Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, πριν από περίπου έναν χρόνο, υποσχόταν πολλά. Τα περισσότερα δεν τα τήρησε, χρησιμοποιώντας ως βασική δικαιολογία την ασφυκτική πίεση των δανειστών και την ανάγκη να σωθεί η χώρα.
Πέραν όμως των σκληρών μέτρων και των ανατροπών (με πιο επίκαιρη αυτή του Ασφαλιστικού) που έφερε «αναγκαστικά» (όπως λέει), υπάρχουν ακόμα πολλά στα οποία ενώ ήταν εξαιρετικά εύκολο να κάνει τη διαφορά, δεν το έπραξε. Ζητήματα που αφορούν κυρίως το ύφος και το ήθος της εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδείχτηκε, όχι μόνο αποδέχτηκε (και υιοθέτησε) όλα τα προνόμια της εξουσίας, αλλά προχώρησε και σε αποφάσεις που δεν τόλμησαν να λάβουν ούτε τα παλιά «καθεστωτικά» κόμματα. Τι πιο ενδεικτικό από τη σπουδή της κυβέρνησης να καταβάλει τα αναδρομικά που διεκδικούν εδώ και χρόνια συνταξιούχοι βουλευτές, επικαλούμενη τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης (την οποία, όμως, για άλλες κατηγορίες εργαζομένων γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της).
Υπήρχαν, όμως, και πιο απλές ενέργειες που δεν τόλμησε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι ο κ. Τσίπρας τις είχε προαναγγείλει. Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απολαμβάνουν όλα τα προνόμια που τους παρέχει ο νόμος, όπως τα κρατικά Ι.Χ. ή τις παχυλές αποζημιώσεις για συμμετοχή στις επιτροπές της Βουλής, πληρωμή των λογαριασμών τους κ.λπ. Μάλιστα είχαν αντιδράσει έντονα όταν ο κ. Τσίπρας είχε ζητήσει (στην έναρξη της πρώτης θητείας του) να σταματήσει η χορήγηση των βουλευτικών Ι.Χ.
Επιπλέον, οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν την τακτική των προκατόχων τους, διορίζοντας στρατιές μετακλητών, προσφέροντας παχυλές αμοιβές σε συμβούλους και αναθέτοντας έργα χωρίς διαγωνισμούς. Ολα αυτά μόνο νέο ήθος δεν δείχνουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίστηκε με το κόμμα των Podemos της Ισπανίας. Τους υποστήριζε θερμά και σε κάθε ευκαιρία ο κ. Τσίπρας έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos μοιράζονται τις ίδιες αξίες και το ίδιο όραμα. Κι όμως, αυτό αποδείχτηκε ένα μεγάλο ψέμα. Οι Podemos έκαναν με το καλημέρα όσα αρνήθηκε να κάνει το κόμμα του κ. Τσίπρα, φέρνοντας πράγματι νέο «αέρα» στο ισπανικό Κοινοβούλιο.
Οσοι εξελέγησαν μαζί με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας ομόφωνα αποφάσισαν να λαμβάνουν τον μήνα μόνο 850 ευρώ, ταυτιζόμενοι με τον λαό τους που περνά δύσκολα. Μάλιστα αρνήθηκαν και το επίδομα κατοικίας που φτάνει τα 1.000 ευρώ τον μήνα για όσους δεν έχουν σπίτι στη Μαδρίτη. Δέχτηκαν μόνο να κρατήσουν τα iPads και τα iPhones, καθώς έχουν ειδικές προδιαγραφές ασφαλείας.
Τέλος, και το πιο εντυπωσιακό όλων, συμφώνησαν να απαρνηθούν τις βουλευτικές συντάξεις (!) και τις παροχές 3.000 ευρώ για μετακινήσεις.
Θέλετε και δεύτερο παράδειγμα νέου ήθους; Η Μανουέλα Καρμένα, δήμαρχος της Μαδρίτης, που ανήκει στους Podemos, επέστρεψε δώρο που της έστειλε επιχειρηματίας. Τι ήταν αυτό; Ενα… βιβλίο! Του έγραψε σε επιστολή: «Αγαπητέ μου φίλε, οι αξιωματούχοι δεν πρέπει να δεχόμαστε δώρα. Θα το προωθήσω στη δημοτική βιβλιοθήκη για όσους ενδιαφέρονται».
Ιδού λοιπόν τι θα μπορούσε (εύκολα) να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήθελε να σηματοδοτήσει το «νέο» που ευαγγελιζόταν. Δεν το έκανε και δεν έχει καμία δικαιολογία γι’ αυτό. Κάπως έτσι ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ δικαίωσε τον (διαβόητο) Χένρι Κίσιντζερ που έλεγε ότι « η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό».
Μ.Η.Τ. 232120