«Mην πετάς πέτρες αν ζεις σε γυάλινο σπίτι»

«Τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά» είναι η αραβική παροιμία που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός στο ξεκίνημα της ομιλίας του στους βουλευτές του κόμματός του, προφανώς για να δείξει ότι η προσπάθεια συνεχίζεται, παρά τις απειλές και τους κινδύνους που παραμονεύουν.
Για την ώρα, βεβαίως, τα μόνα «σκυλιά» που ουρλιάζουν στη γειτονιά μας είναι τα γνωστά αχάριστα και πάντα χαϊδεμένα, τα οποία με τις γαλιφιές τους φροντίζουν το μόνο «καραβάνι» που προχωρά να είναι εκείνο των παράτυπων μεταναστών και προσφύγων, που θα μας μεταβάλει οσονούπω σε μια απέραντη χωματερή δυστυχισμένων ψυχών.

Αν το Προσφυγικό αποτελεί το γενικό πλάνο του θρίλερ μέσα στο οποίο θα ζήσουμε, το Ασφαλιστικό, που απειλεί να πνίξει την κυβέρνηση, είναι το πολύ κοντινό! Υπό το βάρος αυτό, συμμερίζομαι απολύτως τόσο την ανάγκη εθνικής συνεννόησης πέρα από ιδεολογικές διαφωνίες όσο και την άποψη ότι οι ανώμαλες καταστάσεις οδηγούν σε συμφορές, όπως αμφότερες εκφράζονται τεκμηριωμένα από την έγκριτη αρθρογραφία του Μανώλη Κοττάκη.

Δεν ξέρω, βεβαίως, κατά πόσο και πώς μπορούμε να οδηγηθούμε σ’ αυτήν, αν αληθεύουν το κλίμα και οι διάλογοι που μετέφερε ο Βασίλης Λεβέντης από την πρόσφατη σύσκεψη των αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οπως ισχυρίζεται: «Ρώτησα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: “Μα αφού θα κοπούν οι συντάξεις, γιατί βγάζετε αυτή την ανακοίνωση;” Και μου απάντησε: “Μα, στην ανακοίνωση ΕΥΧΟΜΕΘΑ ότι δεν θα κοπούν”. “Μα, Πρόεδρε, βγάζετε ανακοίνωση για το ΕΥΧΟΜΕΘΑ; Εξευτελίζετε έναν θεσμό για ευχολόγια; Απογοητεύτηκα, αληθινά απογοητεύτηκα. Μιάμιση ώρα μιλούσε ο Τσίπρας και δεν έλεγε τίποτα. Μετά διακόψαμε για τουαλέτα και μετά μας πήρε δυο ώρες για το ανακοινωθέν τού τι κάναμε. Δυο ώρες να βάλουμε ένα “και”, να βγάλουμε ένα “και”. Χρονοτριβούσαμε σαν παιδιά του δημοτικού. Η Γεννηματά για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ είπε: “Εγώ τότε ήμουν περιφερειάρχης”. Και ο Θεοδωράκης όλο έστελνε μηνύματα με το κινητό του. Δεν είδα ουσία. Καταλάβατε;»

Καταλάβατε. Εντάξει, το έχουμε αντιληφθεί σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους. Ποτέ στο παρελθόν το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν παρουσίασε σε τόση έκταση και σε τέτοια ποιότητα τη γύμνια που το διακρίνει σήμερα στο σύνολό του. Η ανικανότητα και η αναποτελεσματικότητα του παρόντος αγωνίζονται επαξίως για να ισοφαρίσουν τη φαυλότητα και την προχειρότητα του παρελθόντος.

Η εικόνα μού θύμισε ένα άλλο αραβικό γνωμικό, που ταιριάζει γάντι: «Τα έξι γνωρίσματα ενός χαζού: Θυμός χωρίς αιτία. Λόγια χωρίς όφελος. Αλλαγή χωρίς πρόοδο. Ερωτήσεις χωρίς αντικείμενο. Εμπιστοσύνη σε ξένους. Φιλία με εχθρούς».
Με ποια εχέγγυα, λοιπόν, μπορώ να ελπίζω ότι, αντί για την εθνική συνεννόηση, που θα προλάβει τα χειρότερα, δεν κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε μείζονα κρίση; Και το χειρότερο, από… βλακεία! Από πλήρη αδυναμία αντιλήψεως της σοβαρότητας της καταστάσεως. Ποιοι και πώς μπορούν να μας πείσουν σήμερα ότι δεν θα συμβεί κάτι μοιραίο;

Μέχρις ότου οι αρχηγοί μας, όχι απλώς μάθουν, αλλά εμπεδώσουν άλλη μια παροιμία από τη σοφία της ερήμου, που μάλλον ειπώθηκε ειδικά για μας: «Μην πετάς πέτρες, αν ζεις σε γυάλινο σπίτι»!

Γιώργος Κ. Στράτος
*Δικηγόρος-δημοσιογράφος