Το πήρε λοιπόν απόφαση ο κ. Μεϊμαράκης και θα είναι υποψήφιος για την ηγεσία της Ν.Δ. Το ζύγισε, το σκέφτηκε, το μελέτησε και προχωρά. Προφανώς έχει λόγους να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει την εσωκομματική μάχη. Σε αυτές τις περιπτώσεις το κλίμα διαμορφώνει το «περιβάλλον», δηλαδή οι άνθρωποι που είναι δίπλα στους πολιτικούς. Φαίνεται λοιπόν ότι οι συνεργάτες του κ. Μεϊμαράκη τον έπεισαν να κατέβει, παρότι πριν από λίγες εβδομάδες αποδοκιμάστηκε τόσο ο ίδιος όσο και η Ν.Δ. από τον ελληνικό λαό με εκκωφαντικό τρόπο.
Οσο και αν επιχειρούν ορισμένοι να ωραιοποιήσουν την ήττα στις εκλογές και να «αθωώσουν» τον κ. Μεϊμαράκη για τις ευθύνες του, η αλήθεια της κάλπης ήταν πικρή. Ο μεταβατικός πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έπεισε και δεν ενέπνευσε. Εφερε το ίδιο κακό αποτέλεσμα με τον Αντώνη Σαμαρά (ο οποίος μάλιστα τον Ιανουάριο βρισκόταν στα χειρότερά του) και δεν μπόρεσε να αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστο τους συσχετισμούς. Σε τελική ανάλυση, απέτυχε να εκμεταλλευτεί ότι ο κ. Τσίπρας υπέγραψε και αυτός Μνημόνιο.
Ασχετα αν θέλησαν πολλά στελέχη της Ν.Δ. να παρουσιάσουν το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ως… καλό επειδή η Ν.Δ. δεν εξαφανίστηκε και επιβίωσε, η αλήθεια είναι διαφορετική. Εκτός κι αν αρκεί σε όλους αυτούς ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κ. Μεϊμαράκης, λοιπόν, μπορεί πράγματι να κερδίσει στην εσωκομματική μάχη της Ν.Δ., ακόμα και για λόγους… συμπάθειας. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Το μεγάλο ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσουν οι νεοδημοκράτες είναι ποιος μπορεί να ξανακάνει τη Ν.Δ. κόμμα εξουσίας. Και όπως αποδείχθηκε, αυτός δεν μπορεί να είναι ο κ. Μεϊμαράκης, που είχε την ευκαιρία του αλλά την έχασε πανηγυρικά. Και μάλιστα ηγήθηκε του κόμματος χωρίς κανένας να τον αμφισβητεί και να του βάζει τρικλοποδιές. Ετρεξε μόνος του και ήρθε δεύτερος. Αυτή είναι η αλήθεια.
Η Ν.Δ. δεν μπορεί να έχει καμία τύχη με τέτοιες δοκιμασμένες και αποτυχημένες λύσεις. Πρέπει να αναζητήσει κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Οι εξυπνάδες, το «σκληρό ροκ» (χωρίς επιχειρήματα) και το μάγκικο υφάκι των πολιτικών της δεκαετίας του ’80 όχι μόνο δεν συγκινούν κανέναν πια, αλλά προκαλούν αποστροφή. Κακά τα ψέματα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Το παραδέχθηκε προεκλογικά και ο κ. Μεϊμαράκης όταν έλεγε στις ομιλίες του «θα σας τα πω όπως εγώ ξέρω και όπως με έχετε συνηθίσει». Επομένως, ακόμα και αν κερδίσει ο κ. Μεϊμαράκης, με αυτά τα «όπλα» θα πορευτεί. Με τα «όπλα» που αποδοκίμασε ο ελληνικός λαός πριν από λίγες ημέρες.
Θα είναι μεγάλο λάθος αν όσοι ψηφίσουν στις εσωκομματικές εκλογές της Ν.Δ. δεν προσπαθήσουν να δουν τη συνολική εικόνα και την ευρύτερη προοπτική που έχει το κόμμα ανάλογα με το πρόσωπο που θα κρατά τα ηνία. Οι συμπάθειες, οι συμμαχίες και τα «χρωστούμενα» από το παρελθόν δεν μπορούν να αποτελέσουν κριτήριο. Ο νεοδημοκράτης καλείται να εκλέξει ηγέτη και όχι αυτόν με τον οποίο θα πήγαινε στην ταβέρνα για κρασί και καλή παρέα. Ζητείται ηγέτης με όραμα που θα εμπνεύσει και θα ενώσει. Ζητείται αρχηγός που θα φέρει νέο «αέρα» και θα διατυπώσει μια «άλλη πρόταση» διακυβέρνησης. Υπάρχει τέτοιος; Ας ελπίσουμε ότι η προεκλογική διαδικασία θα το δείξει.
Μ.Η.Τ. 232120