Ζούμε τον απόλυτο εμετικό ευτελισμό της αντιπροσωπευτικής λεβέντικης δημοκρατίας μας, με παρακμιακούς αντιαισθητικούς κρονόληρους περιφερόμενους από κανάλι σε κανάλι να κόπτωνται υπέρ της κοπής των συντάξεων όλων όσων δούλευαν σκληρά, εποικοδομητικά και παραγωγικά στη ζωή τους, και πλήρωναν συνεπώς, συνεχώς, και ανελλιπώς, τα ασφαλιστικά τους ταμεία – σε αντίθεση με τους τυχάρπαστους αεριτζήδες και γκρεκομασκαράδες φελλούς του είδους – για να βρεθεί τάχα τρόπος να ζήσουν και οι «φτωχοί»!!! Δηλαδή επειδή όλοι αυτοί οι παιδιόθεν άνοες παρλαπίπες που, πέραν του ότι χρεωκόπησαν τη χώρα μας, συναινούν, ενθαρρύνουν και υποβοηθούν στο να γεμίσει η Ελλάδα με εκατομμύρια άστεγους λαθρεποίκους, θα πρέπει σε λίγο με την ίδια άλογη και παράλογη λογική τους να μας πάρουν και τα σπίτια μας για να τους σπιτώσουν; Είναι φαίνεται η εποχή των πάσης φύσεως και παραφύσεως «ερμοκοπιδών» και βέβηλων μογγολοειδών κρετίνων, των οποίων η γεροντική άνοια τούς αποστερεί την στοιχειώδη αντιληπτική ικανότητα του Κοσμά του Αιτωλού που μας προειδοποιούσε ότι με το να μας διευθύνουν κάτι τέτοια ανθρωπομηχανικά «άλαλα και μπάλαλα»… «οι πλούσιοι θα γίνουν φτωχοί, και οι φτωχοί… θα πεθάνουν»!!!
Γιατί οι φτωχοί που συντηρούνται σήμερα από τις συντάξεις των «πλουσίων» είναι τα άνεργα παιδιά τους και όσοι χειμαζόμενοι από την κρίση σιτίζονται από τις αγαθοεργίες τους. Κι όταν οι «πλούσιοι» γίνουν φτωχοί, οι σημερινοί φτωχοί, οι μέχρι τώρα εξαρτώμενοι από τους «πλούσιους», χάνοντας πλέον τη στήριξή τους από τους «πρώην πλούσιους», θα πεθάνουν της πείνας. Κι όταν οι διάφοροι νεκροζώντανοι «λεβεντολαγοί» του συστήματος, ερχόμενοι μετά δόξης ως δεκανίκια ενός ανάπηρου κράτους, μιλούν για «πλούσιους», δεν μιλάνε για πραγματικούς πλούσιους αλλά για να υπερασπισθούν την καταλήστευση από το κράτος των πολλών μικρομεσαίων. Γιατί το κράτος βγάζει πάντα τα πολλά λεφτά φορολογώντας τους πολλούς μικροεισοδηματίες, και όχι τους ολίγους πραγματικούς πλούσιους. Οι λίγοι, επειδή ακριβώς είναι λίγοι, όσο κι αν τους φορολογήσεις (πέραν του ότι δεν τους βρίσκεις γιατί έχουν ήδη βγάλει τα λεφτά τους έξω), ακόμα κι αν πληρώσουν τους φόρους τους, δεν φτάνουν για να καλύψουν τις σπατάλες και τις ρεμούλες του παμφάγου κράτους της γραφειοκρατικής και εργατοσυνδικαλιστικής υπαλληλίας και των άπληστων και βουλιμικών «κυνοβουλευτικών» κηφήνων του.
Το πρόβλημα της πτώχευσης του ελληνικού κράτους δεν λύνεται με την καταλήστευση των πολιτών του, η οποία, και αν ακόμη επιτύχει, έχει ημερομηνία λήξεως, γιατί σύντομα οι όποιες οικονομίες τους που υπάρχουν ακόμη, θα εξανεμισθούν και θα τελειώσουν. Το πρόβλημα θα λυθεί μόνον όταν δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επιτρέψουν την εύρεση εργασίας των νέων, ενώ σίγουρα θα χειροτερέψει εάν συνεχίσουμε άκριτα να υποδεχόμαστε τις καταρρακτώδεις λαθρομεταναστευτικές ροές που, αν δεν μας πνίξουν όλους μας με φυσικό τρόπο, θα πνίξουν σίγουρα και όσους ακόμα εργάζονται, προσφέροντας πάμφθηνη εναλλακτική μαύρη και αδήλωτη εργασία και σπρώχνοντας στην ανεργία ακόμη περισσότερους Έλληνες. Αυτά για όσους πέφτουν θύματα των υποβολιμαίων ιδεοληψιών του κάθε λεβεντοκαραγκιόζη, του κάθε κοπρίτη, μπιτσικώκου και όπως αλλιώς λέει τα κολλητήρια του, που παρεισέφρησαν λάθρα στην καθημερινότητα μας, μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα του καραγκιόζ-μπερντέ των προσκυνημένων διαχειριστών της άνευρης μάζας, αυτής που οι ίδιοι αποκαλούν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους «λαουτζίκο», «κοπάδι» και «χύδην όχλο».
