Η ελάφρυνση είναι το κλειδί και πρέπει να αποτελέσει εθνικό στόχο
Μάθημα πρώτο προς επισπεύδοντες τιμητές Ρηγίλλης – Συγγρού και πάει λέγοντας: Ο λαός θυμάται πολύ καλά τι ψήφισε πριν από 15 μέρες. Θυμάται, επίσης, εξίσου καλά τι ψηφίσατε εσείς στη Βουλή. Γνωρίζει, τέλος, και τη φοροκαταιγίδα που περιλαμβάνει το τρίτο Μνημόνιο, γιατί αυτήν τη φορά ο Τσίπρας δεν ήταν σε θέση να την κρύψει.
Παρ’ όλα αυτά, οι ψηφοφόροι αυτόν προτίμησαν. Συνεπώς τα «καλημέρα, καλησπέρα, καλό μήνα» κρατήστε τα για καμιά συνοικιακή κομματική χοροεσπερίδα και μην κουνάτε το δάχτυλο στον κόσμο με το… καλημέρα μιας εκλογικής νίκης του αντιπάλου.
Μάθημα δεύτερο προς τα ίδια σαΐνια: Το διαμέτρημα ενός πρωθυπουργού δεν κρίνεται από το επίπεδο των αγγλικών του. Ούτε από το αν καταλαβαίνει με την πρώτη Ιρλανδούς, Σκοτσέζους και… rednecks του αμερικανικού Νότου. Σας εξομολογούμαι και το εξής: Με δύο μεταπτυχιακά από αγγλικά πανεπιστήμια, έβαλα να ακούσω λίγο χωρίς εικόνα τις ερωτήσεις-πάσες του «Μπιλάρα-Μπαρτσελόνα» (σ.σ.: έτσι τον ονομάτισε «έγκυρος» τηλεσχολιαστής για να υποτιμήσει τον δικό μας της… τρίτης εθνικής). Ε, σας βεβαιώνω ότι μερικές στιγμές δεν καταλάβαινα Χριστό! Φυσικό ήταν, λοιπόν, οι «πάσες» να πέφτουν στο κενό.
Θα μου πείτε «και γιατί δεν ζήτησε ο Τσίπρας μεταφραστή;» Είναι ντροπή να μιλάει κάποιος στη μητρική γλώσσα; Ντροπή ασφαλώς και δεν είναι, και δεν βλέπω καθόλου να ντρέπεται ο Πούτιν ή ο Ερντογάν, που αμφιβάλλω αν ξέρουν να παραγγείλουν μια πορτοκαλάδα στα αγγλικά, όπως άλλωστε και κάποιοι στα ηγετικά κλιμάκια της Νέας Δημοκρατίας.
Η χρήση μεταφραστή σε δημόσιες εκδηλώσεις με ξένους ηγέτες προσφέρει, όπως έλεγε και ο Μακάριος, πλεονεκτήματα απάντησης σε «δεύτερο χρόνο». Το θέαμα, όμως, είναι λίγο «άχαρο» και ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος δίνει βάση στη σκηνική παρουσία, προτίμησε να το αποφύγει. Υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του, υποτίμησε τη «διαδραστικότητα» του συγκεκριμένου… talk show και ασφαλώς αγνοούσε ότι ο «Μπιλάρας» από το Αρκανσο δεν μιλάει αγγλικά… Linguaphone.
Αν εξαιρέσουμε, όμως, το στραβοπάτημα στην εκδήλωση του Clinton Initiative, που εξαρχής -κατά τη γνώμη μου- ήταν μια κακή επιλογή, η οποία επιβλήθηκε (και) από παράγοντες της ομογένειας που διαπλέκονται με το ζεύγος, ο Τσίπρας προσπάθησε και ως ένα βαθμό ανέδειξε το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Πράγματι, μάλιστα, βρήκε περισσότερη κατανόηση από αυτήν που επιδεικνύει στο ζήτημα η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, εξ ου και η νέα παρέμβαση-διαρροή του ΔΝΤ για την ανάγκη απομείωσής του.
Επιμένω ότι η ρύθμιση του ελληνικού δημόσιου χρέους σε μια κατεύθυνση ελάφρυνσης αποτελεί το κλειδί για τη μελλοντική αποτίναξη της δανειακής ομηρίας, αλλά και για την πολιτική επιβίωση της κυβέρνησης Τσίπρα.
Αυτό πρέπει επιτέλους να καταλάβουν και κάποιοι στην αντιπολίτευση, όχι μόνο την αξιωματική. Η απομείωση του χρέους δεν είναι επιδίωξη ενός Ελληνα πρωθυπουργού. Είναι εθνικός στόχος.
«Κούρεμα» χρέους, φυσικά, με την έννοια της διαγραφής μέρους της ονομαστικής αξίας του δεν μπορεί να υπάρξει. Τουλάχιστον όχι σε αυτήν τη συγκυρία. Αυτό το έχει καταλάβει και ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος αναγκάστηκε ήδη από την προηγούμενη θητεία του να καταπιεί τις σχετικές μεγαλόστομες εξαγγελίες.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί τρόποι για μειωθεί το βάρος των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, καθιστώντας τις «εξυπηρετήσιμες». Και αν το χρέος γίνει πραγματικά βιώσιμο, ναι, ίσως και να μπορέσουμε κάποια στιγμή να βγούμε στις αγορές.
Υπό αυτήν την έννοια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η λύση που προτείνει (υπό την μορφή διαρροής σε… γερμανικά μέσα ενημέρωσης) το ΔΝΤ. Το Ταμείο διεμήνυσε στην Ε.Ε. ότι θα συμμετάσχει στο τρίτο πρόγραμμα, μόνον αν υπάρξει πρώτα ελάφρυνση του ελληνικού χρέους κατά 100 δισ.! Πώς θα γίνει αυτό; Με την παράταση του χρόνου λήξης των δανείων κατά 20 χρόνια (από 30 σε 50), που θα μεταφέρει την αποπληρωμή μετά το 2030 και με την περαιτέρω μείωση των επιτοκίων, όπου αυτό είναι εφικτό.
Η πρόταση αυτή συνιστά «κούρεμα», αλλά έμμεσο. Φανταστείτε το στεγαστικό δάνειό σας να έπαιρνε επιμήκυνση μερικών δεκαετιών. Η δόση θα μειωνόταν, αλλά και η αξία του χρήματος, 30 χρόνια αργότερα θα ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή. Αυτό επομένως πρέπει να μας απασχολεί και όχι οι επιδόσεις του Τσίπρα στα αμφιλεγόμενης αξίας talk shows των χορηγών της κυρίας Κλίντον…
Γιώργος Χαρβαλιάς
Μ.Η.Τ. 232120