Οι Ευρωπαίοι σε επίπεδο κεντρικής δομής της Ενωσης και ο διεθνής παράγοντας ως αγορά και διεθνοπολιτικός συσχετισμός ήθελαν στην Ελλάδα το τέλος της τοπικής ολιγαρχίας των κοτζαμπάσηδων, τοπαρχών της διαπλοκής, και την ένταξή της ως κρατική οντότητα και πλαίσιο λειτουργίας στην κοσμοθεωρία της Δύσης. Αυτά και πριν προκύψει η διεθνής κρίση του 2008, αλλά σε κάθε περίπτωση μετά την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ το 2001.
Με την Ελλάδα το πρόβλημα ήταν πάντα ότι αποτελούσε μια ιδιαιτερότητα. Παρά το γεγονός της ένταξής της από νωρίς στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, διατηρούσε μια ιδιότυπη ελίτ διαφθοράς και καιροσκοπισμού, ενώ οι άλλες χώρες, ειδικά της δυτικής Ευρώπης, είτε ανήκαν στους νικητές είτε στους ηττημένους των Παγκοσμίων Πολέμων, δομούσαν με πρωταγωνιστές τις εθνικές τους ελίτ σύγχρονα, παραγωγικά και λειτουργικά κράτη. Η Ελλάδα έπασχε σε μόνιμη βάση από μια δομική κλεπτοκρατική αντίληψη για το κράτος αλλά και για τα κονδύλια που έφταναν σε αυτήν από τη Δύση, με αποτέλεσμα τα σχέδια τύπου Μάρσαλ αρχικά ή τα πολλά δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών κονδυλίων εκσυγχρονισμού και ανασυγκρότησης μετά το 1980 να καταλήγουν σε κομματικά ταμεία και ιδιωτικούς λογαριασμούς ή σε ευκαιριακή επιχειρηματικότητα, άμεσα εξαρτημένη από την εύνοια των κυβερνητικών – υπουργικών αποφάσεων και τις ειδικές σχέσεις που δημιουργούσαν τα εκλεκτικά συμφέροντα και οι επιρροές.
Σε καμία περίπτωση, ακόμη κι όταν η χώρα επιδίωκε με κάθε τρόπο την ένταξή της στη σκληρή δημοσιονομική πραγματικότητα -γερμανικής αντίληψης- της ευρωζώνης, δεν πέτυχε τη μετεξέλιξή της σε μια λιγότερο ευκαιριακή οντότητα. Οι Ελληνες παρέμειναν απολύτως συνδεμένοι στη πλειονότητά τους με το «γκουβέρνο» και το ρουσφέτι προσβλέποντας στο «κούρσεμα» ως τυχάρπαστοι πειρατές του ίδιου του εθνικού κράτους τους. Κοινωνικά μόνιμα «πεινασμένοι» μικροαστοί που αναζητούσαν φαύλη επιβεβαίωση στον πλέον χυδαίο καταναλωτισμό.
Στην εποχή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την προσπάθεια της Δύσης να επιβάλει στην Ανατολή παγκοσμιοποίηση με δικούς της οικονομικούς, γεωπολιτικούς και πολιτισμικούς όρους, οι καιροσκόποι των ελίτ εξουσίας στην Ελλάδα καλλιέργησαν μια μοιραία μαζική κουλτούρα απεθνικοποίησης της χώρας και εμπέδωσης ενός αποϊδεολογικοποιημένου, «ανέμελου» και αταξικού κοσμοπολιτισμού της ανοχής και της ένταξης που μετέτρεψε τους Ελληνες σε έναν όχλο ξενόδουλων, επιδειξιών και ανερμάτιστων ως προς την ηθική της καθημερινότητας «πληβείων». Με τον τρόπο αυτόν πολιτικά κόμματα, η οικονομική ολιγαρχία της διαπλοκής και της «ευρωλαγνείας», και οι προβεβλημένοι από τα συστημικά μίντια διαμορφωτές της κοινής γνώμης οργάνωσαν τη χώρα και την κοινωνία για την τελική και δομική χρεοκοπία της, που συνέβη την άνοιξη του 2010.
Ακριβώς επειδή η πραγματικότητα ήταν αυτή στην Ελλάδα, κανείς δεν τη σεβάστηκε στην Ευρώπη, αλλά και σε σχέση με τον διεθνή παράγοντα, επιτρέποντας στη γερμανογαλλική υπερδομή και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών ή του ΔΝΤ τα επαίσχυντα και απολύτως ατυχή ως προς τη λειτουργικότητα και τον όγκο δανεισμού Μνημόνια. Η Ελλάδα, μια πολύ σημαντική διεθνής περιοχή, με σημασία και αξία ως προς τα ενεργειακά αποθέματά της, πέραν της γεωπολιτικής θέσης της και της ιστορικής σημασίας της έμοιαζε στην αντίληψη των ξένων ότι θα ήταν μια πολύ πιο σταθεροποιημένη, ασφαλής και λειτουργική περιοχή, απαλλαγμένη από τη διοίκηση των Ελλήνων.
Το ωραίον του πράγματος ήταν ότι και οι διοικούντες εκ των Ελλήνων τη χώρα μέσα από τις διαφορετικές ως προς τη σύνθεση και τον πολιτικό προσανατολισμό τους κυβερνήσεις συμφώνησαν στην αρχή αυτή. Μια Ελλάδα απαλλαγμένη από την αποφασιστική διοίκηση των Ελλήνων. Από εθνικό κράτος, μοναδικό ευρωπαϊκό προτεκτοράτο. Ο κοσμοπολιτισμός των «χρήσιμων ηλιθίων». Κατάληξη, ο ΣΥΡΙΖΑ που απεθνικοποιεί την Ελλάδα σε τελική φάση. Ως προς τη δημόσια και τις ιδιωτικές περιουσίες, τα θαλάσσια σύνορα, την πληθυσμιακή και θρησκευτική συνοχή της…
Μενέλαος Τασιόπουλος
Μ.Η.Τ. 232120