ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Το σχέδιο μεταρρυθμίσεων του Μνημονίου και το διακύβευμα των εκλογών

Οι Ελληνες μοιάζουμε έτοιμοι για το επόμενο λάθος: Το 2009 ψηφίσαμε με την πίστη ότι «λεφτά υπάρχουν» και θα μας τα δώσει ο Γιώργος, το 2015 με την πλάνη ότι τα Μνημόνια είναι κουρελόχαρτα και θα τα σκίσει ο Τσίπρας, τώρα με την ιδέα ότι ψηφίζουμε το «νέο» έναντι του «παλαιού». Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη είναι ότι αποφασίσαμε λίγα χιλιόμετρα πριν από τη λήξη του μαραθωνίου της λιτότητας να επιστρέψουμε στην αφετηρία, ο δε πρωθυπουργός ανακάλυψε ότι είναι άλλο να ηγείσαι διαδήλωσης λαϊκιστών και άλλο να ηγείσαι χώρας-μέλους της Ε.Ε. Αλλά επειδή υποπτεύομαι ότι δεν πρόκειται να κάνουμε συζήτηση γι’ αυτά -η αλήθεια πονάει-, προτείνω κάτι πιο πρακτικό. Να διαβάσουμε όλοι μαζί τον νόμο 4336 που ψήφισε χαράματα της 14ης Αυγούστου το ελληνικό Κοινοβούλιο, το τρίτο Μνημόνιο, και να συνειδητοποιήσουμε τι μας περιμένει, ανεξαρτήτως του ποια κυβέρνηση θα συγκροτηθεί την επομένη των εκλογών.

Το διάβασα και κατέληξα σε δύο συμπεράσματα: ένα για το παρελθόν και ένα για το μέλλον. Ως προς το πρώτο, συνιστώ στον ΣΥΡΙΖΑ να αποφύγει τις κορόνες του πατριωτισμού. Εκανε κάτι που κανένα «παλαιό» κόμμα δεν διανοήθηκε. Παρέδωσε τις διοικήσεις του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων και του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στους δανειστές. Στο μεν θα αποφασίζουν με διπλή ψήφο επί ισοψηφίας ποια περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου θα ρευστοποιούνται -μεταξύ αυτών και οι υδρογονάνθρακες· τι προδοσία-, στο δε θα ορίσουν διοικήσεις στις τράπεζές μας ώσπου να τις πουλήσουν στους ξένους· τι αφελληνισμός! Αυτό που αφορά το μέλλον όμως είναι σημαντικότερο: Το νέο Μνημόνιο περιέχει ένα πληρέστατο σχέδιο μεταρρυθμίσεων που, αν εφαρμοστούν, θα οδηγήσουν στην επανίδρυση της χώρας. Αλλά για να εφαρμοστούν θα χρειαστούν σίγουρα νέο Σύνταγμα, νέο σύστημα λήψης αποφάσεων τύπου Ολυμπιακών Αγώνων, σώμα επίλεκτων δημόσιων λειτουργών και, φυσικά, τους καλύτερους Ελληνες για υπουργούς!

Νέο Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών, προϊόντων, επαγγελμάτων, μειώσεις προσωπικού στο Δημόσιο, επανεξετάση των παροχών του κράτους πρόνοιας, νέο εργασιακό καθεστώς στα νοσοκομεία, ομαδικές απολύσεις, μετατάξεις είναι τα «βασικά παραδοτέα» – δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει. Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα των εκλογών αυτών είναι ένα συναίσθημα: Ποιος πιστεύει τις ριζικές μεταρρυθμίσεις τις οποίες το Μνημόνιο καλεί τις Αρχές να «ενστερνιστούν». Αλλά και με ποιο πολίτευμα θα γίνουν. Με προεδρευόμενη δημοκρατία και κυβερνήσεις βραχείας διαρκείας το στοίχημα δεν βγαίνει. Απαιτείται Μνημόνιο και για τους θεσμούς!
ΥΓ.: Γιατί λείπει η υπογραφή Τσίπρα από το ΦΕΚ του Μνημονίου;

Μανώλης Κοττάκης