να αναλάβει τις ευθύνες διακυβέρνησης. Αρα η επανάσταση ως διεργασία, φιλοσοφική, υπαρξιακή, πολιτική ήταν αυτοσκοπός. Αρα μηδενιστική και ανούσια για τους πολλούς. Με την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην προεδρική μάλιστα εκδοχή του, η επανάσταση βρίσκει σκοπό. Αναλαμβάνει τις ευθύνες διακυβέρνησης και υπό την έννοια αυτή ενηλικιώνεται.
Η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι θετική για την Ελλάδα ως προς το πολιτικό της σύστημα και εκείνο το νοηματικό παράδοξο ότι, όταν είσαι νέος, θα πρέπει να σηκώνεις τα σακίδια της αριστερής αμφισβήτησης και όσο μεγαλώνεις θα πρέπει να φοράς όλο και πιο ακριβά κοστούμια της δεξιάς αντίδρασης. Η ανοησία της όλης αυτής κοινωνικής μαζικής διεργασίας, που δεσπόζει στον κύκλο της Μεταπολίτευσης, οδηγεί στον απόλυτο μηδενισμό και στην απαξία που συναντάμε σήμερα στην Ελλάδα. Είναι σαν να λες ψευδεπίγραφη Αριστερά, ψευδεπίγραφη Δεξιά. Αρα ας συνταχθούμε όλοι στο Κέντρο της διαχείρισης μεγάλων, πρόσκαιρων συμφερόντων.
Η Αριστερά στην παρούσα φάση έχει ενδιαφέρον για τη μετεξέλιξή της προς τον κυβερνητισμό. Η διαδικασία αυτή όμως, όπως βλέπουμε, έχει πολλές προσφυγές, αναίτιες ουσιαστικά, προς τον λαό με κάλπες ή πολύωρες και πολύβουες συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων που αποπροσανατολίζουν τους τρίτους.
Μετά τους νεο-κομμουνιστές ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, ακόμη και με κάλπες τον Σεπτέμβριο, θα κληθεί στη συνέχεια να αντιμετωπίσει τους περίφημους «δικαιωματιστές», που υπό τον κ. Βούτση θα παραμείνουν στον προεδρικό ΣΥΡΙΖΑ. Ο δρόμος μακρύς και το πρόβλημα είναι ότι εκλείπει μια δημιουργική – νεωτεριστική Δεξιά να δώσει νόημα στις εκλογές και στην πολιτική διακυβέρνηση.
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120