Η επίθεση που δέχεται εσχάτως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι αθώα – συνδέεται ευθέως με τις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις και έχει σαφή στόχευση: να απομειώσει το συνταγματικό κύρος του θεσμού, ούτως ώστε να ακυρωθεί όποια δυνατότητα προεδρικής παρέμβασης σε μια στιγμή εθνικής κρίσης. Στην πρωτοφανή αυτή επίθεση κατά του Παυλόπουλου μετέχουν δύο κατηγορίες παραγόντων του δημόσιου βίου: οι αφελείς και οι υπονομευτές .
Οι πρώτοι «τσιμπάνε» πολύ εύκολα από επιχειρήματα του τύπου «ο Προκόπης στηρίζει τον Τσίπρα», «ο Προκόπης συμπράττει στη συγγραφή νομοσχεδίων» κ.ά. Ο «Προκόπης», για όσους εξακολουθούν να σχολιάζουν τον Πρόεδρο με κριτήρια ενεργού πολιτικής, δεν είναι πια ο «Προκόπης», αλλά ο αρχηγός του κράτους. Και ο «Τσίπρας», για όσους έχουν πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι ο δαίμονας Τσάβες, αλλά -καλώς ή κακώς- ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της Ελλάδος. Τυχόν δημόσια σύγκρουση του αρχηγού του κράτους με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό συνιστά τον ορισμό αυτού που ονομάζουμε «πολιτειακή κρίση». Από το 1974 μέχρι σήμερα, παρά τις κατά καιρούς παρασκηνιακές διαφωνίες κορυφής (και ο Παυλόπουλος έχει αρκετές), ποτέ δεν υπήρξε περίοδος που να συγκρούστηκε ανοιχτά ο Πρόεδρος με τον πρωθυπουργό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως Πρόεδρος, είχε επιτιμήσει τον οικονόμο του Θόδωρο Χαριτόπουλο, όταν τον άκουσε να σχολιάζει αρνητικά τον Ανδρέα:
«Μιλάς έτσι για τον πρωθυπουργό σου;» του είχε πει. Ο Κωστής Στεφανόπουλος, τον οποίο νοσταλγούν ορισμένοι, ήταν απολύτως ευθυγραμμισμένος με τον Κώστα Σημίτη, ειδικά στο ζήτημα του δημοψηφίσματος για τις ταυτότητες. Για να εκφωνήσει δε τον περίφημο λόγο κατά των ΗΠΑ μπροστά στον Κλίντον, προηγουμένως ενημέρωσε τον πρωθυπουργό. Οσο για τη συγγραφή νομοσχεδίων, να θυμίσω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κατά δήλωση του Ευάγγελου Βενιζέλου, «συνέπραξε» με τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ το 1994 στη συγγραφή του νόμου για την απαλλοτρίωση της βασιλικής περιουσίας. Οσοι αφελείς, λοιπόν, τσιμπάνε το «δόλωμα» που τους ρίχνουν οι υπολογιστές καλύτερα να διαβάσουν τη συνταγματική ιστορία της χώρας. Και, όταν κάποτε γραφτεί, με το πέρας του χρόνου, η συνεισφορά Παυλόπουλου στην παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, θα ντρέπονται για το κατάντημά τους να πάρουν μια δήλωσή του και να τη ράψουν στα μέτρα τους για να παίξουν ακουσίως παιχνίδια… Εκτός όμως από τους αφελείς, υπάρχουν και οι υπονομευτές: αυτοί που σημαδεύουν τον Παυλόπουλο για να μειώσουν το κύρος του και τον ρυθμιστικό ρόλο του.
Τα πρωτοσέλιδα άρθρα σε μικρά «καρέ», που πυροδότησαν δηλώσεις και τοποθετήσεις πολιτικών κομμάτων, δεν ήταν αθώα. «Κοιτάζουν» τον ορίζοντα πέρα από την αξιολόγηση. Αν τελικά αυτή κλείσει, ο Πρόεδρος θα είναι καταλυτικός παράγων σε όποια μελλοντική κρίση για τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας – μιλάμε για το 2017, το 2018 κ.λπ. Αν δεν κλείσει, τα γεγονότα θα τρέξουν πιο γρήγορα. Οσοι χτυπούν τον Πρόεδρο από τώρα, λοιπόν, το κάνουν από υπολογισμό, όχι γιατί τους έπιασε ο πόνος για το νόμισμα. Στα παλιά τους τα παπούτσια το νόμισμα – άλλο είναι το διακύβευμα… Το θέμα τους είναι να δεθούν τα χέρια του Προέδρου με την κατηγορία της «μεροληψίας», για να μην εφαρμοστεί το άρθρο 37, παράγραφος 3 του Συντάγματος, που του δίνει τη δυνατότητα (μετά την αποτυχία διερευνητικών εντολών) να επιδιώξει τον σχηματισμό κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής.
Για να εξηγούμαστε, λοιπόν: το πρόβλημα δεν είναι πόσους «διόρισε» ο Παυλόπουλος ως υπουργός ή τι έκανε στα γεγονότα του 2008 ή αν στηρίζει την κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ένα και μόνο: η εξουσία. Για κάποιους, και η αμνηστία υπό μορφήν παραγραφής. Κι ας πάει στα τσακίδια η χώρα…
Mανώλης Κοττάκης
Μ.Η.Τ. 232120