Με μια «τυφλή» απεργία οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του δημοσιογραφικού κλάδου προσπάθησαν να αντιδράσουν στην κατάθεση του ισοπεδωτικού ασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης και τελικά πέτυχαν μια τρύπα στο νερό. Η απεργία των δημοσιογράφων όχι απλά απέτυχε, αλλά ουσιαστικά «έσπασε» εκ των έσω και μάλιστα σχεδόν από την αρχή της. Αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη από τη στιγμή που η σημερινή ηγεσία της ΕΣΗΕΑ αδυνατεί να αντιληφθεί ότι οι εποχές και τα δεδομένα έχουν αλλάξει.
Δυστυχώς ορισμένοι (που μάλιστα απέχουν χρόνια από το επάγγελμα και έχουν πάψει προ πολλού να είναι «μάχιμοι») θεωρούν ότι οι τακτικές της δεκαετίας του ’80 μπορούν να εφαρμόζονται και σήμερα. Ζουν εν ολίγοις σε άλλο κόσμο και με τις επιλογές τους έχουν ήδη οδηγήσει την ΕΣΗΕΑ στην αυτοκατάργησή της και τους δημοσιογράφους σε συνεχή αδιέξοδα.
Τι συνέβη λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες; Οι καθημερινές εφημερίδες δεν κυκλοφόρησαν την περασμένη Παρασκευή, τη Δευτέρα και την Τρίτη. Ομως κανονικά εκδόθηκαν σαββατιάτικα και κυριακάτικα φύλλα!
Ταυτόχρονα, το διαδίκτυο λειτουργούσε κανονικά και παρείχε πλήρη ενημέρωση, ενώ κατάφεραν να κυκλοφορήσουν και δυο τρεις «μικρές» εφημερίδες που, ασχέτως αν είναι ανυπόληπτες, κρεμάστηκαν κανονικότατα στα περίπτερα. Τέλος, τα κανάλια μετέδιδαν το συνηθισμένο πρόγραμμά τους, πλην των περιορισμένων εδώ και χρόνια ειδησιογραφικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων.
Εν ολίγοις, αυτή η απεργία δεν μπορούσε να πετύχει τίποτα, αφού οι πολίτες μάθαιναν όλα τα νέα από το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη, η κυβέρνηση δέχτηκε ένα απρόσμενο δώρο γλιτώνοντας επί τρεις ημέρες από «ενοχλητικά» πρωτοσέλιδα και δελτία ειδήσεων.
Σε ποιον δημιούργησε τελικά πρόβλημα η ΕΣΗΕΑ; Στα μέλη της (μόνο!!!) των καθημερινών εφημερίδων, των ραδιοφώνων και των καναλιών, που έχασαν μεροκάματα χωρίς λόγο, και στη γενικότερη επιβίωση των καθημερινών φύλλων που όντως υπέστησαν ζημιά (γιατί κανάλια και ραδιόφωνα δεν είχαν απώλειες, αφού μετέδιδαν κανονικά τα διαφημιστικά πακέτα τους).
Βλέποντας πολλούς «επαναστάτες» του καναπέ ή της καλοπέρασης και του βολέματος τις προηγούμενες ημέρες, αναρωτιέμαι: Σκέφτηκε κανείς τους ποιοι είναι τα πραγματικά θύματα τέτοιων άστοχων κινητοποιήσεων; Στην εύκολη απάντηση «ο κάθε αγώνας έχει απώλειες» απαντώ εκ των προτέρων ότι ο αγώνας έχει νόημα μόνο όταν στρέφεται εναντίον του «εχθρού» και όχι όταν του κάνει «αβάντα». Αν ορισμένοι επαγγελματίες συνδικαλιστές θεωρούν ότι όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος πρέπει να κυνηγάει σκιές για να έχουν εκείνοι ρόλο, οφείλουν πλέον να αντιληφθούν ότι τα παιχνίδια τελείωσαν. Το απέδειξε η αναγκαστική διακοπή της παράλογης απεργίας την Τρίτη το μεσημέρι.
Συμπερασματικά:
1 Στην εποχή του internet και της τεχνολογίας δεν έχει κανένα νόημα να μην εκδίδονται εφημερίδες εξαιτίας «απεργίας». Η απειλή αυτή είχε νόημα στο παρελθόν, αλλά σήμερα την έχει ξεπεράσει ο χρόνος. Επομένως χρειάζονται νέοι τρόποι κινητοποίησης.
2 Οι δημοσιογράφοι δεν είναι «πρόβατα». Θα πρέπει να μπορούν να αποφασίζουν όπως κάθε ελεύθερος εργαζόμενος αν θα λάβουν μέρος ή όχι σε κινητοποιήσεις.
3 Το κόλπο με τις απεργίες που όλως τυχαίως δεν θίγουν ποτέ συγκεκριμένα συμφέροντα (όπως τα κυριακάτικα φύλλα) δεν περνάει πια.
Η ΕΣΗΕΑ όπως την ξέραμε τελείωσε. Ξεπεράστηκε από τα ίδια τα γεγονότα εδώ και χρόνια. Στο χέρι των δημοσιογράφων είναι να την γκρεμίσουν και να την ξαναχτίσουν (με άλλα θεμέλια) ή να φτιάξουν ένα καινούργιο όργανο που θα τους εκπροσωπεί σωστά. Χωρίς «μαγαζάκια», παιχνίδια εξουσίας και παλαιοκομματικές πρακτικές.
Δημήτρης Ριζούλης
Μ.Η.Τ. 232120