Κάθαρση ή τέλος

Τα Μνημόνια είχαν στόχο την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας! 

Είμαστε στο σημείο μηδέν. Ως χώρα. Ως κοινωνία. Ως άνθρωποι. Οπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, αντικρίζουμε σήψη και παρακμή. Παντού σκοτάδι. Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, η έντονη αμφισβήτηση των κομματικών προθέσεων από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, η απουσία ηγετικών φυσιογνωμιών που θα εμπνεύσουν τον λαό είναι το τρίπτυχο της αποτυχίας, την οποία δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί κανείς. Ούτε όσοι έχουν την εξουσία ούτε αυτοί που τους την αναθέτουν. Κάθε μορφή πολιτικής ακρότητας τείνει να θεωρείται φυσιολογική εξέλιξη ή αναγκαστική συνέπεια όσων οι πολιτικοί -παρά τη λαϊκή απαίτηση- υπέγραψαν.

Λες και οι πολιτικοί μας έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο αγώνα για το ποιος είναι ο χειρότερος και το ποιος μπορεί να καταφέρει τα περισσότερα χτυπήματα στη χώρα. Και όλοι εμείς, απλοί παρατηρητές της φαρσοκωμωδίας, της προδοσίας, της ανικανότητας, της ανευθυνότητας, περιμένουμε καρτερικά να αλλάξουν τα πράγματα. Πώς όμως;

Να συμφωνήσω ότι ως κοινωνία έχουμε μερίδιο ευθύνης για ό,τι ζούμε. Οτι τα τελευταία έξι χρόνια πιστέψαμε και εμπιστευτήκαμε λάθος ανθρώπους, λανθασμένες πολιτικές. Με την πρώτη ευκαιρία όμως διορθώσαμε τις επιλογές μας και τα λάθη μας. Ο ελληνικός λαός τιμώρησε το ΠΑΣΟΚ και τον ηγέτη του Γεώργιο Παπανδρέου κόβοντάς τους κάθε δεσμό με την εξουσία. Το πέπλο προστασίας που τύλιξε γύρω του η διαπλοκή τον έσωσε από μεγαλύτερη και πιο δίκαιη τιμωρία.

Αφόπλισε τη Νέα Δημοκρατία και τον Αντώνη Σαμαρά στέλνοντάς τους στην αντιπολίτευση με διαδοχικές εκλογικές ήττες. Δοκίμασε το «πρώτη φορά Αριστερά» πέφτοντας -ακόμη μία φορά- στην παγίδα του λαϊκισμού και των μεγάλων υποσχέσεων. Τώρα είμαστε ξανά στο σημείο μηδέν. Προδομένοι και απογοητευμένοι για το μικρό ανάστημα του πολιτικού μας κόσμου. Πέφτουμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, απροστάτευτοι και αβοήθητοι.

Ακόμη βουίζουν στα αυτιά μας οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι «εμείς δεν παραδώσαμε την κυριαρχία μας, όπως έκανε η Ελλάδα». Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι όλα τα Μνημόνια είχαν στόχο την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας και όχι τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Αραγε θα πληρώσουν ποτέ όσοι έσυραν τη χώρα μας στα νύχια του ΔΝΤ και των δανειστών;

Η Ελλάδα πρωταγωνιστεί σε μια σύγχρονη οδύσσεια. Σε μια περιπέτεια που, αντί να φέρνει πιο κοντά την Ιθάκη, ολοένα και την απομακρύνει. Νεοφιλελεύθερα τέρατα και αριστερές «Κίρκες» γυρίζουν το καράβι πίσω. Μακάρι και η δική μας ιστορία να έχει τον επίλογο που αφηγείται ο Ομηρος. Κι ας έχουμε διαδραματίσει -ως ανώνυμοι Ελληνες- μικρότερο ρόλο από αυτόν που απαιτούσαν οι περιστάσεις.

ΥΓ.: Οσο η διαπλοκή, φορώντας τον μανδύα της εξουσίας, θα ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα του λαού τόσο θα σφίγγει η θηλιά στον λαιμό μας. Εδώ και έξι χρόνια είμαστε μάρτυρες και θύματα της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Στο πρώτο στάδιο κατανοήσαμε το σενάριο. Είδαμε σύγχρονους Λουδοβίκους και τους υπουργούς τους να μοιράζουν άφθονο παντεσπάνι (υποσχέσεις) για να καταλαγιάζουν τα πλήθη. Στο δεύτερο στάδιο (αυτό που είμαστε τώρα) ήρθε η αντίδραση, η κοινωνική έκρηξη. Εάν δεν επιβληθεί η κάθαρση… η τραγωδία δεν θα έχει τέλος.

Θύμιος Λυμπερόπουλος
*Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ταξί