Τρίτη, Πέμπτη, μακαρόνια…

Ένα παλιό λαϊκό τραγουδάκι του Πρόδρομου Τσαουσάκη, αυτό ακριβώς έλεγε: «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια».
Τώρα πώς το θυμήθηκα; Έλεγα μπας και βρεθεί κάποιος συνθέτης μας – κατά τα πρότυπα της δεκαετίας του ’60, που πολλές ξένες επιτυχίες κυκλοφορούσαν με Ελληνικούς στίχους – το μετατρέψει σε «Κάθε τόσο εκλογές» ή κάπως έτσι.
Τελείωσε λοιπόν και αυτή η προεκλογική περίοδος, η οποία, πλην των άνοστων ως ανάλατος λαπάς, ντιμπέϊτ, ήταν πανομοιότυπη με όλες τις, από αρχαιοτάτων χρόνων, προηγηθείσες. Όλοι, έταξαν όλα, σε όλους. Θυμήθηκα τις γελοιογραφίες του αξέχαστου Φωκίωνα Δημητριάδη, με τους λαγούς με τα πετραχείλια. Όλοι, κατακεραύνωσαν όλους, διότι οι μεν λησμόνησαν τον κυρίαρχο λαό (κάπως αλλιώς τον είχε χαρακτηρίσει ο ΚΥΡ), για τον οποίο κόπτονται οι δε, οι οποίοι επίσης τον είχαν ξεχάσει, όταν αυτοί ήταν στα πράματα. Μύλος.

Οι μέχρι χθες πρωθυπουργοί υπουργοί και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, έταξαν τον ουρανό με τ’ άστρα και αν τους ρώταγε κάποιος δημοσιογράφος, από αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά του (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι), «Μα καλά μέχρι χθες είσαστε κυβέρνηση γιατί δεν τα κάνατε;», θα εισπράξει μία εμβριθή και εμπεριστατωμένη ανάλυση σχετικώς με τα σωστά, τα λάθη και τις παραλείψεις του Γιάννη Αναστασίου στον Παναθηναϊκό ή θα του αιτιολογηθεί πλήρως το γιατί δεν πήρε σέντερ φορ η ΑΕΚ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή. Όλα αυτά μέχρι την Παρασκευή το βράδυ. Το Σάββατο το βράδυ τα περίφημα και παντελώς αναξιόπιστα δελτία των οκτώ κατακλύζονται με ρεπορτάζ που μας ενημερώνουν πώς διασκέδασαν οι πολιτικοί αρχηγοί την παραμονή των εκλογών (λες και μας ενδιαφέρει) στα διάφορα ουζερί προκαλώντας έτσι, για ακόμα μία φορά, την μήνι του κόσμου που τσιτσιρίζεται για τον επιούσιο.

Την Κυριακή πιά έχουμε τις γνωστές εικόνες με τα κοινώς λεγόμενα «κομματόσκυλα», να πιάνουν στασίδι από τα χαράματα έξω από τα εκλογικά τμήματα, φέροντα υπερήφανα, λες και είναι χρυσά αριστεία ανδρείας, που κέρδισαν στα πεδία των μαχών, τις κονκάρδες του κόμματός τους και κατά το μεσημέρι να τσακίζουν τις πίτσες και τα σουβλάκια βρομίζοντας τον τόπο. Κάπου – κάπου, περνάει και κάποιος υποψήφιος, που τάχα ενδιαφέρεται, χαϊδεύει το σκυλάκι κάποιου ψηφοφόρου ή ρωτάει, με πολύ… ενδιαφέρον είναι η αλήθεια, να μάθει τα προβλήματα του Δήμου, που την Δευτέρα θα τα εξαφανίσει.

Κάποτε οι κάλπες κλείνουν και τότε κάνουν την εμφάνισή τους τα νέα φρούτα. Τα Έξιτ Πόλ, τα οποία άλλοι τα λένε Έξιτ και άλλοι Έγκζιτ. Κάτι δηλαδή σαν τον Τσιάρτα που τον λέγαμε Τσάρτα. Είναι πολύ πιο εύκολο να προβλέψεις τον νικητή του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, από το να προσεγγίσεις έστω το εκλογικό αποτέλεσμα βασιζόμενος στα Έξιτ Πολς, τα οποία τελικώς είναι το αγλάισμα της αναξιοπιστίας, όπως άλλωστε και οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις. Στην συνέχεια έχουμε την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και τις σχοινοτενείς αναλύσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου παρατηρούνται και φαινόμενα διακτινισμού, αφού ο ίδιος καλεσμένος σε χρόνο dt, μετακινείται από το Φάληρο στην Κάντζα και τούμπαλιν.

Βεβαίως στις συζητήσεις κυριαρχεί το ηλίθιο «εμείς το πήραμε το μήνυμα» και αν κανένας απ’ αυτούς, καταλαβαίνει πώς και γιατί ψήφισε όπως ψήφισε ο λαός, να με χ…., άμα λάχει ναούμ, που λέει και ο Χάρι Κλιν.

Κι’ ερχόμαστε στη Δευτέρα. Εκεί καταρρέουν τα πάντα.

Άνθρωποι που μέχρι χθες αλληλομαχαιρώνονταν (στα ψέματα είναι η αλήθεια) ή σκυλοβριζόντουσαν (πάλι στα ψέματα είναι η αλήθεια) και κόμματα με χαώδεις ιδεολογικές (λέμε τώρα) διαφορές, κάνουν τη καρδιά τους πέτρα και συμμαχούν για το καλό του Τόπου (και το δικό τους βεβαίως βεβαίως). Κι’ εσύ «δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι’ αγαπημένε, πάντοτε ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»; Εσύ που άλλο ψήφισες και άλλο σου βγήκε; Εσύ βούλωστο.

Εσύ, μόλις σταμάτησες να είσαι κυρίαρχος και είσαι αυτό που σε χαρακτήρισε ο ΚΥΡ (την εθνική λέξη με τα 3 άλφα), μέχρι τις επόμενες εκλογές (όρεξη νάχεις) που θα ξαναγίνεις κυρίαρχος. Κάτι τέτοιες μεταμορφώσεις θα είχε στο μυαλό του ο Ρόμπερτ Λιούις Στίβενσον, όταν έγραφε το: «Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάϊντ».

O Χρήστος Μπολώσης, είναι Υποστράτηγος ε.α.