ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΡΙΤΩΝ;

Ευρώπη, ΗΠΑ  έχουν τεράστιες ευθύνες για τα φαινόμενα των ημερών

Στις δύσκολες στιγμές που περνάει ο πολιτισμένος κόσμος, προέχει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο τζιχαντισμός, το Προσφυγικό και το Μεταναστευτικό είναι τρία ζητήματα αλληλένδετα μεν, αλλά όχι ομοειδή και -πολύ περισσότερο- ταυτόσημα, γιατί δεν έχουν τις ίδιες γενεσιουργές αιτίες.
Ασφαλώς και η «ριζοσπαστικοποίηση» του Ισλάμ πυροδότησε πολέμους και εμφύλιες διενέξεις, που οδήγησαν στον ξεριζωμό και στην εξάπλωση της τυφλής θρησκευτικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Το κύμα μετανάστευσης όμως, δεν οφείλεται μόνο στις πολεμικές συρράξεις και, από την άλλη πλευρά, η εξαγωγή της τρομοκρατίας δεν οφείλεται μόνο στην έξαρση του Προσφυγικού.

Η συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων δεν συμμερίζεται τις δολοφονικές ιδεοληψίες των ισλαμοκανίβαλων του ISIS. Ανθρωποι που διακινδυνεύουν τις ζωές των παιδιών τους για να φτάσουν στη «γη της επαγγελίας» με κίνδυνο να θαλασσοπνιγούν δεν είναι αυτοί που θα ζωστούν με εκρηκτικά για να αιματοκυλίσουν δυτικές πρωτεύουσες, προσδοκώντας τις… μετά θάνατον απολαύσεις.
Επομένως, η αναζήτηση αιτίων και αιτιατών είναι μια πολύ περίπλοκη υπόθεση, που δεν προσφέρεται για εύκολους αφορισμούς και γενικεύσεις. Υπάρχει, όμως, στην όλη εξίσωση ένας κοινός παρανομαστής, που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης: Η μεγάλη ευθύνη της Δύσης και των ανεπτυγμένων κρατών απέναντι στα φαινόμενα των πολεμικών αναφλέξεων, των εκτοπίσεων πληθυσμών και, βεβαίως, του μεταφερόμενου ισλαμικού εξτρεμισμού.

Οι πρόσφατες συρράξεις στη Μέση Ανατολή δεν άρχισαν από μόνες τους. Κάποιοι επιχείρησαν να αλλάξουν διά της βίας το status quo στην περιοχή με πρόσχημα -απόλυτα αναίσχυντο- την εδραίωση της δημοκρατίας. Καθεστώτα ανατράπηκαν, δικτάτορες εκτελέστηκαν και λαοθάλασσες «γιόρτασαν» την άνοιξη της υποτιθέμενης ελευθερίας, με κάποιους ηλίθιους να τρίβουν στην αρχή τα χέρια τους, θεωρώντας ότι εξυπηρέτησαν τα οικονομικά τους συμφέροντα και λίγο αργότερα να τραβούν τα μαλλιά τους, αναφωνώντας το κοινώς λεγόμενο… «κοίτα τι έκανες»!

Γρήγορα κατέστη πασιφανές ότι οι «μαστροχαλαστές» δεν είχαν συνειδητοποιήσει τι υπόγειες δυνάμεις απελευθερώνουν και ασφαλώς δεν είχαν προνοήσει για βιώσιμες «διαδοχές» των όσων επέλεξαν να γκρεμίσουν.
Αυτά ως προς το σήμερα. Υπάρχουν, όμως, και ιστορικές ευθύνες από το χθες. Τα φαινόμενα του θρησκευτικού μίσους και της τυφλής τρομοκρατίας δεν οφείλονται μόνον στις πρόσφατες βίαιες ανακατατάξεις. Εχουν πολύ βαθύτερες ρίζες, που ξεκινούν από την περίοδο της άγριας και απροκάλυπτης αποικιοκρατίας του 19ου αιώνα…
Απόδειξη γι’ αυτό, ότι οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές των αποτρόπαιων χτυπημάτων δεν είναι μεταφερόμενοι μισθοφόροι του ISIS από τα πεδία των μαχών της Συρίας, αλλά μουσουλμάνοι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς από τις χώρες του Μαγκρέμπ, οι οποίες βίωσαν την καταδυνάστευση, την καταλήστευση και την καταπιεστική… επιμόρφωση του γαλλικού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού.

Γκετοποιημένοι σε άθλιες συνθήκες, οι σύγχρονοι Μαροκινοί, Αλγερινοί και Τυνήσιοι «αντάρτες πόλεων» δεν αισθάνονται καθόλου ευγνώμονες προς τη γαλλική μητρόπολη. Και καθίστανται εύκολα θύματα στρατολόγησης από θρησκόληπτους παρανοϊκούς «κατηχητές», όπως αυτοί που κυριαρχούν στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα.
Με την ίδια ακριβώς έννοια, το Μεταναστευτικό δεν γεννήθηκε μόνο του. Είναι απόρροια της φοβερής ανισότητας μεταξύ του λεγόμενου «ανεπτυγμένου κόσμου» και των φτωχότερων περιοχών του πλανήτη, όπως αυτές της κεντρικής Ασίας και της Αφρικής. Η δραματική ανισοκατανομή του πλούτου οφείλεται ασφαλώς και στη διαφορά μορφωτικού ή και πολιτισμικού επιπέδου, οφείλεται όμως και σε φαινόμενα άγριας οικονομικής εκμετάλλευσης εις βάρος χωρών που διαθέτουν πλούσιες πρώτες ύλες, αλλά ο πληθυσμός τους ζει σε συνθήκες πενίας.

Θα μου πείτε, ωραία όλη αυτή η κοινωνικοπολιτική ανάλυση, ωστόσο εμάς τι μας αφορά; Δεν μας αφορά καθόλου, θα σας έλεγα, γιατί δεν έχουμε μετάσχει καθόλου σε όλο αυτό το πανηγύρι. Δυστυχώς, όμως, παράγονται αποτελέσματα εις βάρος μας…
Στη νεότερη Ιστορία μας όχι μόνο αποικιοκράτες δεν υπήρξαμε, αλλά ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα ελληνικών πληθυσμών σε αλύτρωτες πατρίδες δεν καταφέραμε να προασπίσουμε. Τις τελευταίες δεκαετίες αφομοιώσαμε αδιαμαρτύρητα ένα τεράστιο κύμα εποικισμού από όμορες χώρες – με τα καλά αλλά και τα κακά που αυτό μας έφερε. Και, βεβαίως, δεν συμβάλλαμε ούτε στο ελάχιστο στον ξεριζωμό ανθρώπων.

Σήμερα πληρώνουμε διαχρονικές αμαρτίες τρίτων, αλλά ταυτόχρονα ξεπληρώνουμε και το «χρέος» μας απέναντι στους πραγματικούς υπαίτιους μέσα σε συνθήκες άγριας φτωχοποίησης. Το «κερατάδες και δαρμένοι», δυστυχώς, ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μας…

Γιώργος Χαρβαλιάς