Στην δημοκρατία που ζούμε, είμαστε δυστυχώς αναγκασμένοι να τρώμε στη μάπα, αντί να τους βαράμε με λουκουμόσκονη ή ακόμα καλύτερα να τους ξαποστέλνουμε από εκεί που ήρθανε «πυξ, λαξ και οδάξ», όλους αυτούς τους εκλεγμένους σιελοροούντες ημιθανείς κρονόληρους, που τόσο οι ίδιοι όσο και τα εξ αίματος ή εξ αγχιστείας αποσπόρια τους τσεπώνουν αναίσχυντα τον παχυλό μισθό του «βολευτή» και απολαμβάνουν όλα του τα πολλαπλά προνόμια, ψέγοντας συνάμα αναιδέστατα και ανερυθρίαστα όλους τους άλλους ομότεχνους «βολευτές» του σκυλοβουλίου. Τιμητές και κήνσορες των άλλων ομοίων τους, γαβγίζουν, γρυλίζουν και υλακτούν, γιατί τάχατες οι «άλλοι» δεν καταργούν τα προνόμιά τους και δεν περικόπτουν τους μισθούς τους, κι έτσι τους «εξαναγκάζουν» και αυτούς, επειδή δεν είναι «ιεραπόστολοι» για να τα απαρνηθούν όλα αυτά από μόνοι τους (τότε γιατί ξερνάνε όσα ξερνάνε για το συνάφι τους, τί είναι δηλαδή αυτοί, οι «ιερόδουλοι» της πολιτικής;), να περιδρομιάζουν, να μηρυκάζουν και να απομυζούν τον κρατικό κορβανά, ρευόμενοι εις υγείαν των κορόϊδων που τους εξέλεξαν δια της ψήφου των. Εις υγείαν όλων αυτών των παιχνιδιάρηδων αστών ψηφοφόρων που τελικά πιάστηκαν κορόϊδα ψηφίζοντάς τους, καθότι απεδείχθησαν ανεκπλήρωτες οι προσδοκίες τους πως τρολάροντας έτσι το σύστημα θα σπάνε πλάκα με τον κάθε ευτράπελο «εκλεκτό» τους. Η πλάκα τους να εκλέξουν έτσι τον κάθε καραγκιόζη βουλευτή, δίνοντάς του τα απαιτούμενα τρία τους (3%), δεν πέρασε απαρατήρητη από τον εξ αυτών μέγιστο γελωτοποιό, με αποτέλεσμα να ξεχυθεί το λεβεντόκορμο Γκόλεμ της Πράγας (της Πράγας, όχι της Πλάκας), το γηραιό ρητιδιασμένο σταφιδόμορφο τέρας του Φρανκενστάϊν, να αναδυθεί ξανά ως «εξωγήϊνος ροφός» από τον υγρό τάφο του, και να εξέλθει ως «μνημονιακός (βρυ)κόλακας» από το μνήμα του, για να τους εκδικηθεί ως άλλος Κλαύδιος για την «αποκολοκύνθωσή» του, και να σπάσει την ταφόπλακά του επάνω στο δικό τους κεφάλι.
Πέραν όμως των όποιων πικρών και γκροτέσκων αστεϊσμών που μετέρχεται κανείς εξ ανάγκης σήμερα, αναζητώντας ένα modus vivendi στην «όπερα μπούφα» α λα γκρέκα, το πρόβλημα με την «ανόθευτη» και «πλέρια» δημοκρατία μας είναι αυτό ακριβώς: ότι όχι μόνον παρέχει στο κάθε καρυδιάς καρύδι την δυνατότητα να ψηφίζει, αλλά επιπλέον ότι του παρέχει (ακόμη κι αν είναι κούφιο) και το δικαίωμα να ψηφίζεται από τα άλλα καρύδια ως άρχοντας εκπρόσωπος των απανταχού της επικράτειας «καρύων», ή ακόμη και ως ολετήρας «καρυοθραύστης», όταν, όπως συνήθως συμβαίνει, η αυτοϊκανοποίησή του σπάει όλα τα καρύδια τριγύρω του. Το μόνο παρήγορο για τους αληθινούς δημοκράτες είναι ότι, εκ του αποτελέσματος, αυτήν που έχουμε στην Ελλάδα είναι όντως μια μοναδική (λέγε με «singular»), αληθινή, «πούρα», και αδιαμεσολάβητη δημοκρατία, που δεν αλλοιώνει κατά την καταμέτρηση των ψήφων την επιθυμία της πλειοψηφίας να δει τον πραγματικό της εαυτό στην εξουσία. Γιατί μόνο μια τέτοια δημοκρατία θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια τέτοια και τόσα πολιτικά βοθρολύματα. Ποιός όμως θα είχε αντίρρηση αν, λόγω υπερχείλισης, θα τα αναρροφούσε κάπως, κάπου, κάποτε, κάποιο χακί βυτίο εκκενώσεως βόθρων;
O Χρίστος Γούδης είναι δημοτικός σύμβουλος με την «Ελληνική Αυγή» στο Δήμο Αθηναίων
