Οι μάζες από τρεις απόψεις αξίζουν ένα βλέμμα: ως δυσδιάκριτα αντίγραφα μεγάλων ανθρώπων, ως αντίσταση εναντίων των, και ως όργανα των. (Friedrich Nietzsche).
Η μάζα χαρακτηρίζει ένα σύνολο διαφορετικών ατόμων που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες αντιδρούν με ένα καθορισμένο τρόπο, εντελώς διαφορετικό από αυτόν που θα αντιδρούσαν ατομικά. Ο πολίτης εντός της μάζας κυριεύεται από ένστικτα και συμπεριφορές που ατομικά θα περιόριζε. Η ανωνυμία και η ανευθυνότητα της μάζας οδηγεί ακόμα και τα λογικά άτομα στον συλλογικό ανορθολογισμό, την βία και την παράνοια. Οι μάζες, ισχυρίζονται οι κοινωνιολόγοι, διαδραμάτισαν καταλυτικό ρόλο στο εκάστοτε ιστορικό γίγνεσθαι, επειδή η ασυνείδητη δράση της υποκατέστησε την συνειδητή δραστηριότητα των ατόμων. Βεβαίως, πάντα η θέση των μελετητών απέναντι στην μάζα, είτε αυτοί τοποθετούνται θετικά είτε αρνητικά, προϋποθέτει μία αποστασιοποιημένη κριτική διακριτής ατομικής υπεροχής, ως λογικού επακόλουθου του «διακριτού» από το «ανεπεξέργαστο». Η μάζα όμως προϋποθέτει νομοτελειακά και την ύπαρξη του ηγέτη ή της ηγετικής ομάδας (ελίτ), η οποία χειρίζεται την μάζα και επικοινωνεί μαζί της απρόσωπα μέσω της προπαγάνδας.
Εκτός από τους ερευνητές και τους μελετητές της μάζας, διακριτή απόσταση υπεροψίας υιοθετεί και η ηγετική ομάδα, που διαχειρίζεται την «ψυχολογία της μάζας», επειδή η «κατάλληλη διαχείριση» αυξάνει τον ατομικό και οικογενειακό πλούτο καθώς και την ευωχία της ηγετικής τάξης και των οικονομικών ελίτ, τις οποίες συλλογικά οι ηγετικές ομάδες υπηρετούν, γεγονός που πρόσφατα απέδειξε η Καφκική και Οβιδιακή μεταμόρφωση της «αριστεράς», όταν κατέλαβε την εξουσία.
Η προπαγάνδα σήμερα μέσω της αιώνιας δύναμης της εικόνας με την βοήθεια του ηλεκτρονικού τύπου και των ΜΜΕ, διαχειρίζεται την συμπεριφορά της μάζας τόσο αποτελεσματικά, ώστε οι πολιτικές πράξεις της τελευταίας να δύναται να προβλεφθούν επακριβώς. Ο τελικός σκοπός είναι να διαιωνίζονται στην εξουσία οι ίδιες ηγετικές ομάδες και να αυξάνεται ο πλούτος των. Η προπαγάνδα λοιπόν των πολιτικών ελίτ, με σκοπό την διαιώνιση των στην εξουσία, διαμορφώνει την ψυχολογία της μάζας κατά μήκος κυρίως τεσσάρων διακριτών κατευθύνσεων.
Η πρώτη κατεύθυνση καλλιεργεί τον λαϊκισμό, η δεύτερη ενδυναμώνει τον φόβο, η τρίτη εμπεδώνει το συναίσθημα του «συνδρόμου της Στοκχόλμης» και η τέταρτη επιβάλει την «κοινωνική μηχανική» στην ψυχολογία της μάζας. Ως «λαϊκισμός» ορίζεται η κυριαρχία του μέσου διανοητικού επιπέδου ενός λαού στην κοινωνική, πολιτική και πνευματική ζωή. Ο λαϊκισμός οφείλει να εξαφανίσει την αριστεία, την ατομικότητα την δημιουργία, τα εθνικά χαρακτηριστικά, τα «ηρωικά στοιχεία» και την ιστορία ενός έθνους, την συλλογική μνήμη και τον πολιτισμό. Έτσι, η ηλιθιότητα και ο παραλογισμός επικρατεί στις συλλογικές συμπεριφορές και ταυτότητες, με αποτέλεσμα η μάζα να αδυνατεί να σκεφθεί λογικά, να δημιουργεί πολιτισμό, νέες ιδέες ή νέα πολιτική που θα μπορούσε δυνητικά να εξαφανίσει τα πολιτικά πρόσωπα και τις σάπιες ιδέες του παρελθόντος, αυτό δηλαδή που σήμερα είναι γνωστό με το όνομα «μεταπολίτευση ή γενιά του Πολυτεχνείου». Η μάζα λοιπόν ζει την ζωή της και βιώνει τα συναισθήματα της μέσα από την ζωή των πρωταγωνιστών της εικονικής πραγματικότητας. Η μάζα τώρα εθίζεται στο να απαιτεί οι «άλλοι» να δίνουν λύσεις στα προβλήματα της και αυτοί οι «άλλοι» δεν είναι διαφορετικοί από τους αιώνιους και διαχρονικούς τηλεοπτικούς αστέρες του πολιτικού μας συστήματος.
