Η Ελλάδα δεν είναι χώρα σώρευσης κεφαλαίου για να παράγει
Η παράταση των διαπραγματεύσεων και η δυστοκία της κυβέρνησης να ολοκληρώσει την αξιολόγηση άνοιξαν την όρεξη στους δραχμολόγους:
«Μήπως θα ήταν καλύτερα να γυρίσουμε στο εθνικό νόμισμα τότε που τα λεφτά στα χέρια μας είχαν αξία; Μήπως να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις;» είναι η πλέον συνήθης φράση που ακούς στα ταξί. Αλλά και στις δημοσκοπήσεις τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η αποδοχή του ευρώ είναι μεν πλειοψηφική -άνω του 60%-, αλλά η ακτινοβολία του έχει δεχτεί ισχυρό πλήγμα. Το κόμμα της δραχμής κινείται περί το 30% εσχάτως. Θεωρώ σωστό και χρήσιμο να διεξαχθεί κάποια στιγμή μια ανοιχτή συζήτηση για το θέμα, δεν κατηγορώ κανέναν για τη νοσταλγία του, καθένας στην απελπισία του να τα βγάλει πέρα με τους εξοντωτικούς φόρους αναζητά κάπου να πιαστεί.
Φράσεις όπως «να μηδενίσουμε το κοντέρ, χαμένοι από χέρι είμαστε, άλλωστε» ηχούν όλο και περισσότερο ως μουσική στα αυτιά εύπιστων πολιτών, γνήσιων τέκνων του ρηχού εκπαιδευτικού συστήματός μας. Ο λαϊκισμός περνά, κάνει παρέλαση, προελαύνει εκεί που κυριαρχεί η άγνοια. Μερικές σκέψεις: Πρώτον, η δραχμή μεταπολιτευτικά -ειδικά τη δεκαετία του 1980- συνδέθηκε με περιόδους μακροχρόνιας οικονομικής στασιμότητας. Μας αρέσει να το ξεχνάμε, αλλά μεταξύ 1985 και 2000, που ενταχθήκαμε στην ΟΝΕ, το νόμισμα υποτιμήθηκε τρεις φορές: το 1985, το 1994 και το 1998. Μας αρέσει να το ξεχνάμε, αλλά το χρήμα σε αυτή την περίοδο ήταν ακριβό. Τα επιτόκια των δανείων, στεγαστικών – επιχειρηματικών, ήταν διψήφια, ενώ ο πληθωρισμός έτρεχε με ρυθμούς έως και 20% (επί κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη υποχώρησε). Ποια δραχμή, λοιπόν, ως νομισματικό εργαλείο;
Η αίσθηση ότι μπορούμε να τυπώνουμε χρήμα αποτέλεσε, άλλωστε, την αιτία δημοσιονομικού εκτροχιασμού. Ακόμη κι αν ξεπερνούσαμε όμως τον προβληματισμό για το παρελθόν, υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν για το παρόν. Ερώτημα πρώτο: Μετάβαση στη δραχμή σημαίνει ότι η αξία μίας σύνταξης ή ενός μισθού 800 ευρώ θα πέσει στα 150 ευρώ, το οποίο σημαίνει ότι σε πέντε μέρες σώνεται και η σύνταξη, σώνεται και ο μισθός. Το αντέχει κανείς; Να σηκώσει το χέρι!
Μετάβαση στη δραχμή σημαίνει τεράστιο ανατιμητικό κύμα σε καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα. Το αντέχει κανείς; Να σηκώσει το χέρι! Αλλά ας υποθέσουμε ότι το αντέχει, αφού, σύμφωνα με τον κυρίαρχο μύθο, «σε δύο χρόνια θα έχουμε ανακάμψει». Ερώτημα: Ποιος μας το εγγυάται αυτό; Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημά μας; Και πάνω σε ποια παραγωγική βάση; Η Ελλάδα δεν είναι χώρα σώρευσης κεφαλαίου για να παράγει, δεν είχε και δεν θα την αφήσουν να έχει δική της βιομηχανία. Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον: Για τη δραχμή σκίζουν τα ρούχα τους επιχειρηματίες που έχουν λεφτά έξω και θέλουν να αγοράσουν τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας. Τι κοινό έχει το πόπολο με το κατεστημένο για να έχουν την αυτή επιδίωξη;
Μανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120