Μαύροι χαλκείς κατασκευάζουν δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.
Η αισθητική, καθώς και η αρχιτεκτονική του αστικού τοπίου διαιωνίζουν την συλλογική μνήμη, οριοθετούν την πολιτιστική ταυτότητα ενός έθνους, περιγράφουν την ιστορική του πορεία στον χώρο και τον χρόνο και εδραιώνουν τις διεκδικήσεις του σε μία «Γεωγραφική Περιοχή» αναφέρει ο ιδιοφυής θεωρητικός του Παντουρκισμού Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου στο έργο του το «Στρατηγικό Βάθος». Ταυτόχρονα, οι «αρχιτεκτονικές ταυτότητες», προσδιορίζουν την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά, την εμφάνιση, την ψυχολογία και την κοινωνική διάθεση. Επί παραδείγματι, οι πολίτες του κέντρου των Αθηνών κινούνται, ενδύονται και συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά από τους πολίτες του κέντρου του Στρασβούργου. Οι πρώτοι, συνεχώς έρχονται σε επαφή με εικόνες βανδαλισμένων και πυρπολημένων κτηρίων, σκουπιδιών, αντιαισθητικού γκράφιτι και μιας τριτοκοσμικής αρχιτεκτονικής στερούμενης χωρικής και χρονικής μνήμης, που βεβαίως αντανακλά την αντίστοιχη ατομική και συλλογική συμπεριφορά, εξαθλιώνει το πνεύμα και μειώνει τις αντιστάσεις στο σκοταδισμό και συντελεί στην περαιτέρω πνευματική και αισθητική εξαθλίωση.
Συνεπώς, η μεθοδική καταστροφή της αρχιτεκτονικής και ιστορικής μνήμης της χώρας είναι μια συνειδητή πολιτική απόφαση που διευκολύνει τον εποικισμό του «χώρου και του χρόνου» και επιταχύνει την μίξη των λαών, κατ’ επιταγή της «νέας τάξης πραγμάτων». Επί παραδείγματι, ο πνευματικός πάππος των «συριζαίων» Τσαούσεσκου, την δεκαετία του 70 και του 80 κατέστρεφε συστηματικά τα υπέροχα μεσαιωνικά μνημεία και τα χωριά της Γερμανικής μειονότητας των Καρπαθίων, για να κτίσει στην θέση τους τις πολυκατοικίες της μαζικής «λουμπενοποίησης και μίξης πληθυσμού», εξαναγκάζοντας Γερμανούς και Ρωμά να συμβιώσουν στις ίδιες άθλιες πολυκατοικίες. Επίσης, ο γράφων, υπήρξε μάρτυρας της εγκατάστασης πολυπληθών νομαδικών πληθυσμών στα εντυπωσιακά νεοκλασικά αρχοντικά του Βουκουρεστίου, μέρος πολιτικών πρακτικών, που αποσκοπούσαν στην διαρκή διαιώνιση των αντιστοίχων «Ρουμάνων συριζαίων» στην εξουσία.
Η επανάσταση του 1821, εκφράσθηκε μεταξύ άλλων και με την αισθητική αναβάθμιση του αστικού τοπίου μέσω της εισαγωγής της αρχιτεκτονικής του «Νεοκλασικισμού» στην δημόσια αρχιτεκτονική με την ταυτόχρονη εκδίωξη της μεσαιωνικής μπούρκας από την συλλογική μνήμη του έθνους, που σημειολογικά, μαζί με την υιοθέτηση του ιδεολογήματος του νεοελληνικού διαφωτισμού περί ιστορικής συνέχειας του χώρου και του χρόνου με τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, σηματοδοτούσε την επαφή του Ελληνικού έθνους με τον διαφωτισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη και την έξοδο του από τον μεσαίωνα.
Το νεοελληνικό εγχείρημα συγκρότησης κράτους και έθνους βεβαίως απέτυχε, παρά το γεγονός ότι το Ελληνικό Βασίλειο συγκρότησε ένα από τα πρώτα έθνη-κράτη στον κόσμο μετά την Γαλλική επανάσταση και απετέλεσε το μοναδικό κράτος που συνταγματικά μετέτρεψε τους ακτήμονες δουλοπάροικους σε ελεύθερους ιδιοκτήτες.
Η αποδόμηση των ιδεολογικών στοιχείων της επανάστασης του 1821, εκφράσθηκε εμφανώς και εντόνως με την εφαρμογή των πολιτικών «αρχών του σαμαροβενιζελισμού», ο οποίος ως πολιτικός εκφραστής του νεοφιλελευθερισμού επανέφερε σημειολογικά μέσω του ΕΝΦΙΑ την δουλοπαροικία στην ιδιοκτησία, καθώς επίσης ανέχθηκε και ενεθάρρυνε πολιτικά την διαρκή υποβάθμιση της αισθητικής του αστικού τοπίου και προετοίμασε έτσι ιδεολογικά σε συγχορδία με την «αριστερά» την μουσουλμανική εισβολή. Αντιστοίχως οι «συριζαίοι», έχοντες επιπλέον την ενδυματολογική αισθητική Αλβανού δημοσίου υπαλλήλου, ολοκληρώνουν σήμερα την «ολική επαναφορά» στην Τουρκοκρατία μέσω της κατάργησης των Ανατολικών συνόρων της χώρας και την δημιουργία ενός ενιαίου γεωγραφικού και πολιτικού χώρου με την Τουρκία και το ισλάμ.
Το πολιτικό σύστημα εξουσίας σήμερα αδυνατεί να αντιληφθεί ότι η σφράγιση των βορείων συνόρων της Ελλάδος είναι μία συνειδητή πολιτική απόφαση των Ευρωπαϊκών χωρών, ώστε να εμποδιστεί η επανεμφάνιση των μουσουλμανικών ορδών προ των «πυλών της Βιέννης» και η οποία διαφοροποιεί και οριοθετεί τα Ευρωπαϊκά έθνη σε σχέση με την νεοελληνική πολιτισμική και κοινωνική ταυτότητα, σύγχυση και παρακμή που επέβαλε το πολιτικό σύστημα. Η κοινή Ευρωπαϊκή απόφαση να απομονωθεί η ανωμαλία (singularity), που επιφέρει η χώρα-παρίας στον Ευρωπαϊκόχώρο, αντανακλά την πίστη του στις αρχές του διαφωτισμού, σε αντιδιαστολή με τα εγχώρια πολιτικά «παρακμιακά λούμπεν και τις σαπιοκοιλιές», που με χαρά και ευδιαθεσία επαναφέρουν την χώρα στον μεσαίωνα της μπούρκας, ακυρώνοντας έτσι την εθνική, πολιτισμική και κοινωνική αντί-ισλαμική επανάσταση του 1821.
