Είναι η σειρά της Αριστεράς να διασπαστεί μετά την ψήφιση του Μνημονίου
Δύο είναι κατά βάση τα ζητήματά μου σήμερα: πρώτον, να κατανοήσουμε την εν εξελίξει μεταβολή. Δεύτερον, να την αντιληφθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να σταματήσει το έργο «οι ξένοι μάς επιβάλλουν σύνθεση της κυβέρνησης», ώστε να πάει παρακάτω. Ως προς το πρώτο, είναι φανερό τι συμβαίνει. Η Ιστορία δείχνει έτοιμη να κάνει την αντίστροφη κίνηση.
Η υπερψήφιση του δεύτερου Μνημονίου από τη Ν.Δ. προκάλεσε δύο σημαντικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη: η πρώτη ήταν η οργανωτική, ιδεολογική και κοινωνική διάσπαση της Κεντροδεξιάς. Η λαϊκή Δεξιά (στελέχη και βάση), που ενσωμάτωνε με άνεση ο Κώστας Καραμανλής στο κεντρώο κόμμα του, αναχώρησε με κατεύθυνση τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τη Χρυσή Αυγή και τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό.
Η φιλελεύθερη Δεξιά πήρε τον δρόμο για τη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη. Στη μητέρα παράταξη απέμειναν οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι, αυτοί που δεν πήγαινε το χέρι τους να ψηφίσουν άλλο από Ν.Δ. Στην πραγματικότητα, σε εκείνη την αναμέτρηση (του 2012) η Δεξιά διασπάστηκε σε πέντε κόμματα! Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά ενώθηκε για πρώτη φορά στην Ιστορία της σε ένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε κλέβοντας τη βάση του ΠΑΣΟΚ και τμήμα της βάσης του ΚΚΕ που συγκινήθηκε από το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά». Στην αναμέτρηση που έχουμε μπροστά μας έχει έρθει το τραπέζι «τούμπα»: Είναι η σειρά της Αριστεράς να διασπαστεί σε πολλά κόμματα μετά την ψήφιση τρίτου Μνημονίου και είναι η ώρα της Δεξιάς να ανασυγκροτηθεί και να επανενωθεί ως παράταξη, από την κορυφή έως τη βάση. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, λοιπόν, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη η μεγάλη επανένωση της κεντροδεξιάς βάσης.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος και πάλι, ακόμη και αν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με βραχεία κεφαλή, έχει αρχίσει η μεγάλη διάσπαση της εκλογικής και κοινωνικής βάσης της Αριστεράς. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μέσα στην πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα ανακαλύψουμε το σπέρμα της προσεχούς στρατηγικής ήττας του. Προσωπικά, θέλω να ηττηθούν βαριά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και το ξεπερασμένο στιλ του αριστερού λαϊκισμού που εκπροσωπεί, η λογική μου λέει όμως ότι θα πάει καλά. Κάπου πρέπει να εκφραστεί το αντι-μνημόνιο, και αυτό δεν είναι το κόμμα του συμπαθούς κ. Λεβέντη. Η αλλαγή αυτή έρχεται και πρέπει (πάω στο δεύτερο τώρα) να τη χωνέψει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να μείνει σοβαρά στο παιχνίδι της διακυβέρνησης.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν μπορεί να τον βγάλει πιο δυνατό απ’ όσο ήταν τον Ιανουάριο. Τούτο σημαίνει ότι, ναι, πράγματι, και οι Βρυξέλλες και η αγορά απαιτούν τη συγκρότηση κυβέρνησης από μηδενική βάση, γιατί η προηγούμενη, που δεν σχηματίστηκε από τις Βρυξέλλες, αποτελείτο κατά το ήμισυ από άχρηστους. Κατά συνέπεια, επειδή διαβάζω βαριά και οργίλη αρθρογραφία στην αγαπημένη και βελτιωμένη «Αυγή», πρέπει οι σύντροφοι στην οδό Κουμουνδούρου να αρχίσουν να συμβιβάζονται με τη νέα πραγματικότητα: Μία φορά τούς εμπιστεύτηκε τυφλά ο ελληνικός λαός τις τύχες του και έκαναν τη χώρα ίσωμα. Δεύτερη φορά δεν θα υπάρξει. Αυτήν τη φορά, οι ευθύνες θα μοιραστούν!
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120