Η δεύτερη κατεύθυνση της καλλιέργειας του φόβου αποσκοπεί στο να εξουδετερώσει την όποια πιθανή αντίσταση που δυνητικά θα μπορούσε να εμφανισθεί στο μέλλον από την μάζα. Ο μαζικός φόβος καλλιεργείται κυρίως με την ενθάρρυνση της εγκληματικότητας και της αναρχίας, με την βαριά φορολογία, ώστε οι υπήκοοι να ζουν στα όρια της εξαθλίωσης, με την ανεργία για να αναγκάζονται οι νέοι να φεύγουν στο εξωτερικό, ώστε να μην μπορέσουν να διεκδικήσουν ποτέ την εξουσία νέα και δυναμικά άτομα, καθώς και με την δήμευση της ατομικής περιουσίας, αφού η ιδιοκτησία προσδίδει δύναμη και αξιοπρέπεια στον πολίτη.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας οι πολιτικοί συνειδητά επέλεξαν ως οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης τον αλόγιστο δανεισμό, την εισαγόμενη εργασία, τον παρασιτισμό που κατέστρεψε την παραγωγή και την καλλιέργεια της χυδαιότητας. Το τεράστιο δημόσιο χρέος των 330 δισεκατομμυρίων Ευρώ, το τραπεζικό χρέος των 120 δις. Ευρώ καθώς και το νέο «αριστερό» χρέος των 80 δισ. Ευρώ συνεπάγεται ότι η πατρίδα μας αλλάζει χέρια. Τα ιδιωτικά και δημόσια περιουσιακά στοιχεία, σήμερα στα χέρια των Ελλήνων, περνούν σταδιακά στα χέρια των αλλοεθνών δανειστών. Οι Έλληνες δεν θα κατέχουν στο μέλλον Ελλάδα!
Παρά λοιπόν την βιβλική καταστροφή, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν σχεδόν 1.5 εκατομμύρια άνεργοι, παρά την μαζική φυγή των νέων στο εξωτερικό, παρά την διάλυση των οικογενειών και του κοινωνικού ιστού, παρά το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι αποβιώνουν συντομότερα λόγω της διάλυσης των υπηρεσιών υγείας, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα τους δημεύει τα σπίτια, η μάζα, βάσει των δημοσκοπήσεων, κατά 80% περίπου θα ψηφίσει αυτούς που την οδήγησε στον όλεθρο. Το πολιτικό σύστημα λοιπόν κατόρθωσε να εμπεδώσει στην συνείδηση της μάζας το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», όπου το θύμα δικαιολογεί και επικροτεί τον θύτη του. Δεν υπάρχει σήμερα θυμός, δεν υπάρχει επιθυμία πολιτικής τιμωρίας, δεν υπάρχει συναίσθημα πολιτικής εκδίκησης. Σήμερα υπάρχουν μόνο είλωτες και σκυφτά κεφάλια όπως παρατηρούσε κάποτε ο Κωστής Παλαμάς για τους νέο-Έλληνες: «Δεν έχεις Όλυμπε θεούς μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις μάνα γη σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί περιφρονούν την θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι».
Τέλος, μέσω της συστηματικής εφαρμογής των κανόνων της κοινωνικής μηχανικής, το πολιτικό σύστημα κατόρθωσε να διαιρέσει την ελληνόφωνη μάζα σε δύο τάξεις. Από την μία στην τάξη των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα και από την άλλη στην τάξη των εργαζομένων στον ιδιωτικό. Παρέλειψαν όμως όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί του παρελθόντος, καθώς και οι εντέχνως μεταλλαγμένοι σε νέους, να εκφράσουν ότι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κάτοχοι διακριτών οικονομικών προνομίων σε σχέση με τους άλλους Έλληνες φορολογούμενους, ήσαν αυτοί που διόριζαν τους μεν στο δημόσιο, ενώ ταυτόχρονα έκλειναν τα μάτια στην σκανδαλώδη φοροδιαφυγή των άλλων.
Ο Friedrich Nietzsche τελικά, όπως και όλοι οι μεγάλοι μύστες που αποστασιοποιούνται από την μάζα, είχε δίκιο. Το πολιτικό σύστημα των προσώπων και των ιδεών της μεταπολίτευσης, καθώς και οι οικονομικές ελίτ που υπηρετεί, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν σήμερα στην Ελλάδα, 16 ημέρες πριν τις εκλογές, την Ελληνόφωνη μάζα ως όργανο εξυπηρέτησης των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των.
